Militaire oefening
28 februari 2014
Hoewel iets meer discipline soms best goed zou zijn voor Nico, is Stefanie blij dat hij niet de ambitie heeft het leger in te gaan.
Hoewel iets meer discipline soms best goed zou zijn voor Nico, is Stefanie blij dat hij niet de ambitie heeft het leger in te gaan.
Als ik op mijn werk even naar buiten tuur, komt er een colonne militaire voertuigen voorbij.
Vreselijk, die enorme mitrailleurs op de laadbakken en de soldaten die er met bravoure naast staan. Volgens een collega rijden ze hier vanwege een militaire oefening en mogen ze burgers aanhouden en auto’s controleren. ‘Je hoeft niet mee te werken hoor’, zegt de collega. Nee, dat moet er ook nog bijkomen. Bijna hoop ik dat ik na het werk word aangehouden, zodat ik kan vertellen dat ik medewerking weiger, omdat ik niet wil dat mij oorlogsattributen worden opgedrongen.
Als het uitsluitend om een oefening voor het opzetten van een mobiel hospitaal zou gaan, zou ik dat prima vinden, maar militairen die met een enorm wapen door een woonplaats rijden, vind ik weerzinwekkend.
De militaire oefening duurt een aantal dagen. Ik zou dus ook aangehouden kunnen worden als Adriana achter in de auto zit. Dat wil ik voorkomen. Ik wil ook niet dat zij beelden van gewapende mensen op de televisie ziet.
Thuis ben ik met andere zaken bezig. Zuchtend vis ik een berg wasgoed onder Nico’s bureau vandaan. Hoe vaak moet ik nog zeggen dat het in de wasmand moet! Waar is Nico eigenlijk? Heeft hij geen huiswerk te doen?
Nico komt ’s avonds vrolijk binnen stappen.
‘Ze hebben hier een militair oefenterrein, hè. Nou, ik ging daar even kijken en toen zei zo’n soldaat: “Heb je weleens een mitrailleur vastgehouden?” Zonder mijn reactie af te wachten, duwt Nico zijn mobieltje onder mijn neus en toont een foto van zichzelf met een machinegeweer in zijn handen.
Tja, ik zal wel een stemmingsbederver zijn met mijn respons: ‘Ik snap dat je het interessant vindt, maar…’ Nico verdedigt zich door over de techniek van het wapen te beginnen. Natuurlijk begrijp ik dat hij oorlog verschrikkelijk vindt, maar ik kan de techniek en de functie van het wapen niet los van elkaar zien. De soldaat die zijn wapen uitleende voor de foto, is vast niet veel ouder dan Nico, maar hij zou niet met het geweer moeten pochen. Het is geen speelgoed!
Nico hangt intussen alweer op de bank. Het is dat ik principieel tegen geweld ben – dus ook tegen de manier waarop het leger opereert. Anders zou enige militaire discipline weleens goed zijn voor mijn zoon: schoenen poetsen, bed opmaken, kleding opvouwen. Dus, gelukkig maar dat ik niet enthousiast ben…
