Ritueel

4 maart 2016

Stefanie leest Adriana graag voor. Het is voor beiden een belangrijk ritueel, ook al is Stefanie nu eigenlijk te moe.

Stefanie leest Adriana graag voor. Het is voor beiden een belangrijk ritueel, ook al is Stefanie nu eigenlijk te moe.

‘Kom je?’
Ik sta vermoeid en een beetje ongeduldig in de deuropening met mijn armen vol knuffeldieren en poppen van Adriana: Femke, Girlsy, Adriana 2, Whisky en Peg Polkadot. Mijn meisje loopt energiek voor mij uit de trap op. De poppen en beesten worden zorgvuldig in bed geïnstalleerd. Ik mag me nooit met de rangschikking bemoeien. Eindelijk zitten we samen in Adriana’s bed. Ik lees verder uit een boek van Dolfje Weerwolfje. Na twee hoofdstukken lees ik The Troll. Dat verhaal gaat over een trol en een stel piraten. Eén van die piraten heet Peg Polkadot (vandaar de naam van het knuffeldiertje). Het is een grappig, eenvoudig Engels boekje.

Na een slokje water en een liedje doe ik het licht uit. 
‘De elfjes!’ roept Adriana.
Waar ben ik ooit aan begonnen: al dat lezen en vertellen! Heel leuk om te doen, maar vanavond ben ik enorm moe. Ik begin altijd met dezelfde zin: ‘De elfjes: Adriana, Lisanne, Daphne en Peter waren in het bos der fleurige bomen…’ (Adriana heeft de elfjes namen van kinderen uit haar klas gegeven).
‘Ze zoeken Trollie, de trol,’ ga ik verder.
‘Nee, niet over Trollie,’ zegt Adriana.
Met mijn slaperige hoofd bedenk ik een ander onderwerp.
‘Ze gaan naar de school van juffrouw Fee.’ Gelukkig wordt deze verhaalwending goedgekeurd.
‘De heks is op vakantie,’ merkt Adriana nog wel even op, voordat ik de toverkol erbij betrek.
‘Wat gek, de deur van de school is op slot. De elfenkinderen rammelen aan de deurklink en roepen juffrouw Fee.’
‘Niet zo sloom praten,’ valt Adriana mij weer in de rede. Mijn moeheid dringt blijkbaar door tot in mijn stem. Ik schraap mijn keel en probeer boeiend te vertellen over de arme juffrouw Fee, die uit haar elfenboom is gevallen en niet meer kan opstaan, maar gelukkig wordt gevonden door de elfenkinderen. Als juffrouw Fee met een zwachteltje om haar been en een kopje thee in haar hand op een elfenbankje zit, sluiten wij ons bedritueel af met een dikke kus.

‘Mama, er komt toch geen heks?’ vraagt Adriana.
‘Nee, die is toch op vakantie.’ antwoord ik slaperig.
Dan is het stil.

‘Steef?’ Dirk staat in de deuropening.
‘Huh?’
‘Het is half negen.’
‘O, ik ben in slaap gevallen.’ Ik ga uit bed. In het schijnsel van het nachtlampje zie ik het vredige gezichtje van mijn slapende dochtertje en ik weet dat ons uitgebreide bedritueel van onschatbare waarde is.