Manoe (27): ‘Ook in een rolstoel kun je je vrouwelijk en mooi voelen’

26 maart 2021

Manoe (27) heeft de stofwisselingsziekte MPS1 Scheie. Daardoor zit ze buitenshuis in een rolstoel. “Ik wil laten zien dat je je ook in een rolstoel vrouwelijk en mooi kunt voelen.”

Manoe: “Als kind zag je niet meteen dat ik deze ziekte heb. Al kon ik niet goed meekomen met rennen en stond mijn bovenlichaam een beetje naar voren. Kinderen vroegen weleens waarom ik zo gek stond. Toen ik twaalf was, werd ontdekt dat ik een stofwisselingsziekte heb. Ik zou op termijn in een rolstoel terechtkomen, maar dat kon ook nog tot mijn zestigste duren.”

Altijd anders

“Gelukkig ben ik nooit gepest, ook al was ik altijd anders. Ik paste gewoon niet zo in het populaire groepje op de middelbare school. Door mijn afwijkende lichaamsbouw stond veel kleding die in de mode was mij niet, dus trok ik gewoon aan wat ik leuk vond. Of ik verfde mijn haar knalroze. Ik vond het wel lastig om me vrouwelijk te voelen. Ik heb een mooie zus, met een prachtige bouw. Als zij een strak topje aan had, wilde ik dat ook wel.
Toen ik twintig was, schreef ik me in op een datingsite. Jelle was mijn eerste date, en het voelde meteen goed. Ik heb hem meteen verteld over mijn ziekte. Ik was toen nog heel normaal, ik liep, werkte en studeerde nog. Drie maanden na onze eerste date woonden we samen, en tweeënhalf jaar later waren we getrouwd.”

Veel complimentjes

“Ik wist toen nog niet dat ik al zo snel in een rolstoel zou komen, ik ben in een paar jaar snel achteruitgegaan. Maar toen had ik Jelle al, haha. Door mijn man ben ik me vrouwelijk gaan voelen. Jelle is een lieve man. Ik krijg veel complimentjes als ik er goed uitzie. Dat is fijn, dat helpt mijn zelfvertrouwen.
De rolstoel had ik eerst alleen voor de wat langere stukken buitenshuis, maar al snel had ik ‘m buiten altijd nodig. Doordat ik al gewend was om mezelf te zijn en daar reacties op te krijgen, was het voor mij misschien makkelijker om te accepteren dat ik in een rolstoel zit. Al kies je natuurlijk zelf voor roze haar, en níét voor een rolstoel. Daarin word je meteen anders behandeld. Als ik in een winkel ben met mijn man, praten ze tegen hem en niet tegen mij. Mensen verwachten dat er mentaal ook iets met je is. Dat vond ik lang moeilijk.”

Géén slobberbroek

“Veel kleding past mij niet zo goed. Ik ben klein, mijn rug staat hol, mijn buik juist bol. Dat is wel een struggle geweest. Pas een paar jaar geleden vond ik een merk met jurkjes die mij wél staan. Daar heb ik er meteen maar veel van gekocht. Het helpt me om er in die rolstoel toch leuk uit te zien. Het scheelt gewoon of je in een slobberbroek in die rolstoel zit of in een leuk jurkje met een vrolijk koppie erboven. Dan merk ik dat mensen me hoger inschatten en praten ze sneller tegen mij in plaats van tegen mijn man.
Ik wil laten zien dat je je ook in een rolstoel vrouwelijk en mooi kunt voelen. Want dat doe ik. Er wordt over het algemeen sneller negatief over je geoordeeld als je een beperking hebt. Daar word je niet gelukkig van. Het is daarom goed om ervoor te zorgen dat je je eigen groepje lieve mensen om je heen hebt. Of dat nu een partner, een lieve vriendin of je familie is. Dan maak je je minder druk over wat buitenstaanders van je denken.”

Tekst: Ella Mae Wester. Foto: Robert Elsing. Visagie: Wilma Scholte.