Sarai: ‘Twee keer pikte iemand de naam in die ik voor mijn kind bedacht’

18 januari 2024

Een naam die je aan je kind geeft moet aan alle kanten kloppen. Als je de droomnaam hebt gevonden, is het op z’n zachtst gezegd flink balen als iemand er met die naam vandoor gaat. Het overkwam Sarai (30) niet één, maar twee keer.

Aparts

Sarai: “Voor mij stond al heel lang vast dat ik niet een doorsnee naam voor mijn kinderen zou kiezen. Het moest iets aparts worden, een naam die je niet alle dagen hoort en die je zeker niet tegenkomt in een namentoptien. Niet zo’n naam waarbij het halve schoolplein omkijkt als je je kind roept. Ik vond het, net als zo veel meisjes, leuk om er al heel vroeg over na te denken hoe ik mijn kinderen later zou noemen. Voor een jongen was ik er al helemaal uit. Ik was denk ik vijftien toen ik de naam voor mijn eventuele zoon zeker wist: Janoah. Dat vond ik echt een prachtige naam, ik was ’m tegengekomen in de bijbel. Ik was dan wel nog ontzettend jong en nog lang niet zwanger, maar deze naam kon ik maar vast in mijn hoofd vastgelegd hebben. Toen ik zeventien was, raakte mijn nichtje in verwachting. Zij was toen 23. Toen ze zes maanden zwanger was, hadden we het over namen. Ze wist inmiddels dat ze een jongetje zou krijgen en ik wilde weten of zij en haar vriend al een naam hadden gekozen. Ze twijfelde, vertelde ze. Ze hadden tot nu toe twee vrij basic namen bedacht, niets bijzonders, namen die je regelmatig voorbij hoort komen. In een opwelling vertelde ik haar wat ik ‘voor later’ bedacht had. ‘Als ik ooit een zoon krijg, noem ik hem Janoah, dat is een bijbelse naam.’ Ze reageerde enthousiast: ‘O, dat is echt heel mooi!’ Ik knikte. ‘I know’, zei ik nog, trots. Ik had geen idee van de gevolgen van mijn openhartigheid. Waarschijnlijk onderschatte ze de waarde van die naam voor mij, ik was ook zo jong…”

Ontzettend teleurgesteld

“Drie maanden later kregen we een telefoontje, ze was bevallen. We waren met het hele gezin bij elkaar toen ze belde en we gilden het met z’n allen uit. Mijn moeder voerde het gesprek en vroeg uiteraard ook hoe de baby heette. Door ons gegil verstond ze het niet zo goed, maar na drie keer vragen, kon ze het toch herhalen voor ons. ‘Hij heet Janoah Jay’, riep mijn moeder enthousiast. Ik viel direct stil. Hoorde ik dat nou goed? Voor de zekerheid vroeg ik hoe je dat dan spelde. Mijn moeder gaf de juiste spelwijze door en dat klopte precies met wat ik mijn nichtje drie maanden eerder had verteld. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Ik had het haar in vertrouwen verteld, hoe kon ze dit nou doen?! Om me heen was iedereen blij met de geboorte van ons neefje, en ik natuurlijk ook wel, maar tegelijkertijd was ik ontzettend teleurgesteld dat mijn nichtje zomaar mijn naam had gestolen. Mijn naam! Maar wat kon ik er nu nog aan doen? Ik kon moeilijk eisen dat ze de naam Janoah terug zou geven. Ik moest het maar laten voor wat het was.”

Zo’n spijt

“Ik stortte mijn hart uit bij mijn vriend. Hij vond het belachelijk en hij was zwaar verontwaardigd dat mijn nichtje mij dit had aangedaan. Hij wist hoezeer ik gehecht was aan deze naam en hoe graag ik ’m aan mijn eventuele eerstgeboren zoon had willen geven. Hij wilde er iets van gaan zeggen, maar ik heb hem tegengehouden. Ik wilde er geen ruzie over krijgen en ik wilde al helemaal haar kraamgeluk niet verstoren door te gaan zeuren over een naam. Ik had het haar gewoon niet moeten vertellen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, ik had zo’n spijt! Ik vond het een prachtige naam en nu was ’ie vergeven. Toen ik op kraamvisite kwam, werd er door ons allebei met geen woord over de naam gerept. Dat vond ik nog wel het raarste. Het was alsof ons gesprek van destijds nooit had plaatsgevonden. Ik was ontzettend gek op het kleine mannetje en ging er vaak langs, maar nooit heeft mijn nichtje uit zichzelf iets over de naam gezegd. Misschien had dat het wat minder erg gemaakt, als ze in elk geval had toegegeven dat ze de naam had ‘gestolen’. Als ze sorry had gezegd… Ik vond het moeilijk om de naam, míjn naam, op het geboortekaartje te zien. Het maakte me zo boos. En vooral in het begin moest ik er erg aan wennen om de naam Janoah uit te spreken of zijn naam bijvoorbeeld op een kaartje te schrijven. Wat wel scheelde, is dat iedereen hem al heel snel Noah noemde. Daardoor werd het voor mij iets minder pijnlijk.”

Second best

“De naam Janoah kon ik dus helaas afschrijven voor mijn toekomstige zoon. We zijn een heel hechte familie en onze kinderen groeien echt met elkaar op. Ik moest iets anders bedenken. Ik vertelde niemand wat er gebeurd was, dat wilde ik niet. Ik was achttien, in mijn hoofd zou ik pas over zestig jaar kinderen krijgen. En laten we eerlijk zijn: het was het einde van de wereld natuurlijk ook niet. Maar het zat me toch niet lekker. En dat gevoel werd er niet minder op toen ik twee jaar later ongepland zwanger raakte. Ik had tijdens mijn hele zwangerschap heel sterk het gevoel dat ik een meisje zou krijgen. Dat zou het probleem met de naam in elk geval iets minder erg maken, had ik al bedacht. Dan had ik toch niet voor Janoah kunnen kiezen. Ik wilde bij de echo ook niet weten wat het werd, dat moest een verrassing blijven. Maar toen ik bevallen was, bleek het dus toch een jongen… In dat eerste uur na zijn geboorte heb ik meerdere keren gedacht: jij had Janoah moeten heten. Zo bizar, ben je net bevallen en dan speelt dat nog steeds door je hoofd. We gaven ons mannetje de naam Kenji. Ook heel mooi, maar voor mij toch echt second best. Vier jaar later beviel ik van onze tweede zoon. Voor hem hadden we de bijzondere naam Stone bedacht. Deze keer had ik bewust niemand onze namen verteld. Er kon dus ook niemand anders mee aan de haal gaan.”

Teleurstelling

“Maar toen raakte mijn zusje June zwanger. Ik had inmiddels twee zoons. We spraken samen over de naam voor haar ongeboren kindje. Ik vertelde dat ik Eden zo’n prachtige naam voor een meisje vond, dat ik die naam zou kiezen als ik ooit een meisje zou krijgen. Ik opperde voor haar de naam Storm voor een jongen. Ik had het beter niet kunnen zeggen, want niet lang daarna vertelde June mij een beetje schoorvoetend dat ze eruit was. Ze zou haar zoontje Storm Eden noemen, ze vond ‘mijn’ naam zo mooi. Weer wist ik niet hoe ik daarop moest reageren. Ik zou een eventuele dochter natuurlijk nog steeds Eden als voornaam kunnen geven, het was immers de middelste naam van mijn neefje, maar dat vond ik toch raar. Dat voelde niet goed. Ik wist niet wat ik moest zeggen, zei alleen maar ‘Oké…’ toen ze het meldde. Ze zag mijn teleurstelling, maar was blijkbaar helemaal weg van de naam, want ze noemde haar zoon echt zo. Ik begreep dat ze de naam prachtig vond, maar ik snap nog steeds niet dat ze zomaar de naam die ik had bedacht, kon stelen… Dat zou ik nooit doen. Een naam kies je niet zomaar. Je zegt de naam van je kind wel honderd keer per dag, daar moet je volledig achter staan. Dus als je eindelijk de perfecte keuze hebt gemaakt, moet een ander daarvan afblijven. Nu weet mijn zusje niet dat mijn nichtje mijn babynaam destijds ook al had ingepikt. Als ze dat had geweten en van mij had gehoord hoe erg ik dat vond, had ze misschien toch wel een andere naam dan Eden voor haar zoontje gekozen. Ik heb het daarom voor me gehouden. Ik zou er toch niets mee opschieten. En ik wilde ook geen ellende veroorzaken in de familie, daar zou ik nog ongelukkiger van worden.”

Niemand, echt niemand

“Mijn kinderen zijn inmiddels negen en vijf en ik ben op dit moment vier maanden zwanger van mijn derde kindje. Bij mijn nieuwe liefde, want de vader van mijn oudste twee kinderen en ik zijn uit elkaar. Het is heel bijzonder, zo’n nakomertje, we verheugen ons er enorm op. Maar ik heb wel geleerd van de vorige keren: niemand, maar dan ook echt niemand krijgt van tevoren te horen hoe we dit kindje willen noemen. Niet dat we daar al uit zijn trouwens, want ik twijfel enorm. Het wordt er ook niet makkelijker op als je al twee kinderen hebt, want de naam moet nu niet alleen heel mooi zijn, hij moet ook goed passen bij de andere twee. Mijn vriend wil niet weten of we een jongetje of een meisje krijgen, ik wel. Dat maakt het zoeken naar een naam namelijk een stuk makkelijker. Maar over die beslissing moet je het samen eens zijn, vind ik. Ik doe mijn inspiratie voor mijn babynaam overal op, ik speur in elk geval het hele internet af. Het liefst wil ik een bijbelse naam met vier letters. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik er in de komende vijf maanden wel uitkom. Ooit loop ik ertegenaan of zie ik de perfecte naam vast wel staan. En nogmaals… die blijft dan tot de geboorte geheim. Zelfs Kenji en Stone mogen niet weten wat de naam voor hun broertje of zusje wordt. Als ik aan hen iets vertel, is meteen de hele school op de hoogte. En ik wil niet voor de derde keer dat iemand anders er met de naam voor mijn kind vandoor gaat.”

Lees ook: Marjolein: ‘Mijn man heeft me bedrogen, maar ik wil hem niet kwijt’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.