Vriendin 38: Femke is hoofdtrainer van een mannenvoetbalteam
21 september 2016
Ze heeft lang blond haar en haar lievelingskleur is roze. Toch houdt Femke (24) zich prima staande in de mannenwereld van het voetbal. Vanaf deze maand is zij hoofdtrainer van een mannenelftal. “Ik kan er niets aan doen, voetbal is gewoon mijn leven.”
Ze heeft lang blond haar en haar lievelingskleur is roze. Toch houdt Femke (24) zich prima staande in de mannenwereld van het voetbal. Vanaf deze maand is zij hoofdtrainer van een mannenelftal. “Ik kan er niets aan doen, voetbal is gewoon mijn leven.”
'Als Oranje speelt, krijg ik altijd kippenvel'
Femke: “Vrienden van mijn vriend zeggen weleens tegen hem dat hij de ideale vriendin heeft: ik ben blond en ik hou van voetbal. Maar hij klaagt soms juist dat ik te veel over voetbal praat. Als we net wakker zijn, zit mijn hoofd er vaak al helemaal vol van. Ik kan er niets aan doen, voetbal is gewoon mijn leven. Al op mijn zesde begon ik bij de F’jes. Ik was het enige meisje tussen de jongens. Ik heb ook paardrijden, turnen en atletiek geprobeerd, maar achter de bal aan rennen was wat ik het liefste deed. In het jongensteam voelde ik me op mijn gemak, ze behandelden me als een van hen. Heel af en toe merkte ik dat iemand van de tegenpartij zich inhield, maar dat was al snel over als ik behendig de bal van hem afpakte. Het enige verschil was dat ik na de wedstrijd altijd in mijn eentje moest douchen, in de kleedkamer voor de scheidsrechters. Het liefst was ik nooit naar een meidenteam gegaan, maar helaas moest dat op mijn zeventiende toch. Jongens worden vanaf de puberteit namelijk fysiek sterker. Als ik profvoetballer wilde worden, moest ik wel verder bij de vrouwen.
Faalangst
Daar ging het mis. Ik kwam in een team van meiden die elkaar al jaren kenden, voor mijn gevoel hoorde ik er niet echt bij. Dat ik zo goed voetbalde dat ik meteen in de basis werd opgesteld, werkte ook niet mee. Als ik met ze sprak, waren mijn teamgenoten aardig tegen me, maar achter mijn rug om maakten ze rotopmerkingen. Ze noemden me het lieverdje van de trainer. Rond die tijd ben ik faalangst gaan ontwikkelen. Iedereen zei dat ik talent had, dat ik het kon schoppen tot profvoetballer. Maar als het erop aankwam, sloeg ik dicht. Op een gegeven moment speelde ik een belangrijke wedstrijd, waarbij ook scouts aanwezig waren. En er was enorm veel publiek. Ik kon alleen maar denken: nu mag je écht geen fouten maken. Juist door de angst om door te mand te vallen, maakte ik die fouten wel.”
Lees het hele verhaal van Femke in Vriendin 38.
Heb jij ook een beroep dat wordt gezien als typisch mannelijk? Praat mee op ons forum.
