Marieke: ‘Een zieke partner láát je niet in de steek. Maar ik kon niet anders’

5 september 2023

Na anderhalf jaar kwam er aan het sprookje tussen Marieke (38) en Dylan (39) abrupt een einde. Dylan kreeg een zwaar auto-ongeluk waar hij blijvend hersenletsel aan overhield. Marieke verbrak de relatie.

Marieke: “Ik zie Dylan nog staan, die eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij stond aan de bar een sportdrankje te drinken. Ik was net klaar met mijn Pilates-les en bestelde naast hem een kop koffie. We raakten aan de praat. Eerst heel oppervlakkig over de recente verbouwing van onze sportschool, maar al snel ging het gesprek over ons. Ik vertelde hem dat ik gescheiden was en twee kinderen had. Dylan had geen relatie en ook geen kinderen. Er hing al meteen iets in de lucht. Buiten op het parkeerterrein wisselden we telefoonnummers uit. Met kriebels in mijn buik reed ik naar huis en die avond ontving ik het eerste appje.

Onze relatie had een vliegende start. Mijn kinderen vonden Dylan al direct hartstikke aardig. Toen we na een jaar de handtekening onder het koopcontract van onze nieuwe gezamenlijke woning zetten, leek onze toekomst samen in kannen en kruiken.”

Niemand bij school

“We waren anderhalf jaar samen toen Dylan op een dag de kinderen van school zou halen. We zaten middenin een enorme verbouwing. Mijn oudste belde dat er niemand bij school stond om ze op te halen. Er overviel me een heel akelig gevoel. Dat was mijn intuïtie, denk ik. Ik belde Dylan, maar kreeg hem niet te pakken. Ik heb mijn afspraken voor die dag meteen afgezegd en ben in de auto gesprongen.

Het was bijna een uur rijden en al die tijd probeerde ik Dylan te bereiken. Vergeefs. Nadat ik de kinderen had opgepikt, reden we op weg naar huis zo een politiefuik in. Toen wist ik zeker dat het foute boel was. Ik zette de auto aan de kant en zag in de verte de restanten van Dylans auto. Ik ben in elkaar gestort en heb vanuit mijn tenen gegild, de politie probeerde mij zo goed en zo kwaad als het kon op te vangen. Hij moest wel dood zijn, concludeerde ik. De ravage was zó groot.

De politie vertelde mij dat Dylan nog leefde en naar het ziekenhuis was gebracht. Aan hun stem hoorde ik dat ze mij niet veel meer hoop wilden geven dan dat. De frontale botsing met een vrachtwagen had ongelooflijk veel schade aangericht. De politie bracht mij naar het ziekenhuis. De kinderen wilden niet mee, ze durfden dat niet. Een vriendin haalde ze op.”

Overlevingsmodus

“Een uur lang zat ik in een kamertje te wachten op nieuws. Ik belde vrienden en Dylans ouders. Ik kon ze vrijwel niets vertellen, alleen dat het er heel slecht uitzag. Ik was niet hysterisch, integendeel, eerder kalm. Dat is dan die overlevingsmodus waar je in terechtkomt, denk ik. Ik heb bijvoorbeeld nog geregeld dat mijn auto van de rampplek werd opgehaald. Heel praktisch allemaal.

Toen ik Dylan voor het eerst weer zag, lag hij aan de beademing op de intensive care. Vrijwel alles wat je kunt breken, had hij gebroken. Scans wezen uit dat hij een hersenbloeding had gehad, wat waarschijnlijk ook de oorzaak van het ongeval was. Dylan was stabiel, maar meer ook niet. Vanuit het streekziekenhuis waar hij lag, werd hij naar een academisch ziekenhuis overgebracht. Ik zat de hele rit voorin, voortdurend achterom te kijken hoe het met hem ging. Het leek uren te duren voordat we eindelijk in Amsterdam waren.

Nog die avond is Dylan voor het eerst geopereerd. Hij had een klaplong en zijn benen moesten gezet worden. Ook was het duidelijk dat hij behoorlijk ernstig hersenletsel had. Wat daarvan de uiteindelijke schade zou zijn, wist niemand nog.”

In coma

“Ik was kalm, maar ik had wel degelijk door dat ik in een afschuwelijke nachtmerrie zat. Dat besef was er volledig. Die week zouden de aannemers beginnen met de uitbouw van ons huis en we hadden het weekend ervoor een nieuwe keuken uitgezocht. Onze toekomst samen was van de ene op de andere seconde volledig onzeker geworden. Ik kon me op dat moment niet voorstellen dat ik ooit nog met Dylan van onze plannen kon gaan genieten. Ik wist niet eens of hij er een dag later nog zou zijn.

Anderhalve maand lag hij in coma. Toen hij bijkwam, kon hij amper praten. Lopen ging niet. Hij verbleef daarna nog een maand in het ziekenhuis en werd toen overgebracht naar een revalidatiecentrum. Zijn leven bestond voornamelijk uit therapieën, soms wel acht per dag.

In niets was Dylan nog de man op wie ik nog niet zolang daarvoor verliefd was geworden. Hij functioneerde op het niveau van een 10-jarige en kon totaal niet tegen prikkels. Hij kon zich nergens op concentreren. Zeker in het begin was hij ontzettend onrustig en steeds overstuur.”

Verwaarloosd

“Ik was strijdvaardig. ‘Dit gaan we dóén samen’, dacht ik. Zo voelde ik dat ook echt. Onze liefde was sterk genoeg, dit konden we aan. Hulpverleners bereidden mij er voorzichtig op voor dat het nooit meer zo zou worden als vroeger. Ze waren extra alert omdat we nog maar zo kort samen waren. Ik wilde er niet aan. ‘Trek aan de bel als je hulp nodig hebt’, drukten ze mij op ‘t hart. Maar dat deed ik niet. Wel voor Dylan, maar niet voor mezelf. Ik ging maar door en door met werken, zorgen voor Dylan én de kinderen, het huishouden en het leidde de verbouwing. Ik verwaarloosde mezelf compleet. Emoties at ik weg, ontspannen deed ik niet. Tijd om over het ongeluk na te denken, gunde ik mezelf niet. De trein denderde maar door. Het moest wel misgaan.

Een week voordat Dylan werd ontslagen uit het revalidatiecentrum waar hij op dat moment een halfjaar verbleef, werd ons huis opgeleverd. Vrienden en familieleden hielpen mij verhuizen, alles was klaar toen Dylan thuiskwam. Hij had zeker progressie geboekt, maar hij was er nog lang niet. Hij kon met moeite de trap op. In huis kon hij korte stukjes lopen, buiten had hij een rolstoel nodig. Geestelijk lag hij nog flink in de kreukels en het vooruitzicht was ook dat het hersenletsel niet veel meer zou verbeteren. Drie keer per week ging hij naar de dagbesteding. Daar knutselde hij dan wat en maakte hij muziek. Voor mij gaven die dagen even een beetje lucht. Dan kon ik aan mijn kinderen toekomen. Mezelf gunde ik die tijd nog steeds niet.”

Lees ook: Sonja blijft alleen bij haar man omdat hij ernstig ziek is

Groot gemis

“Van mijn liefdesrelatie met Dylan was weinig meer over. We hadden nog zeker wel gesprekken samen en konden nog wel gezellig wat kletsen, maar we hebben na het ongeluk geen enkele keer meer geknuffeld. We hebben nooit meer gezoend en zijn ook niet meer intiem geweest. Ik kon het niet en Dylan had er geen behoefte aan. Alles was anders.

Steeds vaker voelde ik dat ik op was, geestelijk en lichamelijk. Aanvankelijk drukte ik dat nog weg. Ik kón niet omvallen; wie zou er dan voor Dylan zijn? Maar ik miste iemand in mijn leven die voor mij zorgde. Een partner. Dylan was die partner niet meer.

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en mijn gevoel met hem besproken. Dat was heel moeilijk. Het is niet een onderwerp dat je zo even op tafel legt. Dylan zag zelf ook in dat het niet goed ging en gaf aan dat hij zelf ook niet meer gelukkig was. We hebben eerst nog samen gezocht naar andere oplossingen. Ik kon Dylan toch niet zomaar in de steek laten? Daarom leek het ons een optie dat ik er een vriend naast zou zoeken. Maar hoe langer ik daar over nadacht, hoe minder geslaagd het me leek. Het zou ook niet eerlijk naar Dylan toe zijn, vond ik.”

Confronterend

“Dylan vond het confronterend te leven in een gezin waarin iedereen gezond was. Het leven van mij en de kinderen ging door, zijn leven stond stil. We hebben, schat ik, zo’n vier maanden lang gesprekken met elkaar gehad over hoe we verder moesten. Ik sprak er ook over met mijn omgeving. Mijn vrienden en familie voelden en zagen mijn worsteling en toonden begrip. Het was geen knoop die ik gewetenloos doorhakte. Ik vond het heel zwaar en moeilijk, maar ik moest ook aan mezelf en aan mijn kinderen denken.

Zo’n anderhalf jaar na Dylans thuiskomst zijn we opnieuw samen gaan zitten en kwam het hoge woord eruit. Ik verbrak de relatie. Dylan reageerde daar eigenlijk heel positief op. Het luchtte niet alleen mij, maar ook hem op. Natuurlijk was het heel emotioneel. We hebben samen veel gehuild. Maar liefde is ook loslaten, weet ik nu. We maakten elkaar niet meer gelukkig. Ik beloofde Dylan dat ik hem na de breuk niet in de steek zou laten. En dat heb ik ook niet gedaan.

Toen we de knoop hadden doorgehakt, ging het heel snel. Zes weken later verhuisde Dylan naar een eigen huis, waar hij begeleid kon wonen. Hij is er wel zelfstandig, maar er is altijd hulp in de buurt. Pas toen ik weer alleen met mijn kinderen was, voelde ik hoe moe ik was. Ik was ontzettend aangekomen en had amper nog energie. Ik moest mezelf echt herpakken.”

Opluchting

“Ook voor de kinderen was Dylans vertrek een opluchting. Zij hadden al die tijd op hun tenen gelopen omdat hij niet meer tegen herrie kon. We waren er allemaal aan toe. Ik ben gaan sporten en leuke dingen gaan doen. Ik besteedde weer aandacht aan mezelf met goed en gezond eten en momenten van ontspanning.

Niet snel nadat Dylan en ik uit elkaar gingen, kwam ik Thomas tegen. Ofik kwam hem eigenlijk niet tegen, we zijn door vrienden gekoppeld. Ik was meteen verliefd, we vielen als een blok voor elkaar. Ik heb het nog die week tegen Dylan verteld. Hij reageerde heel lief. ‘Ik hoop dat het wat wordt’, zei hij. Hij gunde mij de liefde weer.

Thomas en ik zijn nu ruim een jaar samen. We latten, dat vind ik beter voor de kinderen. Die hebben een behoorlijk onrustige tijd achter de rug. Ik zie Dylan zeker eens in de week. Dylan en Thomas hebben elkaar inmiddels ook al een paar keer ontmoet. Ook voor Thomas was het een bijzondere situatie natuurlijk.

Ik heb me in het begin best zorgen gemaakt om wat de buitenwereld van mijn keuze zou vinden. Je laat toch een hulpbehoevend persoon in de steek, zo lijkt het. Als hij het ongeluk niet had gehad, waren we nu nog samen geweest. Maar de Dylan op wie ik verliefd was, is er niet meer. Iedereen begrijpt dat. Misschien zijn er wel mensen geweest die achter mijn rug om over mij hebben geroddeld, maar daar heb ik niets van gemerkt.

Thomas en ik genieten van elkaar, we delen onze humor en zijn vaak met de kinderen in de natuur te vinden. De eerste keren dat hij mij knuffelde, voelde ik pas hoezeer ik dat lijfelijke, die armen om mij heen, gemist had. Ik ben weer gelukkig, ondanks de enorme rollercoaster die we achter de rug hebben. Het is goed zo.”

Lees ook: ‘Mijn man verliet me toen ik doodziek was’

Foto: Getty Images

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.