Eveline: ”Gek hè’, fluistert hij. ‘Er slapen wildvreemden boven onze hoofden”

4 juli 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Vijf dagen voor de opening van Villa Verte klampt Emiel me vast. ‘Zullen we ons gaan voorstellen in dat caféetje dat vorige week is geopend in Saint-Mathieu?’ Ik vind het een goed plan, want we moeten wel netwerken als we gasten willen. De eigenaren blijken drie bijzonder aardige studenten. We kletsen, geven een pak visitekaartjes af en bestellen wat lekkers. We zijn bekaf, maar het is gezellig.

Ons kaartje

‘Bonjour!’ in de deuropening staan twee mannetjes, elk eind vijftig. Ze schuiven aan een tafeltje tussen ons en een met twee borrelende vriendinnen. ‘Kunnen wij alstublieft iets eten? Met een glas wijn erbij?’ Sonia, de bardame, legt uit dat de keuken nog niet af is, maar de heren vinden een kaasplankje helemaal prima. Het is gezellig en de zaak vol geroezemoes als één van hen naar de bar loopt. ‘Is er hier ergens een chambres d’hôtes, een bed and breakfast? Mijn vriend en ik hadden een zeer lastige dag en zijn bekaf.’ Sonia geeft hem ons kaartje. ‘Ik kan u deze aanbevelen, alleen hij opent pas op zaterdag,’ ze kijkt mijn kant op en haar stem wordt luider, ‘nietwaar?’
De mannetjes kijken nu bijna smekend. ‘Alstublieft? We moeten anders helemaal terug naar Poitiers.’ ‘Vooruit dan maar’ knikt Emiel. ‘Wij racen naar Villa Verte, maken vlug een bed op, en dan komen we jullie halen. Eet rustig jullie kaasjes op!’

De eerste gasten

Als twee malloten hollen we vijf minuten later door het huis. We maken een kamer klaar, de voorgewassen lakens niet gestreken, de splinternieuwe handdoeken geurend naar seringen, en rijden weer terug. Het heerschap wacht buiten. In de hand van de jongste een fles ontkurkte wijn. ‘We hebben bij Sonia wat lekkers gekocht om met ons viertjes op te drinken. Om te vieren dat wij de eerste gasten zijn.’

Iets vrolijks

In hun BMW rijden ze achter ons aan. Zodra ze uitstappen regent het complimenten. ‘Wat is het hier mooi!’ ‘Wat zijn jullie lief!’
In de tuin proosten we. Philippe en Manuel, zo heten ze, zijn twee boezemvrienden. Vandaag passeerde bij de notaris het huis van Manuels overleden ouders. Het was voor hem een verdrietige dag. ‘En omdat Manu geen rijbewijs heeft, sta ik als vriend voor hem klaar.’ Manu knikt. ‘Maar nu wil ik iets vrolijks,’ zegt hij, en op zijn telefoon draait hij Grote. Franse. Hits. We brullen met ons viertjes mee met Nuit de Folie. Alle stress komt eruit bij de heren.
Twee uur later liggen Emiel en ik wiebelig in ons bed. ‘Gek hé,’ fluistert Emiel, bang dat hij onze gasten wakker maakt. ‘Er slapen wildvreemden boven onze hoofden.’ Ik knijp in zijn hand. Het is ook gek. En eng. En leuk.

Ontbijt in de tuin

De volgende ochtend ontbijten de heren in de tuin, want dat willen ze graag. Z hebben fantastisch geslapen, maar wel met een kussen als afscheiding tussen hen in. Manuel giechelt. Drie kwartier later vertrekken ze. Innig dankbaar. ‘We komen zeker terug!’
Emiel zoent me in mijn nek als we de BMW uitzwaaien. We zijn allebei confuus en uitgelaten om dit bijzondere avontuur. Drie minuten later rijden onze vier bouwvakkers het terrein op. Het huis is nu echt bijna af!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.