Tiffany: ‘Ik heb spijt van mijn scheiding’
14 januari 2021
Tiffany (34) scheidde anderhalf jaar geleden van haar man Rolf (36). Nu realiseert ze zich dat ze misschien niet alles gedaan heeft om een breuk te voorkomen en heeft ze spijt.
Tiffany: “Afgelopen zondag stond ik voor de deur bij Rolf. Hijgend van het fietsen, kletsnat van de regen, en een half uur te laat. Hij drukte onze zoon Ivo van drie in mijn handen en sloot de deur weer. Op de terugweg moest ik huilen. Om alles: de stress die ik heb om alles rond te krijgen, de manier waarop Rolf en ik nu met elkaar omgaan, de wetenschap dat Ivo daaronder lijdt, en mijn idee dat het niet zo had hoeven lopen als ik eerder had ingegrepen. Vooral dat laatste zit me erg dwars. Ik had het tij kunnen keren en dat heb ik niet gedaan. Daar heb ik spijt van.”
Heftig
“Rolf en ik hadden veel ruzie, altijd al. Onze relatie was niet makkelijk, we konden elkaar behoorlijk in de weg zitten. Eigenlijk konden we niet met, maar ook niet zonder elkaar. We zijn allebei erg licht ontvlambaar. Ik kan opvliegend zijn, heb een duidelijke mening en heb iemand nodig die mij tegengas geeft – hoewel ik daar tegelijkertijd niet zo van houd, omdat ik dingen het liefst op mijn eigen manier doe. Rolf weet ook precies wat hij wil en houdt ook graag de touwtjes in handen. Geen wonder dat we zo botsten, maar ik denk dat dat ook was wat me in hem aantrok, zijn temperament. Een man die mij aankon, die gelijkwaardig aan mij was – dat vond ik interessant. In vorige relaties walste ik vaak over mijn partner heen, ergerde ik mij eraan dat ik altijd degene was die het initiatief moest nemen. Dat leidde er ook toe dat ik wegging bij de vader van mijn oudste zoon, Max, die nu acht jaar oud is. Rolf was anders, en daardoor spannend. Ik leerde hem vijf jaar geleden kennen, Max was toen drie. Het eerste jaar waren Rolf en ik allebei waanzinnig verliefd. Het botste wel eens en dan kon het fl ink donderen, maar altijd kwam het zó weer goed. Want zo heftig als de ruzie was, zo groot was ook de liefde. Ik hield heel veel van hem. Daardoor vond ik dat we, ondanks de ruzies, een goede relatie hadden. We trouwden en besloten dat we graag een kind wilden. Toen we een jaar samen waren, gooide ik de pil weg en al snel was ik zwanger. Ik zeg niet dat de geboorte van Ivo, die nu drie jaar is, heeft bijgedragen aan onze scheiding, maar zijn komst zette wel veel op scherp. Ivo was geen makkelijke baby. Hij huilde veel en Rolf en ik verschilden van mening over de beste manier om daarmee om te gaan. Ik wilde hem troosten, hem dicht bij me houden. Rolf vond dat we hem best een tijdje konden laten huilen. Ik vond dat mijn mening zwaarder woog, omdat ik al een kind had. Het gehuil van Ivo zorgde al voor stress en de meningsverschillen van Rolf en mij maakten het er niet beter op. We hadden bijna elke dag ruzie: over de opvoeding, over dat Rolf laat thuis was, over dat hij vond dat ik te veel geld uitgaf, over hoe hij omging met mijn familie, over dat hij de kat geen eten had gegeven – het kon overal over gaan. Vaak duurde één ruzie meerdere dagen. De sfeer in huis was gespannen. Ik was blij als Rolf naar zijn werk was en ik voelde een knoop in mijn maag als hij thuiskwam. Hij hoefde maar íets te zeggen, of ik ontplofte. En andersom. Onze relatie werd steeds slechter en allebei deden we te weinig om het tij te keren. Nu, achteraf, denk ik wel eens: we hadden toen moeten ingrijpen, het was nog niet te laat. Onze relatie was nog te redden. We hadden een relatietherapeut moeten raadplegen, of desnoods vrienden of familie in vertrouwen moeten nemen. Maar dat deden we niet. We zaten allebei op een ander eiland en we dreven met elke ruzie verder bij elkaar vandaan. We sliepen vaker apart dan samen, seks was al helemaal niet meer aan de orde. Steeds vaker kwam het woord ‘scheiden’ in mij op. Het leek wel of we alleen maar bezig waren elkaar het leven zuur te maken. Elk woord kon tot knallende ruzie leiden. Rolf verliet regelmatig met slaande deuren het huis en liet zich dan een dag of zelfs langer niet zien. Max leed onder de situatie, hij keek vaak met angst in zijn ogen toe als Rolf en ik ruzie hadden en hij vroeg zelfs een keer of hij en ik niet weer met zijn tweeën konden zijn. Dat deed pijn. Ik wilde niet dat Max en Ivo de dupe werden van de slechte relatie die ik had met Rolf. Ik zag een scheiding als de enige uitweg. Toen ik Rolf dat in een ruzie naar het hoofd slingerde, schreeuwde hij dat het een opluchting zou zijn en knalde hij de voordeur achter zich dicht. De volgende dag zette ik de scheiding in gang.”
Lees ook: Martha: ‘Ik heb spijt dat ik nooit kinderen heb gekregen’
Twijfel
“Voor mijn omgeving kwam onze scheiding niet echt als een verrassing, bleek toen ik mijn familie en vriendinnen inlichtte. Niemand probeerde mij op andere gedachten te brengen. Misschien voelde ik mij daardoor gesterkt. Als zij ook dachten dat het beter was dat ik zou scheiden, dan zou het wel zo zijn. Toch knaagde er iets. Het gevoel van: hebben we er wel álles aan gedaan? Maar ik drukte dat gevoel weg. De beslissing om uit elkaar te gaan bracht namelijk ook veel rust in mijn leven. Niet meer die voortdurende strijd met Rolf, geen ruzie, niet meer de spanning die er altijd hing. Ik trok met de kinderen bij mijn moeder in en merkte dat Max meteen opbloeide. Rolf had na mijn vertek opeens nog maar weinig oog voor Max en Ivo. Of beter gezegd: hij liet Max helemaal links liggen, en was af en toe geïnteresseerd in Ivo, maar het hield niet over. In twee maanden tijd kwam hij hem twee keer halen. Naar Max keek hij niet eens, het werd opeens duidelijk dat, omdat Max niet Rolfs eigen kind was, hij niets meer van Max wilde weten. Dat kwetste mij. We moesten een ouderschapsregeling voor Ivo treffen. Ik dacht dat dat zo geregeld zou zijn nu Rolf zo weinig interesse in hem toonde. Maar toen we om de tafel moesten, met allebei een advocaat, bleek dat toch een beetje anders te liggen. Rolf wilde co-ouderschap, met allebei evenveel tijd met Ivo. Ik dacht echt dat hij een misplaatste grap maakte, dat zei ik ook. Maar Rolf was serieus. Wat volgde, was een moeilijke tijd waarin de brieven van onze advocaten over en weer gingen. We praatten nauwelijks nog met elkaar. Eigenlijk hebben we onze scheiding nooit echt besproken. Na die ruzie waarin ik riep dat ik wilde scheiden en Rolf schreeuwde dat hij blij toe was, heb ik de scheiding in gang gezet en hebben we nooit meer een goed gesprek gehad. Achteraf denk ik dat er genoeg momenten zijn geweest waarop ik het tij nog had kunnen keren, waarop ik had kunnen zeggen dat ik een fout gemaakt had en dat ik onze relatie nog een kans wilde geven… Maar de toon werd harder en harder en ik werd steeds strijdlustiger. Ik zou dit wel eens even van Rolf winnen, dacht ik. Mijn familie en vriendinnen streden met me mee, waardoor ik nog verbetener werd. Uiteindelijk kwamen we tot een redelijke omgangsregeling, maar was de sfeer tussen ons tot ver beneden het nulpunt gedaald.”
Andere keuzes
“Ondanks alles wat er was gebeurd, ondanks de ruzies en de problemen, kwam er een paar maanden na onze breuk een ander gevoel bij mij boven. Ik drukte dat eerst weg, maar ik kon het niet echt negeren. Ik realiseerde mij op sommige momenten ineens dat ik Rolf miste, dat ik óns miste. We hadden problemen, maar we hadden het ook leuk gehad samen. En daar kwam bij dat ik na de scheiding alleen maar slechter af was. Inmiddels durf ik aan mijzelf toe te geven dat ik het anders had moeten doen, dat ik andere keuzes had moeten maken. En dat ik spijt heb van de scheiding. Anderhalf jaar na de breuk ben ik zowel financieel als emotioneel slechter af. De scheiding heeft er ontzettend ingehakt, bij mij en bij de kinderen. Nadat er wat rust was gekomen, begon Max toch te vragen of Rolf nog terugkwam. Hij miste een vaderfiguur in zijn leven, zijn eigen vader kijkt niet naar hem om. Ik merkte dat ook Ivo Rolf miste. Maar als hij met zijn vader mee ging, krijste hij juist om mij. Hij wilde niet weg bij de één, maar ook niet bij de ander. Max probeerde meer naar Rolf toe te trekken, maar stuitte op een muur. Rolf negeerde hem gewoon. Dat was hard, ik vond het verschrikkelijk om te zien dat Max werd afgewezen. Hij kroop daardoor in zijn schulp. Nog steeds krijg ik maar moeilijk contact met hem. Op school gaat het niet zo goed. Dat de kinderen onder de scheiding lijden, is wel duidelijk. Daar voel ik me schuldig over. Zij hebben niet voor deze situatie gekozen, en ik heb, toen ik deze keuze maakte, misschien te veel aan mezelf gedacht. Hoewel ik op dat moment toch dacht dat het voor de kinderen beter was. Nu zie ik pas dat Max en Ivo op langere termijn slechter af zijn…”
Rennen en vliegen
“Sinds de scheiding heb ik het financieel ook moeilijk. Ik moest op zoek naar een ander huis en vond uiteindelijk een fl at in een buurt waar ik eigenlijk liever niet zou wonen. Maar ik had geen keus, want ik heb een parttimebaan bij een winkel en verder krijg ik een beetje alimentatie, maar het is geen vetpot. Het grootste deel van het geld gaat op aan huur, boodschappen en kleding voor de kinderen. Max wil graag op hockey, maar dat is te duur. Nu zit hij op voetbal, omdat het lidmaatschap goedkoper is, maar eigenlijk vindt hij dat niet zo leuk. Ik kan geen auto betalen, dus ik moet alles op de fi ets doen: Max naar de training brengen en hem weer ophalen, Ivo naar mijn moeder brengen als ik moet werken, boodschappen doen, naar mijn werk, Ivo naar Rolf brengen of hem ophalen… Dat kost me veel tijd, en ik heb het gevoel dat ik altijd maar aan het rennen en vliegen ben. Ik wilde rust, daarom koos ik voor een scheiding. En die rust kwam er ook – in het begin. Maar inmiddels is daar geen sprake meer van. Er is veel stress, veel verdriet en veel gedoe. En nog steeds maken Rolf en ik ruzie, maar in tegenstelling tot vroeger maken we het nu niet meer goed. Dat doet me pijn. Misschien omdat ik toch nog om hem geef.”
Nog steeds gevoelens
“Het gaat te ver om te zeggen dat ik nog van hem hou, de liefde is door alles wat er is gebeurd behoorlijk bekoeld. Maar hij laat me ook niet helemaal koud, ik heb nog wel gevoelens voor hem. Ik mis soms zijn aanwezigheid, de gesprekken die we hadden, zijn grapjes. Ik heb ook nog heel veel pijn en verdriet en dat overheerst het grootste deel van de tijd. Maar daaronder zit meer. Het is moeilijk precies te omschrijven wat ik voel. Ik mis wat we ooit hadden, niet wat we het laatste jaar van ons huwelijk hadden. Ik mis hoe het was in het begin.”
Niet eerlijk
“Heel soms denk ik aan wat er zou gebeuren als ik tegen Rolf zou zeggen dat ik spijt heb. Als ik hem zou vragen of er misschien, in de toekomst, toch nog een mogelijkheid is dat we het opnieuw proberen samen. Ik denk dat hij me zou uitlachen. Ik heb nooit aan hem gemerkt dat hij me miste, of dat hij spijt had. Maar aan de andere kant, dat heeft hij aan mij ook niet gemerkt. Ik doe mijn best mijn gevoelens voor hem te verbergen. Ik zal tegen Rolf niet eerlijk zijn over mijn gevoel. Omdat ik bang ben om mij kwetsbaar op te stellen, denk ik. Hoewel we het ouderschapsplan rond hebben en de scheiding definitief is, zijn nog steeds een paar kleine dingen niet geregeld. Zo is er nog wat onenigheid over de partneralimentatie en bij wie van ons twee Ivo in de vakanties zal zijn. Ik ben bang dat als ik eerlijk zeg dat ik spijt heb van onze scheiding, Rolf dat tegen me zal gebruiken. Ik weet niet hoe, maar het maakt mijn positie vast niet sterker. Dat ik daardoor die ándere mogelijkheid – namelijk dat hij met hetzelfde gevoel zit en ons misschien een tweede kans wil geven – ook buitenspel zet, daar probeer ik maar niet te veel over na te denken. Ik houd me nu vast aan het idee dat als het echt zo is dat Rolf en ik voorbestemd zijn ons leven samen te delen, we vanzelf wel bij elkaar komen. Zo niet, dan zal ik dat moeten accepteren. Dan moet ik mijn spijtgevoelens van me afzetten en doorgaan met mijn leven.”
Nu we zoveel mogelijk binnen moeten blijven, kun je Vriendin ook digitaal lezen. Bestel ‘m hier.
