Hoofdzaken
8 september 2014
Angelique heeft last van hoofdpijn, is warrig en haar ogen worden slechter. Ze weet dat dat maar een ding kan betekenen: de tumor in haar hoofd speelt weer op.
Angelique heeft last van hoofdpijn, is warrig en haar ogen worden slechter. Ze weet dat dat maar een ding kan betekenen: de tumor in haar hoofd speelt weer op.
Ik ben de laatste tijd heel moe, heb constant hoofdpijn en ik hoef alleen maar naar een suikerklontje te kijken om dikker te worden. In eerst instantie dacht ik dat het kwam door het festival. Ik had hard gewerkt en laten we zeggen dat het eetpatroon nu niet super gezond was. Ik deed het af met “Ah een weekje of 2 rust en dan kan ik er weer tegen aan!” Maar na 3 weken rust, was mijn toestand verslechterd. Mijn hele lichaam was moe, van top tot teen. Spieren deden pijn, mijn voeten branden, de hoofdpijn werd erger en erger, ik was warrig, mijn ogen werden met de dag slechter en ik had nergens zin in. En ik was net begonnen met mijn nieuwe baan. Maar ik voelde de bui al hangen.
Voordat ik zwanger kon worden van Kyra had ik ook al eens zo’n heftige periode doorgemaakt. Een periode waarin ik er achter kwam dat ik een goedaardige hersentumor heb vlak achter mijn oog en bij een plek die mijn hormoonhuishouding reguleert. Te klein om te opereren en net groot genoeg om flink wat schade te berokkenen. Net als bij Kyra volgde bij mij een reeks testen, MRI’s, werd ik van de ene naar de andere dokter gestuurd en kreeg ik uiteindelijk medicijnen die dit in de greep moesten houden. Een half jaar nadat ik was gestart met de medicijnen, waarbij ik te maken kreeg met depressies, gevangen zitten tussen de pubertijd en de overgang, van zweten op de raarste momenten, zware PMS verschijnselen, haargroei op de raarste plaatsen en ga zo nog maar even door, was de tumor onder controle. Een verschrikkelijke tijd had ik achter de rug, waarin ik niet kon uitleggen wat er met mij aan de hand was en waarbij ik aan alle kanten niet mijzelf was. De hormonen maakte een monster van mij. Een hysterisch, chagrijnig monster met enorme hoogtepunten waarbij ik niet meer kon stoppen met vrolijk zijn maar wat op elk moment kon omslaan in een depressie. Maar toen ik zwanger bleek van mijn meisje, was het mij allemaal meer dan waard geweest.
En nu, bijna 7 jaar later, speelt dat puistje in mijn hoofd – zoals ik het vaak zelf gekscherend noem- weer op en ben ik weer overgeleverd aan een blik vol doktoren en hormoonmonsters die mij weer in één grote PMS-bom zullen veranderen. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uit kijk!
