Nathalie: ‘Af en toe ‘leen’ ik wat spaargeld van mijn ouders’

Tekst: Joan Makenbach

8 augustus 2025

Nathalie (36) is alleenstaand moeder van Lisa (11) en Noam (10) en heeft een redelijk gat in haar hand. Zonder financiële hulp van haar ouders, zou ze nu vast in de schuldsanering zitten, denkt ze zelf. Officieel leent ze dat geld van hen, maar ze weet nu al dat ze het nooit terug kan betalen.

Nathalie: “Mijn vakantiegeld heb ik tot op de laatste cent uitgegeven. Niet aan een vakantie, wel aan een etentje bij de wok-keuken, dure sneakers voor ons allemaal, festivaltickets en een opblaaszwembad voor in de tuin. Konden de kinderen deze zomer lekker van genieten tijdens onze staycation, zo riep ik blij. Maar toen maakten de buren vakantieplannen, gingen vriendjes van mijn kinderen deze zomer toch allemaal weer naar Frankrijk en Spanje en vlogen acht weken zomervakantie met twee prepubers me vreselijk aan. Bovendien zag ik een prachtige last-minute aanbieding voor de laatste week van de vakantie: acht dagen Alanya, all-inclusive in een vakantieresort met glijbanen, inclusief vlucht en hotel voor ons drieën voor 1176 euro. Te mooi om te laten liggen, alleen had ik dat geld niet liggen. Eigenlijk moest ik het niet doen, want ik had al veel te veel geleend bij mijn ouders, maar toch kon ik het niet laten. Ik nodigde mezelf bij hen uit op de koffie, inclusief de folder, een goed voorbereid verhaal én mijn Bambi-ogen. Dezelfde avond nog maakte ik samen met mijn vader via zijn internetbankierenapp de benodigde reissom voor Turkije over naar de reisorganisatie. Uiteraard met de belofte dat geld weer terug te betalen. Het is een lening, zeg ik er altijd bij. Al weet mijn vader ook, net als mijn moeder en ikzelf, dat op af en toe een tas boodschappen na, er nooit iets terugkomt van al die geleende bedragen.”

Goede voorbeeld

“Mijn vier jaar oudere broer Marc en twee jaar ouder zus Cindy en ik hebben alle drie dezelfde opvoeding gekregen. Allemaal hebben we geleerd dat je vóóraf spaart, niet achteraf. We moesten met vijftien jaar een baan zoeken om zo ons eigen zakgeld te gaan verdienen en we leerden dat spaarzaamheid een deugd is. Onze ouders gaven zelf het goede voorbeeld. Ze hebben door hard werken en zuinig te leven een eigen woning kunnen kopen en een goed, maar sober bestaan kunnen leiden. Bij mijn broer en zus is die financiële opvoeding prima gelukt. Ze hebben serieuze banen en allebei een eigen huis. Hun gezinnen komen niets tekort, maar werken daar wel keihard voor. Bij mij is er blijkbaar een weeffout geweest in mijn DNA, want op de een of andere manier, loop ik altijd achter de feiten aan. Daar waar mijn broer en zus vroeger bij de plaatselijke supermarkt op wekelijkse basis hun uren maakten als bijbaantje, was ik afwashulp op oproep in de horeca. Het kwam erop neer dat ik alleen werkte als ik echt niets anders te doen had. Want als ik werd gevraagd om te komen werken, had ik bijna altijd ‘toevallig’ andere plannen. Maar dat vertelde ik niet aan mijn ouders, ik zei hen dat er amper werk was in het restaurant. Dus vaak schoven ze me toch weer een tientje toe als ik wat wilde kopen. En dat is zo gebleven. Na school ben ik blijven hangen in de horeca, maar toen ik zwanger werd van Lisa, stopte ik daarmee. Ik had destijds een relatie en mijn ex Liam werkte als loodgieter. Hij werkte doordeweeks voor een baas en beunde ’s avonds en in het weekend bij. Daardoor verdiende hij meer dan genoeg voor ons gezin. Er kwam echt veel geld binnen. Ik bleef thuis bij de baby en werd al snel weer zwanger, van Noam. We hebben vijf jaar goed kunnen leven, tripjes en reizen gemaakt, veel buiten de deur gegeten en feesten bezocht. Maar toen bleek dat mijn ex stelselmatig vreemdging en er al een half jaar een ander op na hield, verbrak ik onze relatie. Ik verhuisde met de kinderen naar een flat. Liam zou alimentatie betalen voor de kinderen, maar verloor zijn baan. Hij kreeg rugproblemen en kwam thuis te zitten met een uitkering. Hij had geen rooie cent meer, beweerde hij. Ook zag hij de kinderen na onze breuk nog minimaal, aangezien zijn nieuwe vriendin een hip jong ding was die niet zat te wachten op bonuskinderen. Uiteindelijk is hij met haar naar Suriname geëmigreerd en laat nog amper van zich horen. Na die breuk zat er dus niets anders op dan toch zelf maar te gaan werken. Ik vond een baan in een parfumeriewinkel, dat werk kan ik doen onder schooltijd. Mijn ouders vangen Lisa en Noam op uit school. Naast mijn salaris, krijg ik nog kinderbijslag en alleenstaande oudertoeslag. Het is geen vetpot, maar de kinderen lopen er netjes bij, kunnen mee op schoolreisjes en voorzie ik dagelijks van een gezonde maaltijd.”

Zogenaamde leningen

“In principe zou ik prima rond kunnen komen, mits ik mijn eigen uitgavenpatroon zou hebben aangepast aan mijn smallere portemonnee én flink bezuinigd zou hebben op luxe uitgaven. Maar dat laatste vind ik erg lastig. Thuisbezorgd en Uber Eats zitten in de map met mijn favoriete apps. Winkelen en uit eten gaan is mijn grote hobby en ik kan moeilijk nee zeggen tegen vriendinnen die willen stappen of dansen op een festival. Het zijn uitgaves die ik me eigenlijk niet kan permitteren, maar die ik wel doe. Het verschil tussen dat wat er elke maand uitgaat en ik binnenkrijg varieert van zo’n honderd tot driehonderd euro. Méér als er ook nog onvoorziene kosten zijn zoals een kapotte wasdroger of elektrische fiets. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar die gaten vul ik op met zogenaamde leningen bij mijn ouders. Ik zeg erbij ‘zogenaamd’, want ik zou niet weten hoe ik al dat geld ooit terug kan betalen. Ik verdien leuk, maar zou op zijn minst filiaalhoudster moeten worden van een keten, wil ik ooit iets kunnen terugbetalen van de duizenden euro’s die ik nu al in de min sta bij mijn ouders. Mijn vader en moeder hebben naast hun AOW nog een goed pensioen en flink wat gespaard, door hun jarenlange soberheid. Maar ook zij zijn niet schathemelrijk en doen boodschappen in de goedkoopste winkels. Ze helpen me puur en alleen omdat ze niet willen dat ik afglijd naar een schuldsanering. Voordat ik bij hen leende, had ik namelijk bij een bank een persoonlijke lening afgesloten om toch nog leuk te kunnen leven. Alleen was dat tegen een krankzinnig hoog rentepercentage. Puur aan rente was ik elke maand een vermogen kwijt. Maar zelfs dat bedrag kon ik na een tijdje niet meer opbrengen. Uiteindelijk heb ik mijn vader eerlijk verteld dat ik er een financieel zooitje van had gemaakt en dat ik vreesde dat ik met een gigantische schuld zou komen te zitten, waaruit ik nooit meer zou kunnen komen. Hij heeft toen in één klap die lening voor me afgelost en me geholpen te budgetteren en mijn boekhouding weer op orde te krijgen. Het was zo’n hoog bedrag, dat we er samen een briefje voor hebben opgesteld en ondertekend. Op dat document staat dat ik straks bij het verdelen van de erfenis recht heb op 7700 euro minder van de erfenis. Dat wilden mijn ouders graag, omdat het anders niet netjes was tegenover mijn broer en zus. Met de aflossing, verdween er immers een enorme hap uit het spaarpotje van mijn ouders en dus ook van hun eventuele erfenis. Maar we hebben het nooit bij een notaris laten vastleggen, dus ik vraag me af of dat rechtsgeldig is. En of het briefje überhaupt nog wel bestaat, mochten mijn ouders in de toekomst overlijden.”

Gewetensnood

“Sowieso hebben mijn broer en zus geen idee van alle giften, donaties, rekening-uit-het-rood-haal-acties en bedragen op de pof, die ik de afgelopen jaren bij mijn ouders heb gebietst. Ik houd mijn mond, maar volgens mij praten mijn ouders er ook nooit over met hen. Ik denk dat het ze in gewetensnood brengt. Ze willen eigenlijk geen kinderen voortrekken. Dat hebben ze vroeger ook nooit gedaan. Het zakgeld ging netjes per leeftijd. De bedragen van onze verjaardags-, Sinterklaas- en kerstcadeautjes werden tot achter de komma gelijk getrokken. Had mijn broer een goed rapport, maar ik niet, dan kreeg ik toch hetzelfde bedrag op mijn rekening, want ik had toch mijn best gedaan. Ook alle kleinkinderen worden op dezelfde manier beloond. Ieder kind krijgt twintig euro per verjaardag. Of je nu twee bent of twintig. Maar de laatste jaren is het geld toestoppen aan hun eigen kinderen dus vreselijk scheefgelopen. Ik vrees dat mijn ouders het zielig voor mij vinden dat mijn leven zo chaotisch verloopt en het fijn vinden dat ze af en toe iets kunnen doen om die pijne verzachten. Mijn broer en zus hebben het financieel ook echt veel beter. Zijn keurig getrouwd, bezitten een eigen woning en hebben zover wij dat weten geen schulden. Wellicht dat ze het nog zouden begrijpen ook, dat mijn ouders mij sponsoren. Al denk ik dat mijn zus het toch niet tof zou vinden. Zij is snel jaloers en altijd bang dat mijn vader meer naar mij toetrekt, als Benjamin van het gezin. Maar al zouden mijn ouders het willen, ze kunnen ons drieën niet meer gelijktrekken. Daarvoor is de steun aan mij teveel uit de hand gelopen. Hun spaartegoeden zijn na vier jaar al mijn uitspattingen bekostigen inmiddels flink geslonken. Ik weet dat mijn vader eigenlijk een nieuw autootje zou willen kopen, omdat de auto die ze nu hebben mankementen vertoont, maar dat niet doet, omdat het teveel geld zou kosten. Natuurlijk vind ik dat schrijnend. Mijn ouders hebben altijd zo sober geleefd om hun oude dag – ze zijn 66 en 68 – ontspannen te kunnen doorbrengen. Gelukkig gaan ze wel twee keer per jaar een weekje met een busreis mee naar Duitsland, Frankrijk of Oostenrijk en elke jaar met alle kleinkinderen naar de Efteling, maar verder geven ze weinig geld aan zichzelf uit. Als ik er diep over nadenk, voel ik me best schuldig. Ook naar mijn broer en zus. Het voelt gemeen dat ik ook hun erfenis opmaak. Maar het gevoel is niet sterk genoeg, want als ik weer eens geld tekort kom om rond te komen of zoals laatst, een weekje naar Turkije met de kids te kunnen, dan is het toch weer ‘Pap, kun je me misschien weer een beetje helpen?’ Het duiveltje op mijn schouder dat vakantie of feest wil vieren, wint het dan van dat engeltje dat ook wel weet dat het niet helemaal zuiver is.” Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​ Foto: Getty Images      Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.