Jacqueline: ‘Kleding, tattoo, kind: mijn vriendin aapt me in alles na’

Tekst: Redactie Vriendin

30 oktober 2023

Jacqueline (33), is getrouwd met Robbert (35) en hoogzwanger van haar eerste kind. Ze stoort zich aan haar vriendin Maud, die een enorme copycat blijkt. “Een compliment? Ik vind het eng en irritant: ze gaat veel te ver!”

Jacqueline: “De keren dat ik dacht: wat toevallig, Maud heeft ook een wanddroogtoren gekocht / een roze retro vaas aangeschaft / hetzelfde jurkje bij H&M gescoord en zelfs een bijna identieke slangtatoeage genomen, zijn niet meer op een hand te tellen. Ik signaleerde die aankopen of acties wel als iets wat precies leek op dat wat ik kocht of deed en soms verbaasde ik me erover, maar ik probeerde me er niet zo veel van aan te trekken. Ik was zelf lyrisch geweest over het droogrek, dus logisch dat zij die ook wilde. De halve wereld shopt bij H&M, niet zo gek dat Maud ook voor het gele bloemenjurkje is gegaan. En tatoeages van draken en slangen zijn nu eenmaal hot.
Maar pas het laatste anderhalf jaar realiseer ik me dat ze me één op één aan het kopiëren is. Dat is enerzijds een compliment, blijkbaar ben ik haar inspiratiebron en vindt ze dat ik een goede smaak heb of leuke dingen doe. Anderzijds vind ik het best eng en vervelend worden. Ik wil mijn eigen stijl houden. Zeker nu ik merk dat het niet puur kleine beslissingen of producten zijn, maar ook echt levensveranderingen. Zo plande ze haar huwelijk precies in dezelfde week als dat van mij en bekende ze twee maanden na mij dat ze zwanger was. Terwijl ze tot die tijd nooit een kinderwens had gehad!”

Verdwenen identiteit

“Maud was de laatste van ons vriendinnengroepje van drie die een relatie kreeg. Linda, Maud en ik kennen elkaar van de mavo en deden dezelfde secretaresseopleiding. Al vonden we het toen al vreemd dat Maud voor dezelfde studie koos. We hadden in haar eerder een verpleegkundige gezien dan een administratieve duizendpoot. Maar onze studietijd was bloedgezellig. We gingen vaak met elkaar op stap en maakten samen huiswerkopdrachten. Maud kwam daarna alsnog in de zorg terecht, op de receptie van een zorgcentrum.
De levens van Linda en mij verliepen ongeveer hetzelfde, maar Maud hobbelde er een beetje achteraan. Ik vond al jong mijn man Robbert, Linda trouwde op haar twintigste met Farouk en kreeg op haar 22ste haar eerste kind. We kochten allebei voor ons dertigste een eigen koophuis in hetzelfde dorp. Maud bleef vrijgezel, woonde op een soort veredelde studentenflat in de stad en was avond aan avond op stap. De vriendschap tussen Linda en Maud verwaterde een beetje. Achteraf deelden zij ook het minst samen. Ze zagen elkaar alleen nog op verjaardagen of soms op een vriendinnenetentje. Linda had niet veel behoefte aan meer contact. Ze bouwde een nieuwe vriendenkring op, al bleven wij wel close. Waarschijnlijk omdat we qua karakter erg op elkaar lijken.
Ik denk dat dat ook een van de redenen is dat Maud haar leven op mij aanpast. Een jaar of zeven geleden, net toen Maud en Linda elkaar minder zagen, is ze mij gaan na-apen. Eerst subtiel, later steeds opvallender. Wellicht was Maud bang dat ze anders ook bij mij uit de gratie zou raken. Ik merkte dat vaak in discussies. Zei zij over een onderwerp eerst B, maar beweerde ik A, dan stelde ze haar mening ineens bij en vond ook A. Ze reed speciaal met het ov naar mij, om samen op dezelfde handbalvereniging te gaan. Knipte ik mijn lange haar in een bob, dan duurde het niet lang of ook Maud ging voor een kort kapsel. Net als de spullen die ze aanschafte of kledingstijl die ze overnam. Het leek steeds meer of ik een tweelingzus had, in plaats van een vriendin met een eigen identiteit. Nergens voor nodig. Ze hoefde helemaal niet op mij te lijken om door mij aardig gevonden te worden.”

Twéé bruiloften

“Haar kopieergedrag in stijl en liefhebberij was tot daaraan toe. Maar ik vond het pas irritant worden, toen ze min of meer mijn leven ging na-apen. Net voor corona hadden mijn vriend Robbert en ik aangegeven dat we die zomer wilden gaan trouwen. Niet wetende dat de pandemie alles in de war zou sturen. Ik plande voor mei een trouwjurkpassessie in met Maud, Linda en mijn moeder.
Maud was toen nog steeds vrijgezel, maar het leek wel alsof er door mijn aangekondigde huwelijk iets in haar wakker werd. Vanaf dat moment leek het alsof ze een opdracht had: scoor een man. Of beter gezegd: een huwelijkspartner. Ze ging als een bezetene tekeer op de datingapps. Door corona ging mijn bruiloft in de koelkast, maar zij zette dapper door met haar missie. Het duurde niet lang of ze stelde ons haar nieuwe vriend Jan-Pieter voor. JP voor intimi. Linda en ik hielden het gewoon op zijn naam voluit. We zagen niet wat zij blijkbaar in hem zag. Ik vond het een arrogante betweter, echt een hockeybal met te veel geld en te veel ego. Totaal niet lijkend op de mannen die ze vroeger had gedatet. Dat waren meer mannen uit de bouw. Stoere gasten met grote handen en het hart op de goede plaats. Deze Jan-Pieter zat alleen maar op te scheppen over zijn studie, baan, auto en vermogen. Maar goed, Maud leek gelukkig. Ze trok halsoverkop bij hem in.
Het duurde niet lang of ze vertelde dat ze een huis hadden gekocht in hetzelfde dorp als waar Linda en ik woonden. Nou is dat natuurlijk niet verboden. Ik vond het alleen wel gek. Maud leek zo verknocht aan de stad. Jan-Pieter woonde in een soort penthouse, op loopafstand van het bruisende uitgaanscentrum. Waarom dan ineens gaan voor een eengezinswoning in een dorp met alleen een Spar en een bibliotheek?
Hélémaal raar vond ik het, toen vorig jaar juni de maatregelen werden versoepeld en wij besloten een maand later alsnog onze bruiloft door te laten gaan. Weliswaar in een wat aangepaste vorm met 50 gasten, maar dat vonden we niet erg. Ik had inmiddels al een jurk, Robbert een pak en een hoop zaken konden we makkelijk doorschuiven. Van onze gastenlijst kon iedereen. Veel hadden toch nog weinig andere afspraken gemaakt.
Een maand voor de datum, werd er een ‘vrijgezellenavond in coronastyle’ voor mij georganiseerd. We aten met een clubje van vijf zelfgemaakte pizza’s, dronken prosecco en joelden mee met oude zomerhits. Ineens hoor ik Maud zeggen: ‘Goed dat jullie niet op huwelijksreis gaan, want JP en ik trouwen vijf dagen na jullie. Op precies dezelfde locatie.’ Ik verslikte me bijna in mijn hap pizza. Wat?! Ja, Maud en Jan-Pieter wilden blijkbaar ook al langer trouwen en nu het weer kon, grepen ze meteen hun kans. Dat leek me rijkelijk snel, als je nog net elf maanden verkering had. Ik gunde haar natuurlijk wel haar geluk. Al had het van mij best net in een ander kasteeltje mogen zijn.”

Ook zwanger?!

“Het voelde vrij ongemakkelijk dat Maud en Jan-Pieter in onze wittebroodsweken trouwden en ook nog eens voor dezelfde ambtenaar. Linda noemde het zelfs ‘krankjorum’ en Robbert vond het een  ‘rattenstreek’. Maar dat haalde het niet bij de aankondiging die volgde, nadat Robbert en ik begin dit jaar hadden verteld ‘samen zwanger’ te zijn. Ik had expres gewacht tot twaalf weken en toen stralend onze vrienden en familie ingelicht. Maud reageerde enthousiast. Ik wist dat zij nooit een kinderwens had gehad. Dat had ze meerdere keren verteld. Ze ergerde zich juist altijd aan andermans kroost en noemde haar neefjes en nichtjes standaard ‘onopgevoede apen’. Ze had liever veel dieren, dan één kind. Toch vond ze het fantastisch voor ons. Ze stond nog net niet te springen en de volgende dag kwam ze met vijf schattige rompertjes aan.
Maar wat schetst mijn verbazing? Nog geen twee maanden later juichte Maud dat ze óók zwanger was. ‘Het was nog heel pril hoor, nog net zeven weken. Maar hoe leuk was het wel niet dat we nu allebei met een dikke buik zouden rondlopen?’, jubelde ze. Nou, niet?! Ik vond het eigenlijk heel gek en twijfelde aan haar intenties.
Natuurlijk, als ik er echt van overtuigd zou zijn dat Maud graag kinderen wilde, was ik over the moon geweest. Het is ook echt niet vreemd om als vriendinnen tegelijkertijd zwanger te zijn en/of aangestoken te worden door elkaars nesteldrang, maar bij deze keuze had ik zo’n vreemde smaak in mijn mond gekregen. Was dit oprecht haar wens? Ik geloofde er niets van. Het klinkt raar, maar het leek me eerder weer een actie om bij mij in de smaak te vallen of als iets wat ons als vriendinnen zou binden. Dat bleef ze ook herhalen. Wat bijzonder het was dat we als bff’s tegelijk zwanger waren, dat we nu samen de hele dag fijn konden babyshoppen en hoe leuk het zou zijn als onze kinderen straks vriendjes werden.”

Goed gesprek

“Na eerst al het ‘gekopieerde’ huwelijk en nu de baby die wel leek gepland, voelde ik me zo verdrietig, dat ik er amper van kon slapen. Ik vroeg me af of onze vriendschap wel goed in elkaar zat. Een zelfde jurkje of wasdroger is nog tot daaraantoe. Maar dit was wel een tandje heftiger. Als je echt goede vriendinnen bent, doe je dit dan ook? Ik wil haar niet kwijt, ik vind haar echt een lieve meid. Maar ik baal wel ontzettend van haar kopieergedrag.
Na samenspraak met Robbert, heb ik besloten mijn gevoelens te delen met Maud tijdens een goed gesprek. Ik heb haar voorzichtig gezegd dat ik het vreemd vond en ook jammer, dat ze ogenschijnlijk hetzelfde levenspad koos. Ik zei natuurlijk niet keihard dat ze me na-aapte, maar ik maakte er iets positiefs van. Ik bracht het alsof ik het jammer vond dat ze in mijn schaduw ging staan en daardoor niet het volle zonlicht kreeg. Dat ik haar uiteraard een mooie trouwdag en baby gunde, maar dat het nu erg dicht op mij zat, waardoor ik er niet helemaal voor haar had kunnen zijn en zij voor mij. Daarbij zei ik dat ik er oprecht verdrietig van werd. Het voelde alsof Maud niet blij voor mij kon zijn, als ze het zelf ook niet had. Zoals een kasteelbruiloft of een baby.
Maud zei dat ze het begreep. Ze reageerde heel rustig. Gelukkig niet gekwetst of aangeslagen. Ze vond het vervelend dat ik me er zo onder voelde. Het was niet de bedoeling om mij na te bootsen. Klopt haar huwelijksplannen waren heel erg versneld, doordat ze bang was dat er weer een pandemie zou komen. En toevallig hadden ze dezelfde locatie leuk gevonden en had die een paar dagen later nog plek. En de baby? JP wilde graag vader worden en nu ze bij mij had gezien hoe blij ik ervan werd, had niets haar meer tegengehouden. En ook daarbij was het megasnel gegaan. Volgens haar was ze twee weken na het stoppen van de pil al bevrucht geraakt. Maar ze zei dat ze snapte dat het nu leek alsof ze me wilde nabootsen. Dat was echt niet het geval, bezwoer ze. Ik geloofde haar. Ze leek oprecht.
Even dacht ik dat mijn boodschap was geland. Ze koos weliswaar voor dezelfde aardetinten voor de babykamer, maar gelukkig een totaal andere kinderwagen. Maar helaas, het was van korte duur, zo ontdekte ik twee weken geleden. Robbert en ik gaan dit jaar niet op vakantie. We krijgen straks een baby en zien op tegen een vlieg- of lange autoreis. Iets wat Maud overigens ook niet gaat doen. Zij en haar man hebben dezelfde argumenten voor een staycation. Van ons vakantiegeld hebben Robbert en ik een pomeriaanpup gekocht. Dat zijn die onwijs schattige keeshondjes, net mini-beertjes. Ze kosten een hoop, maar ik wil ze al mijn halve leven hebben en we vinden het belangrijk als kinderen opgroeien met dieren. Twee weken geleden kwam Polly ons gezin versterken.
Nou je raadt het al: Maud heeft dus óók een pomeriaanhondje aangeschaft. Geen idee hoe ze daar zo snel aan is gekomen, wij stonden maanden op een wachtlijst bij een fokker. Ik had er expres niets over tegen haar gezegd. Wilde letterlijk geen slapende honden wakker maken.
En zelfs dan had ik verwacht dat ze misschien een ander klein hondje zou hebben genomen, maar toch niet precies dezelfde? Het is bijna lachwekkend. Officieel weet ik nog van niks. Ze heeft allemaal foto’s op Facebook gezet, van de pup. Ik heb nog niet gereageerd. Ik weet gewoon echt niet meer wat ik zeggen moet.”

Tekst: Joan Makenbach. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.