Stefanie: ‘In plaats van moedertje spelen, trok Faith de kop van de pop’ Geen onderwijs sloot bij Faith aan. Uiteindelijk kwam ze op een ZMLK school terecht. Binnen het gezin deed Faith zo veel mogelijk met alles mee. Ze zag hoe haar zus een pop in bad deed.
Stefanie: ‘We moesten volgens de directrice geen hoge verwachtingen hebben’ ‘Kuh!’ hoorden we Faith zeggen. Verwonderd volgden we haar vinger. Ze wees naar de koektrommel. ‘Ze wil een koekje’ fluisterde ik met een brok in mijn keel tegen Dirk.
Stefanie: ‘Faith had zichzelf aangeleerd troost te zoeken in een ritme’ 'Faith!' Faith zat op de grond. Ze pakte Duplo blokjes en gooide die in een opbergbak. Toen alle blokjes daarin zaten, kiepte ze de bak om en begon opnieuw.
Stefanie: ‘Het ontroert mij nu nog als ik aan de schoenloze kindjes terugdenk’ "Het was juni 1998. De oudste meisjes zaten in groep 1 en 2 en hadden bijna zomervakantie.
Stefanie: ”Hallo Faith’ zei ik tegen het wezentje, van wie ik alleen de naam wist’ "De eerste keer dat ik haar zag was ze bijna drie jaar oud. Ik was nog geen vijfentwintig en voelde mij vereerd dat mijn vriend mij toeliet in zijn wereld.
Stefanie: ‘Zo levert mijn operatie bij voorbaat iets speciaals op’ Volgens mij heb ik alles geregeld en voorbereid. Nou ja, ik had veel meer willen doen, maar de tijd is om. Vrijdag word ik geopereerd aan het carpaal tunnel syndroom.
Stefanie: ‘Verkoudheid ligt ineens in de taboesfeer’ "We moeten geduld hebben, maar het gaat voorbij.’ Zo probeer ik Faith op te peppen. Mijn dochter heeft nog steeds last van de onzekerheid die het coronavirus met zich meebrengt."
Stefanie: ‘Adriana staat bij de wastafel. Ik zie dat ze zich betrapt voelt’ Als ik een stapel handdoeken in de badkamer wil leggen, staat Adriana bij de wastafel. Ik zie dat ze zich betrapt voelt. ‘Hoi lieverd’ zeg ik.
Stefanie: ‘Ik zal mijn rechterhand tijdelijk niet kunnen gebruiken’ "Als je echt iets wilt bereiken en voelt dat het bij je past moet je doorzetten. Mijn schrijflust komt uit mijn tenen en de docent Kinderverhalen schrijven is enthousiast over mijn talent."
Stefanie: ‘Het zal nooit een vlinder worden’ "Op de struikjes, aan het raamkozijn, onder de tuintafel… Achter huis zitten ineens overal rupsjes. Adriana stopt er één in haar insectenpotje."
Stefanie: ‘Er verschijnt een ondeugende twinkeling in onze ogen’ "Ik draag momenteel alleen maar rokjes en pantalons met elastiek. Maar ik ben 4 kilo afgevallen en pas weer in mijn jeans. Die kan ik nu goed gebruiken, want een motorbroek heb ik niet."
Stefanie: ‘Dan komt de post: ‘Centraal Justitieel Incassobureau” "Daar gaat de donkerblauwe, twintigjarige station na elf jaar trouwe dienst. Hij bracht ons altijd veilig thuis. Ik kende hem door en door."
