Makelaar Mandy: ‘Dan zie ik een voicemail van Tijn’

Tekst: Redactie Vriendin

7 oktober 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En hoe gaat het verder op kantoor nu haar collega op staande voet is ontslagen?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Dinsdag 7 oktober

‘Goed nieuws,’ zegt Nick zodra hij het kantoor binnenloopt. Zijn stropdas hangt scheef, maar zijn stem klinkt triomfantelijk. ‘Ik heb Eva aangenomen. Ze begint morgen.’
Ik kijk op van mijn scherm. Tril van woede. ‘Zonder overleg?’
Hij wuift het weg. ‘Mandy, we hebben iemand nodig. En Eva is de beste keuze, lijkt me. Jij blijft natuurlijk senior, dat is duidelijk. Maar we moeten vooruit in deze toko.’

Het klinkt als een compliment, maar het voelt toch als een klap in mijn gezicht. Senior, ja, maar wie maakt hier de keuzes? Ik niet. Ik ben de clown van kantoor. Degene die de sales hier doet en het geld binnenharkt. Maar Nick is de baas en dat laat hij me hier duidelijk voelen. Shitzooi. Ik pers mijn lippen op elkaar en typ door, te hard, alsof de toetsenborden mijn woede moeten opvangen.

Eva

Halverwege de ochtend komt Eva binnen. Alsof ze het kantoor al bezit, met haar perfecte pak en vlekkeloze glimlach. Ze geeft me een hand die iets te lang duurt. ‘Zo fijn om samen te mogen werken,’ zegt ze. Haar ogen glanzen. Haar hand voelt koud.
Nick straalt naast haar. ‘Eva heeft zoveel ervaring in Rotterdam. Ze weet hoe de markt daar werkt.’
Ik glimlach, professioneel, maar in mijn hoofd tel ik de verschillen op. Justin, eerlijk maar jong. Eva, glad maar doortrapt. Nick ziet alleen de buitenkant, en ik? Ik voel me langzaam buitengesloten in mijn eigen kantoor.

De dag sleept zich voort. Eva blijft hangen, stelt vragen waarvan ze de antwoorden allang zou moeten weten, en Nick lacht om alles wat ze zegt. Ik haal koffie, neem telefoontjes op, en voel me steeds meer de secretaresse hier in plaats van spil.

Voicemail

’s Avonds thuis scroll ik door mijn telefoon. Geen bericht van Saskia. Drie gemiste oproepen van mijn moeder. Ik heb na deze rotdag geen zin in haar, in haar trots op mijn hoge functie die blijkbaar niets voorstelt. Dan zie ik een voicemail van Tijn.

Ik druk op play. Zijn stem vult mijn huiskamer. Warm, hees. ‘Ik weet niet meer wat goed is, Mandy. Ik denk de hele tijd aan je, maar ik raak verstrikt in mijn eigen keuzes. Ik… ik weet het gewoon niet meer.’
Ik luister opnieuw. Nog een keer. En nog een keer. Het wordt een soort verslaving: zijn stem, die ene zin, de twijfel die hij niet maskeert. Daarna trek ik zijn brief achter het kussen vandaan. Ik lees hem opnieuw. De woorden lijken zich in mijn huid te branden. Eerst roepen ze warmte op, maar dan dringt een ander gevoel binnen.
Een huilbui overvalt me, ongepland. Wat is dit voor zootje waar ik in beland ben? Hoe lang ga ik nog in cirkels lopen, wachtend op een man die niet weet wat hij wil? Voor het eerst voel ik irritatie door de tranen heen. We zijn al weken in een soort friendszone, en ik wil weten waar ik aan toe ben.
Ik leg de brief neer, veeg mijn gezicht droog. Mijn buik trekt samen, mijn keel voelt droog. Ik voel een steek van ergernis, helaas groot genoeg om me vannacht wakker te houden.

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.