De vriend van Rianne wil absoluut geen huisdieren

Tekst: Joan Makenbach

21 oktober 2025

Rianne (27) is al vier jaar samen met Luc (30). Ze zijn heel happy samen, willen graag een huis kopen en over een paar jaar een gezin stichten. Er is een obstakel: Luc houdt niet van huisdieren en Rianne kan niet zonder.

“Twee agapornissen, een baardagame, een aquarium vol tropische vissen en altijd konijnen, katten en een of meerdere labradors. Als kind leefde ik mét en tússen de dieren. Het was een hele fijne, warme en gelukkige jeugd, vooral door de aanwezigheid van de dieren die me gezelligheid boden. En ook troost als ik werd gepest of slechte cijfers haalde.
Ik kan me daarom ook niet voorstellen hoe het is de rest van mijn leven geen beestjes meer om me heen te hebben. Maar zo ziet het er helaas wel uit, als ik verder wil gaan met mijn vriend Luc. Afgezien van twee goudvissen in een kom, tolereert hij geen enkel huisdier. Hij heeft er niets mee, vindt het hebben van huisdieren veel werk opleveren en zelfs vies. We staan nu echt op een kruispunt in onze relatie: gaan we een huis kopen, trouwen en werken aan onze toekomst. Of uit elkaar, zodat ik wel mijn innig geliefde hondje kan ophalen?”

Oefenen met een pluizenbol

“Eerlijk is eerlijk, Luc heeft er nooit doekjes om gewonden. Vanaf het moment dat wij vier jaar geleden een relatie kregen, was hij heel stellig: hij wilde geen huisdier. Nu niet, nooit niet. Hij is doodsbang voor katten en vindt honden stinken, vooral als ze in de regen hebben gelopen.  Bovendien vindt hij de verzorging van dieren te veel werk en haat de haren die ze loslaten.
Als hij bij ons thuis was, dan deinsde hij altijd terug als de labradors op hem af kwamen lopen, ook al waren ze alleen maar enthousiast. Ik nam Lucs weerstand toen nog niet serieus. We waren jong en hadden net een relatie, ik dacht dat het wel vanzelf goed zou komen. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat er een leven zonder dieren mogelijk kon zijn.

Toen Luc twee jaar terug een huurflat kreeg aangeboden en wij officieel gingen samenwonen, herhaalde hij dat er géén dieren in huis kwamen. Hij wilde geen krassen op de vloer of haren op de bank en zijn nieuwe meubels netjes houden. Dat begreep ik allemaal, hij had hard gewerkt voor zijn spullen. Maar nog steeds dacht ik dat het wel goed zou komen. Later. Ooit.

Misschien erg naïef van mij, maar ik verwachtte dat hij vanzelf zou bijdraaien. Toen we net samen waren, riep hij ook dat hij zich geen vader zag worden, maar sinds vrienden van hem kinderen hebben, is hij om. Luc zegt steeds vaker over hoe leuk het zou zijn als we later een kind zouden hebben. Nou wat is er dan leuker om te oefenen met een hondje?

Mijn tante fokt Maltezer Leeuwtjes, van die schattige witte pluizenbolletjes. Begin dit jaar had ze een nestje met een mega cute teefje. Mocht ik gratis hebben, terwijl ze er zo vijftienhonderd euro voor kan vragen. Een waanzinnig lief aanbod, maar Luc zei nee. Na lang zeuren wilde hij best een keer mee om te kijken naar het nestje puppy’s, maar hij waarschuwde: er kwam geen hond ons huis binnen. Wat ik ook zei of deed. Ik huilde, werd boos, maar het haalde niets uit.
Luc bleef herhalen dat hij het vreselijk vies had gevonden bij mijn tante thuis. Hij zei dat het er naar plas had geroken en dat hij daarvan bijna over zijn nek ging. Hij zou zich doodschamen als het bij ons zo zou ruiken.

Maar dat is niet eerlijk, want mijn tante had op dat moment zes puppy’s die net allemaal bezig waren met zindelijkheid. Dus ja, die laten nog wel iets lopen. Kwestie van emmertje sop en klaar. Maar Luc zei dat hij er niet aan moest denken continu dat geblaf om zich heen te horen en in zo’n zwijnenstal te wonen. Het bezoek aan mijn tante had niets gedaan om hem te verzachten, het bevestigde eigenlijk alleen maar zijn afkeer van dieren.”

Natte hond

“Sindsdien kan ik niet langer mijn kop in het zand steken en tegen beter weten in hopen op een inkeer van Luc. Dat gaat gewoon niet gebeuren. Hij doet er inmiddels ook alles mij te overtuigen dat een leven zonder huisdieren veel hygiënischer is. Een hond in de rui verhaart enorm. Luc háát dat. Maar het hoeft echt geen drama te zijn. Mijn ouders borstelen ze veel en er zijn plakrollers waarmee je losse haren van je kleding en meubels af kan krijgen.

Als het geregend heeft en onze buurman met zijn Friese Stabij stapt samen met ons de lift in, dan zie ik Luc al met zijn hand voor zijn mond gaan, terwijl zijn ogen die van mij zoeken, met zo’n blik van: ruik je het? Ruik je het? Ja natuurlijk. Natte hond meurt, dat weet iedereen. Ach, dat is maar even. Maar Luc blijft daarna herhalen hoe blij hij is dat wij geen ‘stinkhond’ hebben.

Iedereen die mij goed kent van m’n eigen ouders, vrienden en familie tot zelfs m’n schoonouders, weet dat ik me geen leven kan voorstellen zonder dieren. Ik werk op een speciaal kinderdagverblijf dat vastzit aan een boerderij. Ik vind het heerlijk om daar met de kindjes de konijntjes te bekijken, lammeren te aaien en de loslopende zwerfkatten te vertroetelen. Ook als ik op visite ben bij mensen met een dier, kun je mij op mijn knieën zien liggen om dat dier te knuffelen.

Ik ben ook altijd jaloers op honden- en kattenbezitters. Ik vind de begroetingen en aanspraak die je hebt als je thuiskomt zo gezellig. Met een poes of hondje op schoot een film kijken. Lekker op zondag een lange boswandeling maken met de hond en dan erna ergens een pannenkoeken eten.

Het is met z’n tweeën zo stil in huis. Ik weet dat Luc bang is voor katten, dus dat hij die niet wil, snap ik. Maar wat is er mis met een dwergkonijntje dat keurig in een hokje zit in de huiskamer? Of zo’n intens schattig Maltezerbolletje van mijn tante? Ja, onze bank is nu brandschoon en op onze eigen haren na, dwarrelt er niets in huis. Maar word je daar zoveel gelukkiger van? Ik niet.”

Doodlopende weg

“Luc is ook niet te overtuigen met goede argumenten en oplossingen voor zijn bezwaren. Zo hebben mijn ouders aangeboden dat ze in vakantietijden als oppas kunnen fungeren. Ook als we een weekend weg zouden gaan, zou iedere hond, kat of cavia gewoon bij ‘opa en oma’ mogen logeren.

Ik heb beloofd dat hij er nóóit werk aan zal hebben. Ik zal onze eventuele hond elke dag uitlaten. Ik ben degene die ermee naar een dierenarts stapt als er iets is, die het beestje kamt en borstelt en eten geeft. Ik zal desnoods twee keer dagelijks stofzuigen als dat hem geruststelt. 

Maar wat ik ook voorstel of wat voor oplossingen ik ook bedenk, het antwoord blijft nee. Hij wil het niet, punt uit. Luc snapt dat het voor mij belangrijk is, maar vindt dat ik mijn wens overdrijf. Ik heb op mijn werk toch al genoeg dieren om me heen? Daar kan ik mijn dierenliefde dagelijks toch prima kwijt? Maar de konijnen, minivarkens zwerfkatten op mijn werk kun je niet vergelijken met een eigen hond of kat, waarmee je een band kunt opbouwen.

Hij is toe aan het maken van een volgende stap maken in onze relatie. Trouwen. Samen een huis kopen, kinderen. Daar krijgen we het volgens hem druk genoeg mee. Luc zegt ook: ‘Stel onze baby allergisch blijkt, dan kun je ook geen hond houden’. Volgens hem zijn er veel kinderen allergisch, ik denk dat dat wel meevalt en er zijn altijd nog medicijnen tegen een allergie die je kunt nemen. Ik denk dat het voor een kind juist leuk en goed is om op te groeien met een huisdier. Een huisdier is als een vriend die er onvoorwaardelijk voor je is, en het is goed als een kind leert voor een dier te zorgen.

Ik weet dat zelf maar al te goed. In groep vijf en zes werd ik flink gepest. Ik had overgewicht, rood haar en een bril; alle ingrediënten om het pispaaltje van de klas te worden. Maar thuis werd ik omringd door liefde. Mijn vogels, katten en honden oordeelden niet. Zij vonden me prima zoals ik was. Zij zorgden ervoor dat ik niet vereenzaamde en me sterk genoeg voelde tegen het pestgedrag in te gaan. Dankzij hen heb ik toch een fijne jeugd gehad.

Ik wil in principe niets liever dan samen oud worden, hij is op alle vlakken mijn ideale man. Lief, zorgzaam, complimenteus. Sociaal en betrokken bij de wereld. Hij kookt, wast, strijkt. Echt, wat dat betreft kan ik me geen betere man voorstellen. Op dat éne minpunt na dat nou net zo belangrijk voor me is.
Op dit moment gaat onze relatie af op een doodlopende weg. ‘s Nachts lig ik wakker van de twijfels. Ik ben niet meer zo naïef te denken dat het vanzelf goedkomt. Luc is heel duidelijk: er komt geen hond of kat, zelfs geen hamster of wandelende tak en ik geloof hem.

Ik moet nu een beslissing nemen. Als we een huis kopen, kan ik niet meer terug en moet ik dus afscheid nemen van mijn droom van een leven vol dieren. Ik praat er vaak over met mijn moeder en beste vriendinnen. Mag je een superfijne relatie van vier jaar verbreken vanwege een onoverbrugbaar verschil? Wat weegt zwaarder: liefde of passie? Kan ik gelukkig worden zonder dieren? Word ik gelukkig zonder Luc? Ik weet het gewoon niet.”

Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.