Controle

8 juli 2013

Angelique heeft de hele week al een naar gevoel: Kyra moet voor controle langskomen. Zou alles goed zijn?

Angelique heeft de hele week al een naar gevoel: Kyra moet voor controle langskomen. Zou alles goed zijn?

We zitten weer voor controle in het ziekenhuis. De hele week heb ik al een rot gevoel, ik ben 2 kg afgevallen en ik heb er niets voor hoeven doen.

Vandaag kan Remy niet mee, dus ik ben met Kyra en Sam naar het ziekenhuis gegaan. Op de achterbank zitten twee kleine boeven luidkeels mee te zingen met de liedjes van Nijntje. Ze hebben er zin in! Want ja, we gaan naar het ziekenhuis! Voor Kyra de normaalste zaak van de wereld en voor Sam een uitje. En dat blijkt maar weer eens als we op de afdeling radiologie aankomen voor een longfoto. Terwijl Kyra zichzelf wel even gaat aanmelden, stort Sam zich op het speelgoed. De wachtkamer is geweldig ingericht in het thema ‘outer space’. Overal planeten en sterren en in het midden een bank in de vorm van een ruimte schip. Als we aan de beurt zijn, gaat Kyra keurig poseren voor de foto. Sam en ik staan achter het scherm en dat vindt hij wel heel erg leuk. Want door het glas heen ziet hij zijn grote zus staan. Giechelend roept hij haar, maar die blikt of bloost niet. Ze staat voor de grote ‘buikenmachine’ voor een foto en ze moet stil blijven staan. Op het beeldscherm zie ik een X-ray foto van mijn dochter haar longen en buik voorbij komen. Met iets wat daar niet hoort: haar port-a-cath. En hoewel dat ding er al zo lang in zit en Kyra er echt wel aan gewend is, blijft dat ding voor mij naar om te zien.

Na de foto mogen de kinderen allebei een plaatje uitzoeken en gaan we naar beneden naar de oncoloog. En wanneer Kyra de ‘dokter met de bril’ ziet, klaart haar gezicht op. Hij krijgt een stevige hand en de verhalen breken los. Over school, over haar papa die er niet bij kan zijn, over oma en over het feit dat ze voorgoed haar speen gedag heeft gezegd. “Knap hè”.  De oncoloog maakt wat grapjes met haar en ze moet even op het bed gaan liggen. Hij gaat haar even onderzoeken en wanneer hij vraagt of hij even naar haar billen mag kijken, grapt ze giechelend; “als je mij daar pijn gaat doen, dan krijg je van mijn oma billenkoek”.. Ik verschiet van kleur, maar de oncoloog ligt in een deuk en verzekerd haar dat hij echt alleen maar gaat kijken. Hij zou niet durven, hij kent oma!

Gelukkig ziet alles er goed uit en heb ik me weer druk gemaakt om niets. Op naar de volgende 6 weken!