Home
Persoonlijke verhalen
Sofie: ‘Mijn samengestelde gezin is een ramp’

Sofie: ‘Mijn samengestelde gezin is een ramp’

15 augustus 2023

Sofie (38) woont samen met haar nieuwe liefde. Haar dochters (14 en 12) hebben ongeveer dezelfde leeftijden als zijn kinderen (13 en 11) en samen verwachten ze een liefdesbaby. Maar ondertussen is het keihard werken om het thuis leuk te houden. “Zijn dochters willen hun vader niet met mij delen.”

Sofie: “Ik ben moeder in een samengesteld gezin met vier tienermeiden én ik ben zwanger. Ook heb ik nog een volwassen stiefzoon (24). Als ouder was ik er jong bij: op mijn zeventiende werd ik stiefmoeder van Bo, de zoon van mijn ex-man. De moeder van Bo had mentale problemen en kon zelf niet voor hem zorgen. Toen hij negen jaar was, nam zijn biologische moeder afstand van hem en lag de moederrol volledig bij mij.
De relatie met mijn ex is nooit goed geweest. Hij was altijd aan het werk, reisde veel en hield van een feestje. Ik wist dat hij drugs gebruikte, maar niet dat hij dat dagelijks deed. Als ik terugkijk, was ik erg naïef. Toen Bo twaalf was, kregen we samen ons eerste kind. Het was mijn grootste wens. Ik riep altijd: ‘Ik zorg al jarenlang voor jouw kind, ik wil er eentje voor mezelf!’ Ik wist dat mijn ex geen stabiele factor was, maar hoopte dat hij zou veranderen als de baby er was. Maar natuurlijk ging hij na haar geboorte niet ineens minder werken, feesten en gebruiken.
Mijn ex loog over steeds meer dingen. Zo ontdekte ik dat hij nog rookte terwijl hij zei dat hij gestopt was en vond ik op een avond drugs in zijn jaszak. Toen hij toegaf verslaafd te zijn en professionele hulp zocht, had ik hoop dat alles goed zou komen. Toen hij clean uit de kliniek kwam, raakte ik zwanger van onze tweede dochter. Voor de buitenwereld was mijn ex-man een fantastische vent: knap, goed gekleed, spontaan en een toegewijde vader. Maar binnenshuis was hij geen leuke partner. Ik stond er altijd alleen voor en wist nooit of hij de waarheid sprak. Toen ik hem op een avond snuivend op de badkamervloer aantrof, was voor mij de maat vol. Onze baby was net een paar weken oud; in wat voor milieu liet ik onze kinderen opgroeien? Ik zei dat ik bij hem wegging en vroeg de scheiding aan.”

Co-ouderschap

“Mijn ex wilde zijn dochters blijven zien en dat vond ik ook belangrijk, maar omdat hij verslaafd was, wilde ik geen co-ouderschap. In het begin mocht hij de meiden zien onder toezicht, later kwam hij bij mij thuis om iets leuks met ze te doen. Omdat Bo het zwaar had met zijn verslaafde vader en zijn biologische moeder inmiddels was overleden, woonde hij ook bij mij. Toen mijn ex afgekickt was en een fijne en stabiele vriendin kreeg, zijn de kinderen de helft van de week bij hem gaan wonen. Ik had ineens vrije tijd en scharrelde wat rond. Ik had af en toe een korte relatie, maar vond de liefde vooral ingewikkeld.
Vier jaar geleden belde Bo me in paniek op en vroeg of ik met spoed kon komen. Mijn ex was uit het leven gestapt en mijn stiefzoon had zijn dode lichaam thuis aangetroffen. De kinderen en ik waren in shock. Wat het extra lastig maakte, was dat hij niets voor de kinderen had achtergelaten. Geen brief, geen appje, niets. De kinderen kwamen weer fulltime bij mij wonen. Hoewel dat fijn was, moesten we er ook aan wennen elke dag samen te zijn. Ik belandde in een rollercoaster van dingen die geregeld moesten worden en was boos. Waarom deed hij ze dit aan? Waarom had hij geen hulp gezocht? Mijn dochter was intens verdrietig, mijn zoon was woest en mijn stiefzoon was er helemaal klaar mee. Het voelde voor mij als een levensmissie om ervoor te zorgen dat mijn kinderen het verlies van hun vader aan zouden kunnen. Het was een intens jaar, er is niets ergers dan je kinderen zoveel verdriet zien hebben. Toch heeft het ons dichterbij elkaar gebracht. We zijn een sterker team geworden.”

Nieuwe liefde

“Mijn leven bestond uit werken en voor de kinderen zorgen. Ik deed bijna niets leuks voor mezelf. Wel voelde ik een sterke drang om iets van mijn leven te maken. Omdat ik uit mijn baan in de zorg steeds minder voldoening haalde, gooide ik het roer radicaal om. Ik zegde mijn baan op om van mijn passie mijn werk te maken: fotografie. Financieel gezien een spannende stap, maar ik had al snel genoeg opdrachten om rond te komen.
Ik had mijn leven weer op orde en deed wat ik leuk vond. En precies op het moment dat ik niet bezig was met het vinden van een nieuwe liefde, stond hij voor me op het voetbalveld. Een knappe, slimme en sprankelende man met wie ik gelijk een klik voelde. Martijn. Hij was gescheiden, had net als ik twee puberdochters en woonde maar tien minuten bij me vandaan. Natuurlijk was het niet de juiste tijd voor een nieuwe relatie, maar de liefde die ik voelde voor Martijn was sterk. Omdat het gevoel om eindelijk voor mezelf te kiezen sterk was, ben ik volledig voor deze nieuwe vlam gegaan, met alle gevolgen van dien.”

Vier pubers

“Toen we een halfjaar samen waren, zijn we gaan samenwonen omdat dat financieel aantrekkelijker was. We hebben een groot gezinshuis gekocht waar we nu met z’n vieren wonen en waar de tieners van Martijn om de week bij komen. Zo zijn we de ene week met twee pubers en de andere week met vier pubers. Helaas hebben onze kinderen absoluut geen klik met elkaar. Zijn dochters hebben de scheiding niet verwerkt en kunnen moeilijk wennen aan het idee dat papa een nieuwe vriendin heeft. Ze willen hem niet delen met mij, zeggen ze letterlijk. En op stiefzussen zitten ze al helemaal niet te wachten. Daarbij komt dat in de week dat zij hun vader moeten missen, hij er wel is voor mijn meiden. En dat is – begrijpelijk – lastig voor ze.
Mijn oudste stiefdochter is erg opstandig. In het begin liep ze steevast weg, terug naar haar moeder. Ze zoekt hier thuis de grenzen op en verwijt haar vader en mij van alles: wij hebben haar dit leven aangedaan, wij maken onszelf gelukkig, maar haar niet. Ze wil in het openbaar niet gezien worden met ons samengestelde gezin. Ruzies in huis kende ik niet van mijn eigen kinderen, dus die geven mij veel spanning. Martijns jongste dochter is iets milder. Zij zoekt steeds meer contact met mij en mijn dochters, wat vervolgens weer voor ruzie zorgt tussen de twee zussen. Het samenwonen valt me erg tegen. Martijn had een beeld geschetst van twee lieve, sociale meiden. Maar hoe ik ze meemaak, is dat heel erg anders. Dat ze de aandacht van hun vader moeten delen met mij en mijn kinderen zorgt voor veel frustratie. Ik ontspan en laad weer op in de weken dat ze er niet zijn en vind het lastig als ze dan spontaan komen aanwaaien.”

Jaloers op tijd en aandacht

“Om de situatie te verbeteren volgt Martijn samen zijn ex-vrouw en kinderen systeemtherapie. Zijn dochters zullen de scheiding moeten accepteren om weer gelukkig te zijn. Mijn kinderen hebben de afgelopen vier jaar hard aan zichzelf gewerkt. Het gemis om hun biologische vader zal er altijd zijn, maar ze zijn weer blij en gelukkig. De rouw die ze voelen, stoppen we niet weg. Mijn oudste dochter heeft een fijne therapeut waarmee ze af en toe praat. Mijn jongste heeft een buddy die haar helpt als ze het lastig heeft. Ik ben blij dat mijn meiden nu worstelen met gewone kinderzaken. zoals welke telefoon en kleding ze graag willen.
Mijn dochters vinden Martijn erg leuk, en vice versa. Voor mijn kinderen is het fijn dat er weer een vaderfiguur in hun leven is gekomen. Maar ook in de weken dat we met z’n vieren zijn, is het hard werken aan onze relatie en aan ons nieuwe gezin. We hebben twee verschillende opvoedstijlen die één moeten worden en met zes verschillende karakters in een huis, zijn er elke dag meerdere conflicten. En naast de heftige emoties, het verdriet en de verwijten kampen we ook nog met normaal pubergedrag. Het is vaak een chaos, overal in huis ligt rommel en er staan altijd volle wasmanden.”

Zwanger

“Ondanks dat we geen happy family zijn, geniet ik van mijn nieuwe liefde. Martijn is zorgzaam, grappig en maakt me vrolijk. Wat niemand in onze omgeving weet, is dat ik na drie maanden ongepland zwanger van hem ben geworden. Een grote shock, omdat we beiden al grote kinderen hadden en nog niet samenwoonden. Een baby paste daar niet bij. Met pijn in mijn hart heb ik een abortus ondergaan. Het was op dat moment de beste keuze die we konden maken, maar wel een keuze die aan me bleef knagen.
Na de ongeplande zwangerschap en abortus begonnen we te fantaseren over hoe het zou zijn om wél samen nog een baby te krijgen. Ik ben 38, Martijn 41, dus het was niet onrealistisch. We wisten nu dat we samen zwanger konden worden en na veel gesprekken ontdekten we dat we het allebei graag wilden. Toen we besloten om te kijken of het ons gegeven was, raakte ik binnen een maand zwanger. Voor mij en Martijn voelde het meteen goed, maar de pubers denken er anders over.”

Eigen geluk

“Een van mijn dochters vindt het fantastisch, de overige drie tieners vinden de zwangerschap verschrikkelijk. Ze waren gepikeerd en zelfs boos toen we vertelden dat ze een halfzusje krijgen. Martijns oudste dochter weigert zelfs de komst van de baby te aanvaarden en spreekt er bewust met geen woord over, terwijl ik inmiddels hoogzwanger ben. Natuurlijk is dit niet de reactie waar we op hoopten en werpt het een schaduw op onze blijdschap. Tegelijkertijd snap ik de emoties van de tieners goed: Martijn en ik hebben voor elkaar gekozen, de kinderen hebben dat niet. Grote beslissingen, zoals het nieuwe huis waar we nu wonen en het krijgen van een baby, zijn door ons gemaakt. Dit maakt de weerstand begrijpelijk.
En toch kies ik bewust voor mijn eigen geluk. Ik kan deze man laten lopen omdat onze kinderen onze liefde niet zien zitten. Zij gaan straks misschien ook keuzes maken die wij niet leuk vinden. Ik ben dankbaar dat ik een nieuw leven in mijn buik mag dragen en Martijn en ik kijken uit naar de komst van onze liefdesbaby. Het leven met vier pubers en een kleintje zal niet makkelijk worden, maar we zijn niet bang voor de toekomst. We dealen met onze gezinssituatie zoals deze is, inclusief de heftige emoties, de tranen, boosheid en de weerstand, want die mogen er zijn. Als moeder doe ik alles om mijn kinderen gelukkig te maken, maar ik wil niet die vrouw worden die zichzelf gedurende de jeugd van haar kinderen voorbijgelopen is.”

Vriendin’s favoriet

De uitspraak ‘je wist waar je aan begon’ heeft elke plusouder waarschijnlijk ooit al moeten aanhoren. En klopt hoegenaamd niet. Het werkboek Je wist waar je aan begon!? wil stiefouders/plusouders leren om zichzelf in zeven stappen te coachen naar een nieuw evenwicht. Vanuit persoonlijke verhalen toont auteur Anja Pairoux hoe iedere plusouder via eenvoudige denkoefeningen inzicht kan verschaffen in hun unieke situatie. Voor meer informatie klik op onderstaande button.