Merel (37): ‘Botox, fillers, correcties: ik doe of het puur natuur is’

Tekst: Joan Makenbach

7 oktober 2025

Merel (37) heeft heel wat geheime adresjes om er jong en stralend uit te zien. Of zoals ze het zelf zegt: een jaarlijkse cosmetische APK. Al zal ze dat nooit aan anderen toegeven. “Mijn familie zou me niet begrijpen en zelfs voor gek verklaren.’

Merel: “Laatst had ik een verjaardagsdiner van mijn oma, drie dagen nadat ik een intense micropeeling en fibroom-behandeling had ondergaan bij mijn cosmetisch arts. Mijn gezicht zag eruit alsof ik boven de frituurpan had gehangen. Op mijn voorhoofd, wangen en kin zaten allemaal zwarte vlekjes, kleine brandwondjes die ik had overgehouden aan de peelbehandelingen.
Ik wist uiteraard dat er wat schade kon achterblijven, dus ik had mijn afspraak expres gepland in een vrije week. Maar ik had niet verwacht dat het op zaterdag nog steeds zo zichtbaar zou zijn. Als excuus voor mijn gehavende gezicht verzon ik daarom dat ik bij de dermatoloog in het ziekenhuis moedervlekken had laten wegbranden. Dat vond mijn familie heel plausibel als verklaring. Er komt veel huidkanker voor aan moeders kant; we laten wel vaker verdacht pigment op kweek zetten of vlekken verwijderen, gewoon voor het geval dat.
Dat het iets totaal anders was en dat het een onderdeel was van mijn strippenkaart bij de cosmetische kliniek, heb ik maar niet verteld. Niet omdat ik graag lieg, maar ik heb geen zin mezelf te moeten verantwoorden. Niemand zou het ook begrijpen. Zeker in een vrij nuchtere familie waarin veel ziekte en zeer voorkomt, heerst het beeld: wees dankbaar voor je gezondheid en met wat je hebt gekregen. Bovendien zouden mijn ouders het belachelijk vinden als ze wisten dat ik mijn halve salaris stop in het verfraaien van mijn uiterlijk.”

Appetijtelijk eendje

“Over mijn uiterlijk ben ik lang enorm onzeker geweest. Op de lagere school had ik een bril, een overbeet en kroezend melkboerenhondenhaar. De populaire meiden hadden de mooiste outfits, haren, tanden en handen. Mijn kleding was het altijd nét niet. Ik droeg wel skinny en cargo jeans, maar nooit van de goede merken en ik had alleen nep-Uggs.
Ik nam mezelf voor dat ik later, als ik groot was en een betaalde baan had, er alles aan zou doen om er beter uit te zien. Na school werkte ik als receptioniste in een hotel. Van mijn eerst verdiende geld kocht ik een nieuwe garderobe en een luxe stoomstijltang. Later liet ik mijn haren blonder kleuren en extensions zetten. Ook nam ik met 25 jaar nog een beugel, om van dat scheve gebit af te komen.
Het zou overdreven zijn te zeggen dat ik door al die verfraaiingen van de cliché lelijke eend naar een mooie zwaan ging, maar al met al was ik best een appetijtelijk eendje geworden. Met een goede kapper en een mooi gebit, kom je best een eind.
Maar ik was nog lang niet op het eind. Ik begon pas. Na een pittige sollicitatieprocedure werd ik aangenomen als stewardess. Een lang gekoesterde droom ging in vervulling: zoveel mogelijk van de wereld zien. Ik verdiende er een aardig goed salaris. Daarmee kon ik meer wensen van mijn verlanglijstje afstrepen. Die rechte tanden wilde ik ook een stuk witter, dus die liet ik bleken bij de schoonheidssalon en meteen daar mijn huid goed reinigen en behandelen.  Mijn nagels werden elke drie weken netjes gemanicuurd en ik ging op mijn vrije dagen naar de sportschool.
Toch waren dat allemaal nog redelijk onschuldige veranderingen. Het echte sleutelen, kwam pas toen ik 25 werd en door een collega meegevraagd werd naar haar cosmetisch arts. Daar ontdekte ik alle geheimen om de beste versie van jezelf te kunnen worden.”

Glamourwereld

“In de vliegwereld is je uiterlijk min of meer het visitekaartje van het bedrijf. Het vak heeft toch een glamour-tintje. Ik doe voorafgaand aan een werkdag altijd extra mijn best er vlekkeloos en stralend uit te zien. Als ik mijn rondje maak door het vliegtuig of voorin mijn flight-safety-procedure uitleg, voel ik letterlijk alle ogen op mij gericht. Ik heb het gevoel dat de passagiers niet alleen kijken hoe ik voordoe hoe je een zuurstofmasker bij jezelf en anderen opdoet, maar ook of ik misschien een pukkel op mijn voorhoofd of een scheve neus.
Een slechte haardag is voor mij funest. Vandaar dat er in mijn werktas altijd extra veel haarlak en speldjes zit, naast mascara, lipstick, foundation, babydoekjes en een speciale vocht inbrengende spray. Kan ik tussendoor mezelf zo nodig even opfrissen.
Veel van mijn collega’s zijn net zulke goed verzorgde vrouwen en mannen. Via een van hen ben ik ook aan het adres van een speciale cosmetisch kliniek gekomen waar ze je met prikjes en fillers als nieuw maken. Ik maakte een afspraak bij een arts die bekend staat als de wonderdokter. Alles wat hij doet, is subtiel, nooit overdreven. Ik wilde bijvoorbeeld graag volle lippen, maar geen duckface. Mijn frons wegspuiten, maar nog wel een mimiek overhouden.
Deze arts deed dat allemaal zo goed, dat ik zelfs een beetje teleurgesteld was met het resultaat. Geen hond die iets aan me zag of me complimenteerde met mijn ronde lippen of strakke voorhoofd. Maar daarmee had ik wel mijn doel behaald.
Na die eerste zoals hij het noemde ‘baby-botox-treatments’ ben ik langzamerhand overgegaan op het grotemensenwerk. Ik heb inmiddels fillers in mijn wangen, in de gleuven van mijn neus naar mijn mond, in de ‘rokerslijntjes’ boven mijn lippen en altijd een paar milliliter ín mijn lippen.
Ook laat ik elke drie maanden botox in mijn voorhoofd spuiten. Nog steeds de frons, maar ook boven mijn wenkbrauwen, voor een frisse blik. Nooit zo veel dat mijn hoofd zo strak staat als een laken, want als stewardess moet je wel kunnen glimlachen. Maar als ik in de spiegel kijk, toon ik zeker niet als een eind dertiger. Veel mensen schatten me ook jonger. Daarnaast staat een micropeeling ook altijd op het jaarprogramma en worden de ouderdomsvlekjes weggebrand, evenals de fibroompjes, de steelwratjes die je vaak in je nek krijgt van het schuren van het uniform en de sjaals.
Kortom een heel scala aan huidtherapie voor mijn jaarlijkse APK. Absoluut niet pijnvrij, meestal slik ik vooraf al een paracetamol om al dat gepluk en geprik in mijn gezicht te kunnen verdragen. Maar ook niet goedkoop. Ik tik elk kwartaal zeker vijfhonderd euro af. Tja, jong blijven kost geld.”

Onnodig snijden

“Zo eerlijk als ik nu ben over mijn behandelingen, ben ik bijna nooit. Meestal doe ik alsof ik puur natuur ben. Als iemand echt doorvraagt, doe ik er vaag over of ontken keihard. Ik heb gewoon geen zin mezelf te moeten verantwoorden. Ik heb het geld, ik leen er niet voor en bezuinig op andere dingen, zoals vakanties. Door mijn werk zie ik gratis de mooiste plekjes op aarde, als ik vrij heb hoef ik niet zo nodig nog een vliegtuig in. Met een boek op het balkon of een dagje strand met vriendinnen is dan net zo lekker.
Mijn vriendinnen weten van niets, zij hebben absoluut geen affiniteit met cosmetische correcties. Dat zijn veelal meiden die net moeder zijn geworden en zich niet eens druk maken over een vlek op hun kleding of kilootje meer, laat staan een verdwaalde rimpel. Ze hebben met hun prille gezinnen uiteraard veel belangrijkere zaken om zich druk te maken. En terecht.
Maar ik hou het ook verborgen voor mijn familie met wie ik verder close ben. Mijn moeder en haar zus hebben allebei huidkanker gehad. Mijn tante had een gevaarlijke melanoom die ze net op tijd hebben kunnen wegsnijden. Ze heeft echt een krater van een litteken in haar nek, want ze moesten erg diep snijden. Mijn oom heeft blaaskanker en heeft net een stoma aangemeten gekregen. Deze mensen zouden me niet begrijpen en zelfs voor gek verklaren als ze weten wat ik allemaal zonder noodzaak aan mezelf laat doen. Hun motto is: niet snijden in een gezond lichaam. Dat is niet de mijne. Ik ben meer van de kerk: schoonheid is te koop. Zo wil ik me binnenkort ook laten opereren aan mijn voeten. Ik heb een vervelende hallux valgus: een vergroeiing, knobbel bij mijn tenen. Op zich doet hij niet eens zoveel pijn, maar ik wil dolgraag weer mooie smalle pumps aankunnen. Nu is dat onmogelijk. Tegen de bedrijfsarts en orthopeed heb ik gejokt dat ik er veel last van heb in mijn werk. Zij geloofden dat. Ze waarschuwden wel dat het een mega pijnlijke operatie is waardoor ik een tijd uit de roulatie zal zijn. Ik zie er niet eens tegenop, ben alleen maar blij dat ik straks weer mooie voetjes heb. Ik kan honderd met die knobbel worden, alleen dan op gemakkelijke stappers en dat vind ik vreselijk. Dan liever pijn lijden.
Ook bij dates of als ik een nieuwe vriend heb, doe ik net alsof ik naturel ben. Nee hoor, zo stralend ben ik vanmorgen wakker geworden, lieg ik als ik afspreek met een man. Ik maak me na een nachtje logeren nog net niet helemaal op, maar haal wel een kam door mijn haren en doe wat lipgloss op. Slechts een keer viel ik door de mand en lag er na een stoeipartij ineens een heel haarstuk op het matras. Mijn extensions hadden de wilde nacht niet doorstaan.”

Verslaafd aan de spuit

“Ik weet niet of mijn obsessie met mijn uiterlijk nu nog voortkomt uit onzekerheid. Ik vind mezelf er redelijk goed uitzien, heb geen last van schaamte over mezelf. Ik denk dat het nu eigenlijk meer een vast patroon is geworden.
Wat dat betreft werkt het bij cosmetische behandelingen bijna hetzelfde als met tatoeages: het is extreem verslavend. Je begint bij een vlinder op je enkel en eindigt met een sleeve op je hele arm. Datzelfde geldt voor botox, fillers en correcties. Je hebt het ene lijntje nog niet volgespoten of je ziet een andere rimpel ontstaan. Je kunt wel stellen dat ik inmiddels verslaafd ben aan de spuit.
Buiten mijn voeten, heb ik ook nog wel een ander verlanglijstje. Mijn borsten zijn op zich oké. Met mijn natuurlijke D-cup ben ik blij, ik zou mijn dames misschien alleen laten liften als ik een kind heb gekregen en borstvoeding gegeven. Maar mijn billen zouden zeker een tik voller mogen. Zo’n Brazilian butt lift, oftewel bilvergroting lijkt me geweldig. Maar die is hier met bijna zevenduizend euro haast onbetaalbaar.
In Turkije is zo’n ingreep een stuk prettiger is geprijsd. Alleen heb ik horrorverhalen gehoord over vieze ziekenhuizen en afgestorven huid, dus voorlopig durf ik het nog niet aan. Wat dat betreft heb ik nog wel iets van mijn opvoeding meegekregen. Het risico van snijden in een gezond lichaam, met de kans op veel erger wil ik echt niet aangaan. Maar mocht ik de staatsloterij winnen, maak ik direct een afspraak bij de beste snijdokter in Nederland.”

Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​
Foto: Getty Images

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.