Tafelkleedjes
12 april 2013
In een groot gezin als dat van Stefanie kan je geduld soms flink op de proef worden gesteld.
In een groot gezin als dat van Stefanie kan je geduld soms flink op de proef worden gesteld.
Er ligt speelgoed over de laminaatvloer verspreid. Ook zijn er luiers en sokjes uit het ladekastje getrokken.
De keukenkastjes gaan open. Ik hoor plastic bakjes en schaaltjes op de vloer vallen.
Het is even stil.
‘Adriana?’ roep ik.
‘Hier ben ik’, zegt ze vrolijk, terwijl ze met haar armpjes vol theedoeken uit de keuken komt. Ze spreidt alle afdroogdoeken uit over de salontafel.
‘Wat een leuke tafelkleedjes!’
Adriana glimt van trots.
Het lukt Adriana niet om een paar sokjes die ze op de grond ziet liggen aan te doen.
Ze gilt woest.
‘Zal mama je helpen!’
‘Nee, Nana doen!’
Ik ga naast haar zitten en zeg dat ik haar begrijp.
‘Mama, tillen’, snikt ze.
Ik til haar op en druk haar tegen mij aan.
Wat ben ik blij dat ik Adriana de ruimte geef om haar frustraties te uiten.
Als ik schoon wasgoed naar Nico’s kamer breng, weet ik niet waar het moet liggen. De stoel en de vloer zijn al bedekt met schone en vuile was door elkaar.
‘Wat een troep!’ denk ik geërgerd.
Bij Adriana zag ik in de theedoeken mooie tafelkleedjes. Er komt voor Nico geen compliment in mij op, zoals: ‘Goh, wat heb jij een leuk kunstwerk van je kleding gemaakt!’
Als Faith commentaar krijgt van haar zus, smijt ze gefrustreerd een ontbijtbord op de grond kapot.
De splinters vliegen in het rond.
Ik word boos. ‘Dat gedoe altijd!’
Waarom lukt het me bij pubers niet wat me bij een peutertje gemakkelijk afgaat?
De puberteit van mijn kinderen komt als een orkaan over mij heen.
De middelste drie kinderen zitten zo dicht op elkaar dat er vaak iets aan de hand is.
Gemakkelijk vind ik het niet.
Gelukkig weet ik nog dat ik vroeger met de oudste kinderen ook engelengeduld had.
Een peuter is aandoenlijk en puur. Ik heb geen moeite met driftbuien en heb veel geduld met langzame ‘zelf-doen-acties’.
Van een zeventien- en negentienjarige verwacht ik blijkbaar meer redelijkheid.
Met Christianne viel het nog mee. Nu zijn het drie behoorlijke pubers in één keer.
Maar ook voor hen wil ik vaker een lieve moeder zijn, die glimlachend zegt dat het wel goed komt.
Onze jongeren hebben het moeilijk. Soms begrijp ik hen ook wel, want één ding hebben we allemaal gemeen. Of we nu peuter, puber of moeder zijn, we willen allemaal aardig gevonden worden, complimentjes krijgen en voelen dat we het goed doen.
