Lonneke (36): ‘Ik vertrouw mijn zus niet met mijn man’

21 september 2023

Lonnekes zus Babette (39) wil haar hele leven al hebben wat Lonneke (36) heeft. Nu lijkt ze haar zinnen te hebben gezet op diens man Bas (40). Maar daar probeert Lonneke een stokje voor te steken…

Lonneke: “Als ik weet dat zij op visite komt, zorg ik altijd dat Bas toevallig een klusje te doen heeft. Of ik verzin een boodschap voor hem, waardoor hij nog even weg moet. Ik doe dat bewust om de tijd die mijn zus samen met hem in één ruimte doorbrengt te beperken. Daar schaam ik me niet voor. Ik vind mezelf niet overdreven achterdochtig, eerder waakzaam. Ik ken mijn zus door en door. De gulle glimlach, de blik in haar ogen als ze naar mijn man kijkt, haar schouders die ze naar achteren duwt zodat haar borsten nog voller zijn.. Ik herken al haar gebaartjes en trucs van vroeger. En die voorspellen niet veel goeds.”

Alles kapot

“Al zo lang als ik me kan herinneren is Babette jaloers op mij en wil zij hebben wat ik heb. Dat was vroeger al. Of het nu ging om speelgoed en vriendinnen of liefde en aandacht; ze voelde zich altijd achtergesteld. Ik denk omdat ze drie jaar ouder is en drie jaar lang het prinsesje was van onze ouders. Met mijn geboorte veranderde dat. Ineens was Babette niet langer het enige, schattige meisje thuis, maar kwam daar een kleine indringer bij. Ik.
Op mijn verjaardag kreeg Babette ook altijd een cadeau van mijn ouders en opa en oma. Ze was dan ‘klein-jarig’, zoals we dat noemden. Dat gold andersom trouwens niet, op haar verjaardag kreeg ik niks. Zij kreeg dat cadeau omdat ze anders de hele dag niet te genieten was. Of ‘expres per ongeluk’ iets van mijn net gekregen poppen of knutselspullen stuk maakte.
Als ik vriendinnetjes te spelen had, drong Babette zich op. Ze moest per se meedoen, terwijl we in haar ogen uiteraard heel kinderachtige spelletjes deden. Ze wilde dan de baas spelen en bedisselde wat we gingen doen. Ik vond dat helemaal niet tof en stuurde haar weg, maar mijn moeder gaf haar meestal haar zin. Ook omdat Babette anders een hele scène schopte waarbij ze vooral erg hard gilde. Meestal zorgde ik er daarom voor dat ik bij vriendinnetjes afsprak om te spelen.
In huis was niets echt van mij. Babette en ik moesten alles delen. Alleen had zij weinig te delen: ze maakte alles kapot of zoek. Haar step miste een wiel, dus pakte ze automatisch die van mij. Ze tutte met mijn Barbies, want bij die van haar had ze al het haar gemillimeterd. Vaak speelde ze ook nog in mijn slaapkamer, omdat ze vond dat die groter was.”

Verstikkend

“Ook later moest ze alles van mij kopiëren, lenen of gebruiken. Ze was drie jaar ouder, maar had nooit geld of het was stuk, vies of in de was. Mijn kleren pakte ze gewoon zonder vragen uit mijn kast, dan zocht ik een skinny jeans en bleek zij die al aan te hebben, en ze gebruikte mijn make up. Op een gegeven moment ben ik mascara’s en lipsticks achter mijn bed gaan verstoppen. Ze merkte dat – ik wist dat ze mijn kamer doorzocht als ik op school zat – en was daar heel erg boos over.
Mede om Babette ben ik vroeg het huis uit gegaan. Met achttien jaar deelde ik samen met een ander meisje van de pabo een studentenflat. Vanwege de afstand had ik het huis niet uit gehoeven, maar ik wilde meer vrij zijn van Babette en haar verstikkende roep om aandacht. We clashten intussen dagelijks.
  Begrijp me goed: ik hield ook van mijn zus. Het klinkt nu allemaal heel onaardig en haatdragend, maar zo erg was het niet. In onze jeugd hebben we ook best fijne tijden gekend. Vooral in de vakanties waren we close: als iedereen dan weg was, hadden wij altijd een speelmaatje. Ook tenniste ik met haar en zijn we allebei dol op horrorfilms. Maar ik had het nodig mijn eigen ik te ontwikkelen. Ik moest los komen van Babette en dat kon beter in een andere leefomgeving.”

Oude kopieergedrag

“Op mijn twintigste ontmoette ik Bas. Toen mijn vriend, nu mijn man. Onze relatie verliep in sneltreinvaart. Ik werd binnen drie maanden zwanger. Hoogzwanger stond ik voor het altaar en ik was net 21 toen ik beviel van onze Lotte. Met onze tweede dochter Bella hebben we bewust lang gewacht, maar onze zoon Sam diende zich daarna binnen het jaar aan. Geheel plotseling, want ik gaf borstvoeding en dacht dat ik daardoor niet zo snel zwanger zou worden.
Ons leven was met drie kleine kinderen jarenlang hectisch en in die tijd zag ik mijn zus niet veel. Babette ging uit en had een vriendenkring die nogal hield van heftige dansfeesten en ook wel eens een pilletje nam. Ik hield me daar liever verre van. Ik trof haar bij mijn ouders en ze kwam af en toe op visite, maar ze is nooit een suikertante geweest. Ze heeft niets met kinderen en ook geen eigen kinderwens. Ze noemde mijn man Bas een ‘simpel burgermannetje’ en vond ons een saai, uitgeblust stel, omdat we elke avond vroeg naar bed gingen. Zelf sliep ze nooit voor tweeën en miste ze geen enkel feest. Ze snapte het niet als ik zei dat we een druk, energievretend gezin hadden en mijn wekker ’s morgens al om half zeven ging. Of ze wilde het niet snappen. Haar leven moest sowieso grootser en avontuurlijker zijn dan het mijne.
Toen mijn zus een relatie kreeg met JP zag ik haar iets vaker – en meteen ook haar oude kopieergedrag terug. Ze trouwde op de locatie waar Bas en ik elkaar tien jaar eerder het jawoord hadden gegeven. En ze wilde per se in de nieuwbouwwijk een huis kopen waar wij ook stonden ingeschreven. Ze heeft zich op de wachtlijst weten te kletsen en uiteindelijk is het haar ook gelukt. Ze woont nu twee blokken achter ons. Babette koos precies dezelfde verf voor haar kozijnen en muren en heeft identieke meubels, zowel in huis als in de tuin.
Ook al waren we bijna buren, we liepen elkaars deur niet plat. Zij en JP reisden veel en waren eeuwig tot laat op stap. Bovendien vonden wij in de familie JP maar ‘een rare’. Hij was stug, niet sociaal en bot in zijn opmerkingen. Had mijn moeder een keer niet zo lekker gekookt, dan liet hij dat merken. Nam één hap, schoof zijn bord met een vies gezicht weg en zei tegen mijn zus: ‘We halen zo thuis wel pizza’. Vrij gênant. Mijn zus deed net of ze het niet erg vond, maar dat geloof ik nooit.
Haar huwelijk duurde – helaas voor haar – slechts vijf jaar. Toen was JP gevlogen. Hij had het aangelegd met zijn assistent en liet Babette alleen achter. Met als enige pleister: zij mocht in de koopwoning blijven wonen. Hij hoefde niets van de overwaarde of de inboedel en werkte overal keurig aan mee. Financieel had ze het daardoor prima, emotioneel des te zwaarder. Ze was ontroostbaar, omdat ze zoveel van JP had gehouden. Ik liet haar steeds bij ons uithuilen. Zei dat ze mocht komen wanneer ze daar behoefte aan had. Al was het ’s avonds laat. Daar heb ik nu, twee jaar later, enorme spijt van.”

Op zijn schoot

“De eerste keer dat ik merkte dat mijn zus wel erg veel aandacht besteedde aan Bas, was na een diner op zaterdagavond bij ons thuis. Ik had gekookt en alles opgeruimd en bracht de kinderen naar bed, terwijl Babette en Bas natafelden. Ik was nog boven toen ik ineens een hoop gelach en gegier hoorde. Toen ik eindelijk weer beneden kwam, trof ik Babette half op schoot aan bij Bas. Ze waren op de bank gaan zitten en keken samen TikTok-filmpjes. Blijkbaar hilarisch, want ze lagen in een deuk. Waarbij Babette, flink aangeschoten, vooral over Bas heen lag. Ik heb hard en opzichtig staan kuchen. Mijn zus keek me aan met een beetje spottende blik toen ze langzaam verder van Bas af ging zitten. Heel vreemd.
De eerste dagen dacht ik nog dat het puur de drank was geweest waardoor ze ineens zo jolig was tegen Bas. Maar later merkte ik dat ze steeds vaker samen ginnegapten en zij momenten zocht om alleen met hem te zijn. Ze kwam vaak ’s avonds koffie drinken en dan net voor achten, het tijdstip waarop ik met de jongste kinderen boven ben. Of ze verzon klusjes waarvoor ze de hulp van Bas nodig had. Even een lamp ophangen, een boom omspitten in de tuin, haar droger repareren… Bas is handig en daar maakte ze graag gebruik van.
Het begon me steeds meer te irriteren. Oké, ze was verdrietig en had hulp nodig, maar waarom moest Bas bijna elke vrijdagavond en zondagochtend ‘even’ naar haar toe? Ik wilde dan lekker samen zijn als gezin. Ook appte ze hem bijna dagelijks. Daar hou ik niet van. Vraag mij of een afspraak uitkomt, ik beheer al jaren de gezinsagenda en dat weet ze.
Bovendien bleef Bas steeds langer bij haar hangen. Een lekkende kraan repareren liep uit in een praatsessie met een aantal biertjes. Dan kwam hij pas tegen elf uur ‘s avonds weer thuis, terwijl ik dan al in bed lag. Ik kan het me verbeelden, maar het leek ook alsof hij net even wat meer moeite deed voor zijn uiterlijk. Nog een dot gel in zijn haar, een net shirt aan… Ik vertrouw mijn man volkomen, daar gaat het niet om. Flirten, aandacht, dat vindt iedereen leuk en dat mag best. Maar ik vertrouw mijn zus gewoon niet en ik wil hem ook niet als een kat op dat beroemde stuk spek binden. Zeker niet omdat als Babette ergens haar klauwen in zet, ze niet meer loslaat.”

Echte streken

“Zeker het laatste jaar kwam Babette te pas en te onpas langs en zat Bas wekelijks wel een keer bij haar. Als ik hem vertelde dat ik ongerust was, wuifde hij mijn achterdocht weg. Hij wilde Babette alleen maar helpen. Hij moest zelfs lachen als ik zei dat ik bang was dat ze achter Bas aan zat. Ze vond hem toch een burgermannetje, dat had ik hem zelf verteld. En ja, hij kende mijn jeugdverhalen, wist dat mijn zus vroeger altijd alles moest hebben wat ik bezat. Maar nee hoor, ik kon gerust zijn. Babette zette hem puur in als klusjesman, ik hoefde niet bang te zijn dat ze meer wilde. Hij was haar type immers niet.
Ik had daar grote twijfels bij. Niet dat Bas ineens haar droomman was geworden, want ze valt normaal op een ander slag, meer de snelle bankjongens. Maar ik ken mijn zus en haar streken. Haar huwelijk met JP was een mislukking geworden, blijkbaar vond ze het ‘saaie burgerleven’ best gezellig. Ze liep ook al tegen de veertig, tijd om zich te settelen. Een paar weken na de scheiding was ze weer aan het daten geslagen, maar dat was een paar keer op niks uitgelopen. Die mannen waren maar uit op één ding of haakten na drie keer af. Geen types om een toekomst mee op te bouwen. Hondstrouwe, handige, aardige, vrolijke Bas was zo’n type wel. En bovendien míjn man. Dat maakte hem vast uitermate geschikt.
Hier met Babette over praten is onmogelijk. Dat weet ik nog uit mijn jeugd. Ze ontkent alles en het moedigt haar alleen maar aan om nog meer te stoken en te jagen. Daarom kies ik de laatste tijd voor een andere aanpak. Die van het subtiel de andere richting opsturen. Als zij Bas appt, antwoord ik via mijn telefoon terug en neem het gesprek weer over. Gaat hij naar haar toe omdat ze hem nodig heeft? Prima, maar dan krijgt hij een tijd mee, want ik plan het in. Of ik kom gezellig mee. Wil zij bij ons komen, dan verzin ik dus steeds een smoes om Bas ook nog de deur uit te krijgen.
Ondertussen stimuleer ik haar als een malle om meer uit te gaan. Dat lag even stil door corona, maar kan nu weer. Ze zit gelukkig ook weer op Tinder. Bij elke foto van een normale man, bij iedere potentiële nieuwe lover, reageer ik al dolenthousiast. Alles om haar blik te krijgen op een andere vent en ver weg te blijven bij de mijne.”

Tekst: Lizzy Jansen. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.​​​​​​

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.