Stefanie: ‘Het lijden van mijn kinderen doet pijn, maar ik heb er geen controle over’

12 maart 2020

Ik kan het tot 6 uur rekken. Dan gaat het licht aan. Dirk wordt ook wakker gemaakt; Adriana is jarig.

We hebben het vroege opstaan graag voor haar over. Ook al is het gisteravond laat geworden, want jeetje, taarten bakken kost veel tijd.

Monstertaart

Adriana wilde een monstertaart. Ik trek zo’n opdracht – mezelf gigantisch overschattend – graag naar mij toe. Gelukkig schoot mijn creatieve vriend me te hulp, zodat er een prachtig fondantmonster tevoorschijn kwam.

De eenhoorntaart was simpeler: een kunststof eenhoorn in het midden, snoep er omheen en voila, nog een mooie taart. Wel moest ik de basistaart bakken en een vulling van botercrème maken.

Het was bijna nacht toen de taarten klaar waren. Wat voelde ik mij gelukkig, want tussen de botercrème en het snoep had ik zo veel liefde gestopt dat het van de baksels af straalde.
Hopelijk maak ik zo mooie herinneringen: Mijn moeder bakte altijd taarten voor mijn verjaardag.

Vroeger

Ik heb er alles voor over om mijn dochter een gelukkige jeugd te geven, zonder dat ze al te veel last ervaart van de afstand die wij tot twee van onze kinderen hebben. Ook voor hen organiseerde ik vroeger leuke feestjes. Ik knutselde uren om plaatjesbingo en andere spelletjes te maken. Daar was ook liefde in gestopt. Maar soms is het zo moeilijk voor een kind om door de biologische moeder te zijn verlaten, dat het die liefde niet tussen de cadeautjes en spelletjes van de adoptiemoeder kan terugvinden.

Beter mee omgaan

Het lijden van mijn kinderen doet pijn, maar ik heb er geen controle over. Wel kan ik er nu beter mee omgaan. Ik ben dankbaar dat ik ook adoptiekinderen heb die de liefde wel vonden. Daardoor is het voor onze jongste dochter beter te relativeren. Zij is in ons speciale gezin geboren en ik gun haar zo vurig een gelukkig leven dat mijn hart er soms van samenknijpt.

Taart is op

Vandaag is ze omringd door liefde, gezelligheid, cadeautjes en lekkernijen. De taart is op. Het is bedtijd, maar Adriana zit nog zo gezellig op de bank met haar zussen en de vriend van haar zus.
Haar oudste zus pakt een plaid en nestelt zich er samen met vriend en zusje onder. We doen niets meer, maar er hangt een gezellige, vertrouwde sfeer.

Ik zie Adriana genieten. Misschien wordt dit wel een gelukkige herinnering aan haar negende verjaardag. Het geeft niet dat de taarten daardoor naar de achtergrond verdwijnen. Maar… gelukkig hebben we de foto’s nog.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Negen jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.