De oude afdeling oncologie

28 oktober 2013

Angelique steekt een kaarsje aan voor alle kindjes met kanker die hebben gevochten voor hun leven of dat nog steeds doen.

Angelique steekt een kaarsje aan voor alle kindjes met kanker die hebben gevochten voor hun leven of dat nog steeds doen.

Het is vandaag een jaar geleden dat een van de kindjes van Kyra’s afdeling is overleden. Een jaar alweer, wat gaat de tijd snel! Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat we met 4 peuters en de ouders in het aftandse zaaltje lagen op de afdeling oncologie. Alles op de afdeling en in de zalen was grauw en reflecteerde zeker niet de kunde van het verplegend personeel en de doktoren. De basiskleuren die destijds gebruikt waren, in het begin van de jaren 70 hip, gaven de afdeling iets afgedankts en nostalgisch. Alsof je in een Amerikaanse horrorfilm was beland. Grauwgele gordijnen, deurposten die ooit ecru waren en de bruine deuren volgeklad met handtekeningen van BN’ers, kinderhelden en atleten.

De zalen waren groot, kil en voorzien van minimale luxe. Zo lagen wij altijd op een zaal met maar één tv en als je als vierde werd opgenomen, lag je vaak in een donker stukje zaal. Had je helemaal pech, dan lag je bijna bij de deur van de wasruimte. Dat stukje was altijd lastig en je moest dat ook bijzonder creatief inrichten, want de visite of het logeerbed voor de ouders stond steevast voor de deur van de wasruimte.

Maar ondanks onze zorgen en verdriet hadden we lol. Niet alleen met het verplegend en ondersteunend personeel, maar ook met elkaar. Onze kinderen hadden dan wel allemaal een ander soort tumor, die ook anders werd behandeld, er was toch een soort verbondenheid die je niet vaak ergens tegenkomt. Onze kinderen hadden kanker, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje. De kindjes speelden met elkaar, raceten door de gangen met driewielers en tractoren – gevolgd door een van de ouders die angstvallig met de infuuspaal de boel probeerde bij te benen. En wanneer een kindje niet uit bed kon komen, keken we met zijn allen naar de tv. Als een van de ouders even naar beneden moest voor een boodschapje, sprak het voor zich dat een van de ouders op  zaal even een oogje in het zijl hield.

Op de zondagen was het altijd feest voor de kinderen, want dat was patatdag! Ook al aten ze niets omdat ze misselijk waren of pijn hadden. Een van mijn mooiste herinneringen uit die tijd. Op zondag, om 5 uur, zetten we 2 tafels tegen elkaar en aten we met 2 mooie gezinnen lekker patatjes en kipjes die de papa’s beneden uit de kantine hadden gehaald.

Iedere keer is het weer zo moeilijk te bevatten als er een kindje wordt weggerukt en een gezin wordt ontwricht door deze oneerlijke ziekte. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan een van deze kindjes denk. En vanavond steken we een kaarsje aan. Niet alleen voor dit mooie kindje, maar voor alle kindjes die wij kennen in de wolkenwereld.