Home
Makelaar Mandy
Makelaar Mandy: ‘‘Waarom voelt dit zo goed en zo fout tegelijk?’ Zijn stem kraakt’

Makelaar Mandy: ‘‘Waarom voelt dit zo goed en zo fout tegelijk?’ Zijn stem kraakt’

25 september 2025

Mandy (32) is single en werkt als makelaar in een kantoor in een middelgrote stad. Tijn, haar biseksuele minnaar, heeft hun relatie on hold gezet. Mandy is er kapot van. En waarom krijgt ze ineens grijze enveloppen met anonieme krantenknipsels?

Volg elke doordeweekse dag haar avonturen op Vriendin.nl.

Donderdag 25 september

De kelder ruikt naar beton en wasbenzine. Ik stap van mijn fiets met een tas vol boodschappen en hoor voetstappen in het halfdonker. Als ik focus, zie ik Tijn voor de deur van zijn kelderbox met een plastic krat in zijn handen.
Hij schrikt, net als ik. Voor een seconde staren we elkaar aan, alsof we betrapt zijn. Zijn haar zit slordig, er staan wallen onder zijn ogen. Dan zet hij de krat neer, langzaam, alsof elke beweging hem tijd kost.

‘Hoi,’ zegt hij zacht. Zijn stem klinkt warmer dan de appjes die hij me de laatste dagen stuurde. Ik weet het niet meer. Alles is ingewikkeld. Het klonk laf, vermijdend, alsof hij bang was iets te beslissen. Ik was blij met zijn berichtjes maar kon er niets mee. Het ís ook allemaal ingewikkeld.
‘Hoi,’ zeg ik terug. Mijn keel voelt droog, mijn vingers klemmen steviger om de hengsels van mijn tas.

Vasthouden

We stappen tegelijk dichterbij, zonder nadenken. Zijn armen vinden mijn schouders, mijn handen glijden langs zijn rug. Het is geen zoen, geen gesprek, alleen vasthouden. Strakker, steviger, alsof we allebei bang zijn om los te laten.
Zijn geur vult me, vertrouwd en pijnlijk tegelijk. Ik voel zijn hartslag tikken tegen mijn borst. Zijn hand glijdt omhoog naar mijn nek en blijft daar liggen, warm en zwaar. Mijn vingers vinden de rand van zijn t-shirt en trekken hem dichter naar me toe.
Hij buigt zijn hoofd omlaag, zijn mond vlakbij mijn oor. ‘Ik weet niet wat ik moet,’ fluistert hij. ‘Jij bent overal in mijn hoofd.’
Ik sluit mijn ogen, voel hoe mijn huid tintelt. ‘Misschien hoeven we nu even niets te weten en kunnen we elkaar gewoon even vasthouden,’ fluister ik terug.
Zijn adem stokt. Voor een tel denk ik dat hij me zal kussen, maar in plaats daarvan drukt hij zijn voorhoofd tegen het mijne. We staan zo, bewegingloos, alleen adem en warmte.
‘Ik mis je,’ zegt hij schor. Zijn vingers trillen in mijn haar.
Ik bijt op mijn lip. Mijn lijf schreeuwt om hem dichter te trekken, om de stilte te vullen met huid en mond. Maar mijn hoofd fluistert dat dit gevaarlijk is, dat we gezien kunnen worden.
Hij trekt me nog harder tegen zich aan. Mijn tas glijdt van mijn schouder, bonst op de vloer, maar ik let er niet op.
‘Waarom voelt dit zo goed en zo fout tegelijk?’ Zijn stem kraakt.
‘Omdat het echt is,’ zeg ik. De woorden ontsnappen zonder dat ik ze wil.
We blijven zo staan, seconden die voelen als minuten. Zijn hand rust op mijn rug, mijn gezicht in de holte van zijn hals. Mijn hart klopt zo luid dat ik bang ben dat hij het hoort.

Voetstappen

Dan klinken er voetstappen verderop. De liftdeuren schuiven open en een sleutel steekt in het slot van ons deel van de kelder. Tijn laat me langzaam los.
Pakt zijn krat weer op, ik buk voor mijn tas. Onze blikken kruisen. Zijn ogen zijn vochtig, alsof hij iets wil zeggen maar de woorden niet vindt.
‘Fijne dag nog,’ mompelt hij.
Ik knik, mijn keel te dichtgeknepen voor een antwoord. Terwijl ik thuis mijn jas ophang, voel ik zijn warmte nog in mijn armen branden.

Dit verhaal is geschreven door Mandy

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.