Natasja’s dochter Gianna (14) kwam om bij een schietpartij

5 april 2024

Na negen weken radiostilte stond goede vriend L. opeens weer in hun woonkamer. Natasja (39) vroeg verbaasd wat hij kwam doen. “Het pistool dat L. op tafel had gelegd, zag ik pas nadat we gingen zitten.”

Natasja: “Het was een doodnormale dinsdagavond, 20 december 2022. Mijn twee oudste kinderen Gianna en Milan, toen veertien en dertien, waren op hun kamer en mijn jongste twee, Kailynn en Devon van toen negen en vijf jaar, lagen op bed. Terwijl ik boven in bad zat, keek mijn man Paul beneden tv. Opeens kreeg ik een appje van Gianna: “L. is hier.” Ik was verbaasd. L. en ik waren al jaren goed bevriend. Met Paul en de kinderen kon hij het ook prima vinden en hij kwam elke dag wel even buurten. Toch had hij negen weken daarvoor opeens al het contact met ons verbroken. Waarom, wisten we niet, maar L. reageerde nergens meer op. Snel stapte ik uit bad en trok mijn badjas aan. Ik was benieuwd wat L. te zeggen had.

Pistool op tafel

In de woonkamer trof ik L. zonder Paul aan. Hij zag er normaal uit. “Wat doe jij hier?”, vroeg ik terwijl ik in de keuken wat te drinken pakte. “En waar is Paul?” Het kleine pistool dat hij op tafel had gelegd, merkte ik pas op nadat we gingen zitten. “Paul ligt met een kogel door zijn hoofd in de schuur”, zei L. rustig. Het gekke was dat die woorden niet meteen binnenkwamen. Ik dacht dat hij een grap maakte omdat het pistool op een kermispistool leek. Daarbij had ik in bad helemaal geen schot gehoord. En L. had ik nooit eerder met een wapen gezien.Terwijl L. mij serieus aankeek, schoot door mij heen: wat als hij Paul echt heeft neergeschoten? “Ik wil dat je dat wapen wegdoet”, zei ik kalm. “Niet in mijn huis en niet bij mijn kinderen.” L. stopte het pistool in zijn broekzak en zei: “Je kunt niks meer voor Paul doen. En maak je niet druk. Er zitten nog twee kogels in en die zijn voor mezelf.” Op dat moment voelde ik geen emoties. Zijn mededeling over Paul blokkeerde ik. Het enige wat ik heel vlak dacht, was dat ik geloofde dat L. in staat was de hand aan zichzelf te slaan. Hij leefde een eenzaam bestaan en in zijn verleden waren er wat dingen gebeurd. Tegen ons was hij echter altijd heel lief. Ik had me nog nooit onveilig of raar bij hem gevoeld, tot die avond.

Twijfel in zijn ogen

Onverwachts kwam Gianna naar beneden. Onwetend installeerde ze zich met een bus Pringles op de bank. Omdat ik geen paniek wilde veroorzaken, deed ik of er niks aan de hand was. Daar zat ik dus, “gezellig” in mijn badjas aan de praat met L. “Waarom?” vroeg hij. “Waarom heb je dat gedaan?” Ik had geen idee waar hij het over had en vroeg wat hij bedoelde. Zo kwam ik erachter dat hij boos was over iets onbenulligs, wat negen weken daarvoor had plaatsgevonden. Hij voelde zich verraden, terwijl ik niks verkeerds had gedaan. “Als ik dat had geweten, had ik het heel anders aangepakt”, zei ik. Die woorden leken iets met hem te doen, want opeens zag ik een twijfel in zijn ogen. Alsof hij dacht: wat ben ik aan het doen? Vervolgens zei hij dat hij ging. Opgelucht haalde ik adem. Tot L. zich bij de voordeur bedacht en terug naar de woonkamer liep. “Nee,” zei hij, “ik ga niet.” Hij ging naast Gianna zitten. Om hem bij haar weg te houden, zei ik zo nonchalant mogelijk dat ik bij de achterdeur een sigaret ging roken. L. volgde mij. Ik hoopte dat ik Paul ergens zag, maar na het openen van de achterdeur hoorde ik hem vanuit de schuur roepen om hulp. Ik wist meteen: dit is niet goed. Snel belde ik 112 en rende naar de schuur. Daar zag ik in een waas Paul in het donker op de grond liggen. “Ga de schuur in”, zei L. die ineens achter mij stond. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik deed een stap naar voren, maar het voelde alsof ik werd tegengehouden. Ik kon gewoon niet de schuur in lopen, draaide me om en rende mijn huis weer in. “Naar boven”, riep ik naar Gianna. “Nu!” Ze stond direct op en deed wat ik zei. Door de shock dacht ik er niet aan de achterdeur op slot te doen. Ik had de sleutel ook niet bij de hand.

Achtervolging op de trap

Terwijl ik me schuilhield in de hoek van de eetkamer, hoorde ik hoe L. achter Gianna de trap oprende en er vervolgens werd geschoten. Een gil volgde. Ik dacht dat L. zichzelf had neergeschoten, maar ineens hoorde ik hem verder de trap oprennen. Toen ook ik de trap oprende, bereikte Gianna net haar kamer. Ze probeerde zichzelf in veiligheid te brengen door haar deur op slot te doen. L. draaide zich om en schoot op mij. De kogel raakte mijn arm, het voelde alsof mijn arm een heel harde stroomstoot kreeg. In paniek rende ik naar beneden, de voordeur uit, om de buren te waarschuwen. Ondertussen hoorde ik nog twee schoten. L. had dus blijkbaar meer dan twee kogels. De medewerker van de alarmcentrale die ik nog steeds aan de lijn had, zei dat de politie onderweg was. Ik kan niet beschrijven wat er toen allemaal door mij heen ging. Mijn kinderen!, dacht ik. Die waren nog in het huis en L. was bij ze. Ik was doodsbang dat er iets met hen zou gebeuren, maar durfde niet meer naar binnen. Gillend klopte ik op de ramen van de buren. Zij schrokken zich kapot toen ik vertelde wat er aan de hand was. Terwijl ik in hun huis bleef, gingen zij mijn woning binnen. Nu is mijn buurman een beer van een vent, maar verder dan de gang durfde hij niet, omdat hij geen idee had waar L. zich bevond. Mijn buurvrouw rende ondertussen zonder na te denken de trap op, naar Gianna’s kamer. Haar deur was ingetrapt en op de grond lag Gianna. Het was voor haar duidelijk dat ze niet meer leefde, maar mijn buurvrouw zei bij terugkomst dat ze het mij niet kon vertellen.

Te laat voor Gianna

Binnen een paar minuten waren de hulpdiensten er. Terwijl ik in een ambulance werd nagekeken, ramde de politie onze voordeur in. Al snel kwamen ze naar buiten met Milan, Kailynn en Devon. Andere agenten troffen Paul zwaargewond in de schuur aan, L. lag zwaargewond in mijn kapsalon aan huis. Daar had hij zichzelf neergeschoten.Omdat ik in de ambulance zat, ontfermden de buurvrouw en even later ook mijn beste vriendin zich over de kinderen. In de ambulance vroeg een politieagente of ze iets voor mij kon doen. “Ik wil weten of Gianna ongedeerd is”, zei ik. Ze beloofde het na te vragen en na een tijdje kwam ze terug. “Voor Gianna kwam de hulp helaas te laat”, zei ze. Ik kon het niet geloven. Mijn meisje. Was ze echt dood? Verdoofd pakte ik mijn telefoon uit mijn badjas en swipete door alle foto’s en filmpjes van Gianna. “Dit is ze”, zei ik tegen het ambulancepersoneel.
In het ziekenhuis ontdekten de artsen dat de kogel in mijn arm was doorgeschoten naar mijn borst. Het was niet noodzakelijk om hem te verwijderen, dus werd besloten de kogel te laten zitten. Het kon mij weinig schelen. Ik kon nog steeds niet geloven dat Gianna er niet meer was en was ontzettend ongerust over Paul. Hij lag op de intensive care in een ander ziekenhuis. Die nacht overleed L. Dit voelde heel dubbel: ik hoefde niet meer bang voor hem te zijn, maar hij kwam er zo wel mooi mee weg. Godzijdank overleefde Paul de schietpartij, maar hij moest nog weken in het ziekenhuis blijven voordat hij, deels blijvend verlamd, naar huis mocht. In de tussentijd regelde ik Gianna’s uitvaart. Door het politieonderzoek duurde het drie dagen voor ik haar mocht zien. Vooraf was ik hier best bang voor; ik wist dat ze in haar slaap was geraakt. Toch lag ze er, dankzij de goede zorg van de uitvaartondernemers, heel mooi bij. Het was verschrikkelijk om mijn dochter daar te zien liggen, maar ik vond het erg fijn dat ik haar samen met mijn zusje haar favoriete zwarte jurkje en zelf gekochte Jordans kon aandoen. Ook krulde ik haar haar, precies zoals ze dat altijd wilde.

Kippenvelmoment

Naar haar afscheidsdienst kwam meer dan duizend mensen. Honderden mensen maakten een erehaag toen we met Gianna aankwamen, echt een kippenvelmoment. Ik ben blij dat we een prachtig afscheid voor haar hebben kunnen regelen. We draaiden muziek van haar favoriete artiesten en Gianna’s vader – Paul is haar stiefvader – en ik lazen allebei wat voor. Gianna was zo’n lieve en zorgzame meid. Net als elke tiener was ze gek op TikTok. Samen konden we uren gekke filmpjes maken en ik ben blij dat ik die video’s allemaal nog heb. Later wilde ze graag in de kinderopvang gaan werken. Dat dat nooit zal gebeuren, is enorm wrang. Als nabestaanden blijven wij met zo veel vragen achter. Waarom heeft L. gedaan wat hij deed? Had ik het kunnen voorkomen? Hoewel iedereen zegt dat het niet mijn schuld was, voelt het wel zo. Ik had nooit gedacht dat L. tot zoiets vreselijks in staat was, maar ik ben Gianna’s moeder en heb haar niet kunnen beschermen.

In balans komen

Het verdriet is gigantisch, alsof er een stuk van mijn hart weg is. Gianna was degene die mij moeder maakte en opeens is ze er niet meer. Thuis heb ik vaak het gevoel dat ze zo binnen kan komen wandelen. Omdat ik nog drie kinderen heb, moeten we door. Gianna zou niet willen dat wij in een hoekje liggen weg te kwijnen van verdriet. Devon is waarschijnlijk te jong om te beseffen wat er gebeurd is, maar Milan en Kailynn zijn getraumatiseerd. Ze proberen vooral veel voor mij te zorgen. Milan voelt zich ontzettend verantwoordelijk. Kailynn heeft sinds Gianna’s overlijden verlatingsangst. Ze gaat naar school, maar verder blijft ze zo veel mogelijk bij mij in de buurt.
Met Paul gaat het ook niet echt goed. Doordat hij blijvend verlamd is, vraagt hij zich vaak af wat hij nog toevoegt in ons gezin. Voor de schietpartij was hij altijd druk bezig. Als ik weer eens een nieuw project voor ons huis had bedacht, stond hij het al meteen te maken. Dat gaat allemaal niet meer. Toen Paul op de intensive care lag, werd er gezegd dat het een wonder was dat hij nog leefde. Hij had de rest van zijn leven zorg en hulp nodig, maar ik was allang blij dat Paul er nog was. Dat Paul vooral kijkt naar wat hij niet meer kan, vind ik lastig. Ik begrijp het, maar leg liever de nadruk op wat hij nog wél kan. Douchen, aankleden en koken doet hij bijvoorbeeld zelf, zo sterk is hij. Het zijn vooral kleine dingen waar ik hem mee moet helpen. Dat doe ik met alle liefde. Binnenkort beginnen we als gezin met systeemtherapie, hopelijk helpt dit ons ontwrichte gezin om weer een beetje in balans te komen.

Gianna’s plekje

Waar ik vooral troost in vind, is in samen zijn met mijn gezin, mijn twee zussen en beste vriendin. Met hen praat ik vaak over Gianna en we kijken samen filmpjes van haar. Of ik ooit weer gelukkig zal zijn, weet ik niet. Nu heb ik af en toe kleine geluksmomentjes. Als Milan thuiskomt met een goed cijfer bijvoorbeeld. Of als ik Devon enthousiast zie meedoen met zijn eerste zwemles. Dan ben ik supertrots op mijn kinderen en voel ik heel even geluk. Na de schietpartij wilde ik het liefst meteen verhuizen, maar toen er vlak na Gianna’s uitvaart ook nog bij ons werd ingebroken, kwam er een soort oerkracht in mij naar boven. Woedend dacht ik: dit is Gianna’s huis en dat moet ik beschermen. Haar kamer is nog intact. Dat was echt Gianna’s plekje en dat zal het voor altijd blijven…”

Tekst: Renée Brouwer
Foto: privébezit

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.