Vriendin 17: Alice kreeg op haar 23ste een hartaanval
26 april 2016
Op een vrijdagavond ging Alice (nu 24) met haar vriend Wiebe-Steven (31) de weekendboodschappen doen. Midden in de supermarkt ging het mis. “Het rommelde in mijn borst, mijn arm tintelde en het zweet brak me uit…”
Op een vrijdagavond ging Alice (nu 24) met haar vriend Wiebe-Steven (31) de weekendboodschappen doen. Midden in de supermarkt ging het mis. “Het rommelde in mijn borst, mijn arm tintelde en het zweet brak me uit…”
‘Dat die erfelijke hartklachten zo snel zouden toeslaan, had ik niet verwacht’
In een rustige straat in het Friese dorpje Harkema zwaait thuiskapster Alice net iemand uit als Vriendin arriveert. “Dat was een klant, ik heb haar haar geknipt en gekleurd in mijn kapsalon aan huis”, vertelt Alice vrolijk. Ze ziet er gezond en energiek uit. Aan niets is te zien dat ze hartpatiënt is. Maar dat is ze wel degelijk.
De dag voor het interview zat ze zelfs nog bij de cardioloog in het ziekenhuis. “Ik voelde het weer rommelen in mijn borst”, zegt Alice terwijl ze een kopje thee zet. Als de thee klaar is, vertelt ze over de dag waarop het vorig jaar zo gruwelijk misging. De dag waarop ze een hartaanval kreeg. Alice was toen pas 23 jaar.
Altijd zo moe
“Al jaren voelde ik me niet helemaal fit, ik was vaak moe. Al een aantal keer was ik naar de huisarts geweest. Die dacht de ene keer aan griep en de andere keer weer dat het psychisch was, of dat het met mijn spieren te maken had. Ik heb heel wat fysiotherapeuten bezocht in die tijd. De vrijdag voordat het gebeurde, at ik bij mijn ouders. Zij maakten zich wél zorgen om mijn klachten en vonden dat ik na het weekend toch weer naar de huisarts moest gaan.”
Dat deed Alice die maandag inderdaad, want ze voelde zich nog steeds moe. Maar opnieuw stuurde de huisarts haar naar huis met de mededeling dat het waarschijnlijk een griepje was. Die avond ging Alice boodschappen doen met haar vriend Wiebe-Steven.
Alice: “Midden in de supermarkt voelde ik dat het niet goed met me ging. Ik had een vreemd gevoel, het was alsof er iets rommelde in mijn borst. In eerste instantie ben ik gewoon doorgegaan met de boodschappen; ik ben niet iemand die snel zeurt. Maar toen mijn linkerarm begon te tintelen, ben ik teruggelopen naar de auto. Wiebe-Steven rekende intussen af bij de kassa.
Eenmaal buiten dacht ik dat het sneeuwde, wat niet zo was, en voelde ik mijn hele lichaam nat worden, zo erg transpireerde ik. Ik werd heel bang; dit ging helemaal mis.”
Toen Wiebe-Steven bij de auto kwam, schrok hij enorm. Hij vond Alice half liggend op de achterbank. Alice: “Op het moment dat ik daar in de auto lag, dacht ik al aan een hartaanval. Ik kende namelijk de symptomen. Mijn ouders hadden allebei hartproblemen, dus ik ben dubbel erfelijk belast. Ik was veertien toen ik mijn moeder naast het toilet op de grond vond.
Ze was op dat moment wel bij bewustzijn, maar ze transpireerde heel erg en voelde warm aan. Mijn vader had vier jaar daarvoor ook al een hartaanval gehad, dus die wist wat ons te doen stond. Ik ben iemand die niet snel in paniek raakt en toen mijn vader mij vroeg het telefoonnummer van de dokters- post te zoeken, ben ik dat gewoon gaan doen. Maar het is natuurlijk heftig om dat als veertienjarige mee te maken.
Gelukkig is mijn moeder er goed vanaf gekomen. Ze was de eerste in haar familie die een hartaanval kreeg, mijn vader heeft meerdere broers met hartproblemen. Ik heb er altijd rekening mee gehouden dat ik rond mijn veertigste ook weleens dezelfde soort problemen zou kunnen krijgen. Maar niet al op mijn 23ste.”
Heb je, net als Alice, op jonge leeftijd te maken gehad met een ziekte die je eerder bij oudere mensen verwacht en wil je daarover vertellen? Mail je verhaal dan naar post@vriendin. audax.nl of praat mee op het forum.
