Home
Nieuwtjes
Deze vrouwen konden een ander vergeven: ‘Het feit dat het weer is goedgekomen, is goud waard’

Deze vrouwen konden een ander vergeven: ‘Het feit dat het weer is goedgekomen, is goud waard’

21 juli 2025

Vergeven is geen zwakte, maar een kracht. Of het nu gaat om ontrouw, verwaarlozing of diefstal: acht vrouwen vertellen openhartig hoe ze na een ingrijpende gebeurtenis toch tot vergeving kwamen.

‘Ik vond het een mes in mijn rug en wist één ding: die vrouw hoefde ik nooit meer te zien’

Lotte (29):”Twee maanden nadat mijn relatie was uitgegaan, had mijn vriendin een onenightstand met mijn ex. Op zich waren wij uit elkaar, dus ‘mocht’ dat best. Maar zoiets dóe je toch niet als beste vriendin, als je al mijn verdriet hebt aangehoord? Ik vond het een mes in mijn rug en wist één ding: die vrouw hoefde ik nooit meer te zien. Drie jaar lang ben ik haar uit de weg gegaan. Zij stuurde kaartjes en appjes, maar ik liet nooit iets terughoren. Toen kwam ik haar onverwachts tegen op straat. Zij begon te huilen toen ze me zag. Gek genoeg merkte ik meteen dat mijn woede was gesleten. Ze stamelde hoe eenzaam ze zich in die tijd had gevoeld en hoeveel spijt ze had. Haar oprechte tranen raakten me. Ik besefte plotseling dat haar actie van destijds meer zei over haar eigen onzekerheid dan over mij. Het vertrouwen tussen ons kwam niet in één keer terug, maar nu zijn we weer close – misschien zelfs hechter dan voorheen. Al weet ik dat ze niet perfect is. Maar ja, wie is dat eigenlijk wel?”

‘Ik was voorbereid op smoesjes, maar hij bood zijn excuses aan’

Yasmin (34):”Tijdens een een-op-een gesprek kraakte mijn leidinggevende een nieuw idee van mij volledig af, om het twee weken later bij ons teamoverleg als zijn eigen voorstel te presenteren. Iedereen was lovend, maar ik zat met open mond toe te kijken. Woedend was ik, ik voelde me zo onrechtvaardig behandeld. Ik wilde een klacht indienen bij onze hoogste baas. Maar in een opwelling besloot ik toch eerst zelf op mijn leidinggevende af te stappen. Zo rustig mogelijk vertelde ik dat dit echt niet oké was. Ik was voorbereid op smoesjes, maar hij begon te blozen en bood zijn excuses aan. Hij stond onder grote druk om met innovatieve ideeën te komen, vertelde hij, en had een moment van zwakte gehad. Hij beloofde dat hij zelf naar onze baas zou gaan om toe te geven hoe het zat én te vragen of ik zijn rechterhand kon worden bij dit nieuwe project. Ik ben blij dat ik direct het gesprek ben aangegaan. Het gaf hem de kans om het recht te zetten en mij de ruimte om hem te vergeven. En wat denk je? Tegenwoordig runnen wij samen een adviesbureau. Jawel, als compagnons!”

‘Zijn buitenechtelijke zoon is inmiddels een verrijking voor ons gezin’

Irma (57):”Na 22 jaar huwelijk biechtte mijn man op dat hij een kind had verwekt bij een andere vrouw. Het was een eenmalige misstap geweest, toen hij voor zijn werk in het buitenland zat. Hij wist het, maar had het nooit durven vertellen. Maar nu de jongen zeventien was, wilde hij graag contact met zijn vader. Ik was kapot door dit verhaal, ik voelde me intens verraden. De eerste weken sliep ik bij een vriendin; ik kon mijn man echt niet om me heen verdragen. Op een avond kwam de zus van mijn vriendin langs, een psychotherapeut. Ze vroeg me op de man af: ‘Wil je al jullie mooie jaren weggooien voor één fout?’ Dat zette me aan het denken. Toch kostte het me ruim een jaar om dit nieuws een plek te geven. Wat hielp, was dat mijn man me alle ruimte gaf voor mijn verdriet en woede. Hij verschool zich niet achter stomme excuses. Dat maakte dat ik hem uiteindelijk kon vergeven. Nu, zes jaar later, is zijn buitenechtelijke zoon een verrijking voor ons gezin. En mijn man en ik staan sterker dan ooit!”

‘Toen ik hoorde dat ze kanker had, leek onze ruzie ineens zó zinloos’

Hanneke (52):”Na het overlijden van mijn moeder groeiden mijn zus en ik uit elkaar. We kregen gedoe over de erfenis, maar meer nog over herinneringen aan onze jeugd. Mijn zus beweerde dat onze vader mij altijd had voorgetrokken, terwijl dat in mijn beleving helemaal niet waar was. Tien jaar lang hadden we nauwelijks contact – alleen korte, koele gesprekjes bij familieaangelegenheden. Toen kreeg mijn zus kanker. Ik hoorde dat via een tante en ineens leek onze ruzie zó zinloos. Ik belde haar op en zei: ‘Het doet er niet toe wie er gelijk had. Ik mis je en ik wil er voor je zijn.’ Mijn zus begon meteen te huilen. Ik ben in mijn auto gestapt en als een speer naar haar toe gereden. Toen ik mijn armen om haar heen sloeg, was al ons geharrewar al vergeven en vergeten. Wat doen futiliteiten er nog toe als er zoveel op het spel staat? Helaas overleed mijn zus tien maanden later. Ik heb veel spijt van de tijd die we samen hebben verspild, maar het feit dat het weer is goedgekomen, is goud waard.”

‘Ik betrapte haar op heterdaad toen ze geld stal, voor drugs’

Naomi (39):”Mijn dochter Isa was zestien toen er steeds vaker geld uit mijn portemonnee verdween. Ook was ik ineens een dure ketting kwijt. Isa ontkende glashard hier iets mee te maken te hebben, dus ik ontsloeg onze hulp en vroeg, later toen ik nog eens geld kwijt was, op hoge poten de sleutel bij de buurvrouw terug. Wat schaamde ik me toen ik Isa niet lang daarna op heterdaad betrapte. En ze gebruikte het geld nota bene voor drugs! Woedend was ik. Vanaf toen controleerde ik alles: haar tas, haar telefoon en ik gaf haar huisarrest wanneer ze zich niet aan afspraken hield. Allemaal zonder effect. Ik stond op het punt haar het huis uit te zetten, tot ik besefte dat verslaving een ziekte is – geen misdaad. Dat inzicht zorgde voor verzachting. Toen ik naast haar ging staan in plaats van tegenover haar, en aanbood samen hulp te zoeken, durfde zij mij toe te laten. Nadat het beter ging, heeft ze me eens in tranen gevraagd: ‘Kun je me ooit vergeven voor al mijn leugens?’ ‘Dat heb ik allang gedaan, lieverd,’ zei ik. Ik meende het vanuit mijn tenen. ‘Vergeef jij jezelf nu ook maar.’”

‘Soms viel ik terug in oude pijn, maakte hem verwijten’

Astrid (47):”Ik was negen toen mijn vader ons gezin verliet. Hij ging de wereld rondreizen en leek mijn broertje en mij compleet te vergeten. Verjaardagen, diploma’s, zelfs mijn bruiloft – hij was er zelden bij. Toen hij op zijn zeventigste voor mijn deur stond en ons contact nieuw leven in wilde blazen, stond ik in tweestrijd. Ergens dacht ik: daar ben je echt veel te laat voor. Maar ik zag ook die broze, oude man, en wist: het is nu of nooit. Makkelijk is het niet geweest. Soms viel ik terug in oude pijn, maakte hem verwijten. Maar hij bleef me opzoeken. In de jaren daarna leerde ik hem beter kennen dan in mijn hele jeugd. Hoewel hij het woord ‘sorry’ nooit letterlijk over zijn lippen heeft gekregen, toonde hij met zijn daden wel veel spijt. Ik was bij hem toen hij zijn laatste adem uitblies. Ik hield zijn hand vast en voelde: ik heb je écht vergeven. En wat ben ik daar blij mee. Mijn broer heeft het nooit bijgelegd met hem. Hij zit nog steeds vol rancune. Ik daarentegen voel me vrij.”

‘Ik besefte dat vasthouden aan mijn boosheid vooral míj schaadde’

Josien (51):”Na het overlijden van mijn man ontdekte ik dat hij jarenlang een dubbelleven had. Hij had nog een relatie en zelfs een appartement in een andere stad. Zij wist wel van mij, maar ik wist niets van haar. Onverteerbaar vond ik het. Ik ben er zo kapot van geweest. Ik rouwde niet alleen om zijn dood, maar ook om het verlies van wat ik dacht dat onze relatie was. Het kostte me drie jaar van verdriet, verwarring en therapie. Maar uiteindelijk besefte ik dat vasthouden aan mijn boosheid vooral míj schaadde. En mijn man was niet alleen een leugenaar, hij was óók een liefdevolle vader geweest, een man die goed voor me had gezorgd. Na een vergevingsritueel – met een kaars en een brief, die ik voorlas voor zijn foto, en toen heb ik die verbrand – kon ik ook de mooie herinneringen weer toelaten. Zijn foto ophangen in mijn woonkamer gaat me nog altijd te ver. Maar ik kan wel weer met rust aan hem denken.”

‘Ik was mijn zoon voor altijd kwijt, de dader hoefde maar twee jaar van zijn leven in te leveren’

Liesbeth (54):”Mijn 19-jarige zoon werd tien jaar geleden doodgereden door een dronken en doorgesnoven bestuurder – een jongen van 21. Hij kreeg drie jaar cel, waarvan hij er maar twee uitzat. Het voelde zo oneerlijk. Ik was mijn zoon voor altijd kwijt, de dader hoefde maar twee jaar van zijn leven in te leveren. Als ik aan hem dacht, werd ik verteerd door haat. Zo’n vijf jaar later stond de dader voor mijn deur. Met een terneergeslagen blik vertelde hij dat hij iedere dag aan mijn zoon dacht en dat hij zijn leven compleet had omgegooid. Hij was hulpverlener geworden voor verslaafde jongeren. Ik luisterde even, maar gooide toen de deur voor zijn neus dicht. Ik wilde niets met dit afschuwelijke figuur te maken hebben. Toch bleef ik aan hem denken. Er was iets in hem geweest wat me had geraakt. Ik begon hem te volgen op social media en zag dat hij echt goed werk deed. Uiteindelijk heb ik hem een bericht gestuurd. Toen we elkaar ontmoetten, hebben we samen gehuild. Hierna heb ik hem verteld dat ik hem had vergeven. Omdat ik besefte: mijn zoon komt niet terug, maar ik kan wél iets goeds doen voor iemand anders, die ook nog piepjong was toen het ongeluk gebeurde en zijn leven echt gebeterd heeft. Dat heeft hem rust gebracht, weet ik. En mij ook.”

Vergeven: wat het is, waarom het belangrijk is en hoe je het doet

Willem Glaudemans is auteur en spiritueel leraar, en staat bekend om zijn werk op het gebied van vergeving. Hij schreef onder andere het Boek van vergeving, waarin hij praktische methoden biedt om jezelf en anderen te vergeven.
“Ik zeg vaak tegen mensen: haat is een gif dat je zelf inneemt, terwijl je hoopt dat de ander eraan sterft. Maar de waarheid is: die ander voelt er niets van. Jij bent degene die ermee blijft zitten. Toen ik dat zelf werkelijk begreep, wist ik: dit wil ik niet langer. Ik wil mezelf bevrijden en helen. En dat is precies wat vergeving doet. Vergeven doe je niet voor een ander, het is een cadeau aan jezelf. Veel mensen denken dat ze pas kunnen vergeven als de ander spijt betuigt of schuld erkent. Dat is het ego dat aan het woord is – het ego dat altijd iemand schuldig wil verklaren. Maar je hebt er een ander niet eens bij nodig. De eerste stap in dat proces is het aankijken van je eigen pijn. Eerlijk voelen: wat doet dit met mij? Want zolang je in slachtofferschap blijft hangen, blijf je vastzitten. Maar zodra je zegt: ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen gevoelens, neem je je leven weer in eigen hand. In mijn praktijk werk ik met twee vormen van vergeving. De eerste is een gestructureerde, stapsgewijze methode. Daarbij laat ik mensen hun pijn opschrijven. Ze formuleren wat ze liever hadden gehad – in positieve bewoordingen – en erkennen vervolgens eerlijk: dat is niet gebeurd. Ik had liever gehad dat jij trouw was gebleven, er voor mij was geweest, dit of dat wel of niet had gedaan: maar dat was niet zo. Pas daarna kun je de verwachting uitademen, loslaten. De tweede methode is die van overgave. Daarin nodig ik mensen uit om hun verhaal symbolisch in hun handen te leggen en het over te dragen – aan het licht, aan God, wat je maar wilt. Wat ik dan vaak zie, is dat het verhaal zijn grip verliest. Het verdampt, de pijn is weg. En er ontstaat ruimte, rust, verlichting.”