Stefanie blies oude LEGO ‘verslaving’ nieuw leven in

Ontspanning

“Met LEGO bezig zijn geeft mij rust. Sommige mensen kijken ter ontspanning tv, ik ga bouwen. Met mijn gedachten op nul verlies ik me helemaal in het bouwproces – heerlijk! Mijn ‘verslaving’ is in coronatijd ontstaan. Ik werkte in de thuiszorg en ook mijn man had een zwaar beroep. We zochten iets om na werktijd onze gedachten mee te verzetten en in die tijd werd LEGO voor volwassenen steeds populairder. Om ook eens een poging te wagen kochten we een gebouwenset van vierduizend stukjes. Het bleek zo leuk, dat er al gauw een tweede set kwam. En een derde…”

“Toen ik moeder werd bloeide de liefde voor LEGO weer op”

Opbloeien

“Als klein meisje speelde ik met mijn broertjes met hun LEGO-auto’s en onderzeewereld. Toen ik negen was en mijn broertjes mijn steentjes gingen afpakken, kreeg ik steentjes voor mijzelf. Er kwam in die tijd ook een meisjeslijn op
de markt, maar eigenlijk vond ik alles leuk. Ik was ook inventief: zo bouwde ik van alles voor mijn Barbies. In mijn tienertijd verwaterde het en uiteindelijk werden alle sets verkocht, maar toen ik zelf moeder werd bloeide de liefde weer op. Mijn oudste dochter kreeg voor haar zesde verjaardag haar eerste LEGO-set en al snel volgden er meer. Meestal zette ik ze in elkaar en gingen de meiden ermee spelen. Of ze sloopten de boel weer en dan kon mama opnieuw beginnen – wat ik stiekem heel leuk vond. Er waren inmiddels veel meer series op de markt dan toen ik klein was, dus al gauw hadden we dozen vol met LEGO Friends en later de Minecraft-serie.”

Ruggengraat

“De afgelopen vijf jaar is onze hobby nogal uit de hand gelopen: het halve huis staat vol bouwwerken. Met vrienden die ook fan zijn, gaan mijn man en ik soms naar een LEGO-beurs. Dan is het moeilijk om níet thuis te komen met een nieuwe set. Mijn dochters krijgen inmiddels meer interesse in hun telefoon, maar ze bouwen nog wel geregeld iets leuks. Soms doen ze mee met onze volwassen sets. Die zijn moeilijker en gedetailleerder, maar prachtig om te zien. Het ‘probleem’ is dat de sets steeds groter en leuker worden. Wanneer je één deel van een serie hebt, hoort het volgende deel er natuurlijk ook bij. Dan zwichten we toch weer – iets met een ruggengraat…”

Tekst: Tessa Heselhaus

Beeld: privébeeld