Lonneke: ‘Had ik eindelijk dat gezin, werd ik verliefd op een vrouw!’

10 april 2018

Zoontje James was de kroon op het geluk van Lonneke (25) en haar man Merijn. Maar niet lang na zijn geboorte werd duidelijk dat haar toekomst er anders uit zou zien dan gedacht. “De liefde voor Lisa overviel me volledig: wilde ik dit wel?” Lonneke: “Merijn en ik hebben tien jaar een relatie gehad. We…

Zoontje James was de kroon op het geluk van Lonneke (25) en haar man Merijn. Maar niet lang na zijn geboorte werd duidelijk dat haar toekomst er anders uit zou zien dan gedacht. “De liefde voor Lisa overviel me volledig: wilde ik dit wel?”

Lonneke: “Merijn en ik hebben tien jaar een relatie gehad. We kregen verkering toen ik veertien was, hij was mijn jeugdliefde. We hadden het leuk in het begin, maar ik dacht nog niet echt over een toekomst. Maar naarmate we ouder werden en onze relatie stand hield, droomde ik steeds er vaker over. We schreven ons in bij de woningbouw en kregen een huisje toegewezen. Dolgelukkig waren we daarmee. Maar tijdens het klussen stortte ik volledig in. Ik was al langer aan het kwakkelen met mijn gezondheid en de stress van ons nieuwe huis was blijkbaar de druppel die de emmer deed overlopen. Ik werd zelfs zo ziek, dat ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis.

Daar werd de ziekte van Crohn vastgesteld, een chronische ontsteking van de darmen. Ik schrok enorm. Vooral het woord ‘chronisch’ maakte me onzeker. Zou ik dit dus mijn hele leven houden? Ik wilde dat Merijn niet aandoen. Wat moest zo’n jonge vent met een vriendin die altijd ziek was? Bovendien zou ik door de medicijnen ook een stuk dikker worden. Hij was beter af zonder mij, concludeerde ik. En om die conclusie meteen kracht bij te zetten, verbrak ik onze relatie. Het was een moeilijke tijd. Ik lag intens verdrietig in het ziekenhuis en Merijn werd door mij buitenspel gezet. Hij was er dag en nacht voor me geweest en was ontzettend van slag door mijn plotselinge besluit. Mijn ziekte was voor hem geen belemmering, liet hij me keer op keer weten. Ik kon dat maar moeilijk geloven.”

Kwestie van tijd
“Onze breuk heeft maar een week geduurd, toen had ik door dat het niets zou oplossen. Ik realiseerde me dat het paniekvoetbal was geweest: ik wist het gewoon niet meer. Maar ik hield van Merijn en hij van mij. We zouden ons niet uit elkaar laten drijven door mijn ziekte.

Met mijn gezondheid ging het in de tijd die volgde slecht. De ontsteking van mijn darmen was slecht onder controle te krijgen en daarnaast bleek ik ook reuma te hebben, iets wat verband kan houden met Crohn. Ook kreeg ik huidproblemen en oogklachten. We verruilden onze woning in de stad voor een woning dichter bij mijn ouders en het ziekenhuis waar ik werd behandeld. En Merijn en ik trouwden toen ik net twintig was. Werken ging inmiddels niet meer, ik werd volledig afgekeurd. Om wat afleiding te hebben, kochten we een hondje.

En rond die tijd spraken we voor het eerst over onze kinderwens. Merijn en ik wilden allebei graag een gezin. We besloten er al op jonge leeftijd aan te beginnen. Mijn klachten zouden hoogstwaarschijnlijk alleen maar erger worden. Nu was de tijd, zeiden we tegen elkaar. Maar na een jaar was ik nog niet zwanger. Ik ging naar de huisarts, misschien was er iets aan de hand. Een reeks onderzoeken volgde. Er kwam niets uit, wij waren allebei in orde, het was gewoon een kwestie van tijd, kregen we te horen. Hoewel onze kinderwens heel groot was en we ervan baalden dat het niet lukte, lieten we het ons leven niet te veel beïnvloeden dat het niet lukte zwanger te worden. We trokken er samen op uit, wandelden veel met de hond en genoten van onze vakanties. We hadden het goed samen.”

‘We waren nog wel samen, maar toch ook weer niet’

Zielsgelukkig
“Ons geduld werd beloond: ruim een jaar na het bezoek aan de huisarts was het eindelijk raak. Merijn en ik waren zielsgelukkig met de positieve test. Maar door mijn ziekte was mijn zwangerschap heel zwaar. Ik mocht tot twintig weken mijn medicijnen blijven slikken, daarna zou het gevaarlijk worden voor de baby. Na het stoppen met de medicijnen, merkte ik de gevolgen direct: de pijn en de klachten namen toe en ik voelde me steeds zieker worden. Onze zoon James werd met een keizersnede geboren. Merijn en ik waren zo trots op hem. Ik herstelde goed van de operatie en stortte me op het moederschap. Ik kreeg hulp van mijn ouders en schoonouders en als Merijn ’s avonds thuiskwam uit zijn werk, nam hij de zorg van mij over. Ik had dan zo veel pijn, dat ik naar bed moest om uit te rusten.

In die eerste periode na James’ geboorte, ging het eigenlijk al mis, realiseer ik me nu. Merijn en ik informeerden steeds minder naar elkaar. Mijn wereldje was thuis, bij James. Merijn
volgde een opleiding in de zorg en zijn werk werd alleen maar leuker. Ik kon daar niet over meepraten. Merijn had op zijn beurt de verhalen over mijn gezondheid allemaal wel gehoord. Tja, wat moet je na tien jaar met elkaar nog zeggen als je keer op keer slecht nieuws moet brengen? Want het ging met mijn gezondheid eigenlijk alleen maar slechter. Steeds weer moest ik inleveren.”

Elkaar loslaten
“We leefden steeds meer langs elkaar heen. We waren nog wel samen, maar toch ook weer niet. Toen James ruim een jaar was en we op een avond samen op de bank zaten, heb ik mijn gevoel op tafel gegooid. Wat was er nog over van onze relatie? Was dit echt hoe we de rest van ons leven samen door zouden gaan? Merijn schrok, ondanks dat hij dat gevoel ook wel had. Het is lastig elkaar los te laten als je al zo lang samen bent. We hadden ons de toekomst allebei heel anders voorgesteld.”

We wilden niet zomaar opgeven en besloten in relatietherapie te gaan. Dat heeft niet lang geduurd. Al na twee sessies was duidelijk dat we er inderdaad beter een punt achter konden zetten. Het was een bevestiging van wat we al wisten. Het idee dat we los van elkaar verder gingen, was eng. Ik vond het ook een heel verdrietig idee voor James. Dit was zo niet wat we voor hem in gedachten hadden gehad…

Om wat aanspraak te krijgen, installeerde ik Tinder op mijn telefoon. Door mijn ziekte was ik in een sociaal isolement geraakt en ik kon wel wat vriendschappen gebruiken. Ik vertelde Merijn dat eerlijk. Ik wilde geen geheimen voor hem hebben, we woonden immers nog in hetzelfde huis. Ik was niet op zoek naar een relatie, maar gewoon naar vriendschap. Ik wilde eerst mijn leven alleen weer op de rails zien te krijgen.

Ik gaf op de app aan dat ik ook geïnteresseerd was in vrouwen. Kort voordat ik wat met Merijn kreeg, had ik een keer gezoend met een meisje. Zo eens in het jaar kwam dat weer bij mij naar boven. Ik vroeg me weleens af: was ik wel hetero? Zou ik niet ook een relatie met een vrouw kunnen hebben? Daar hadden Merijn en ik het weleens over samen, maar omdat ik zo gelukkig was met hem en van hem hield, drukte ik dat gevoel altijd weer weg.”

‘Dit voelde voor hem minder als concurrentie’

Meer dan aardig
“Al snel nadat ik Tinder had geïnstalleerd kwam ik in contact met Lisa. Het klikte al tijdens de eerste chat. Ik vond haar heel aardig. Méér dan aardig eigenlijk. Ik vond haar leuk. Het overviel me enorm. Het kwam zo snel allemaal, wat zou de buitenwereld daar wel niet van denken? Merijn en ik hadden nog maar twee maanden daarvoor besloten uit elkaar te gaan. Wilde ik dit wel? Ik had eindelijk dat gezin waar ik zo van droomde en nu brak ik alles op. En dan werd ik ook nog eens verliefd op een vrouw! Ik kon het zelf nooit begrijpen als ik dat van anderen hoorde. Je doet toch alles om je gezin te redden? Merijn was positief over ons contact. Hij zei wel eerlijk dat het anders zou zijn geweest als Lisa een man was. Dit voelde voor hem minder als concurrentie.

Lisa en ik hadden non-stop contact met elkaar. We spraken af en zoenden. Ik heb heel erg getwijfeld of ik ermee moest doorgaan. Kwam het niet te vroeg? Zou James er later niet mee gepest worden dat zijn moeder een vriendin heeft? We zouden vast onderwerp van gesprek op het schoolplein worden. Mijn moeder had allang door dat er wat speelde tussen mij en Lisa. Moeders voelen dat aan, ze veroordeelde mij gelukkig niet. Ik besloot open en eerlijk te zijn naar iedereen. Ik was verliefd geworden, daar kon ik niets aan doen. In tegenstelling tot wat ik had verwacht, waren de reacties alleen maar positief.”

Tweede kindje?
“Tussen Merijn en mij is er nooit ruzie geweest. We zijn nu anderhalf jaar uit elkaar. We gunnen elkaar het geluk en zullen niets doen om dat geluk in de weg te staan. Merijn datet ook weer en ik hoop dat hij de liefde van zijn leven vindt. Lisa is bij ons ingetrokken. En met ‘ons’ bedoel ik bij Merijn en mij. Het kwam zo uit, Merijn was nog op zoek naar een eigen huis. Dat heeft hij inmiddels gevonden, over een paar weken verhuist hij. Het klikt tussen Lisa en Merijn. We zijn zelfs met z’n drieën op vakantie geweest. Toen zagen we de mensen wel kijken! Je weet dan dat ze denken dat wij een driehoeksverhouding hebben. Maar daar is echt geen sprake van. James heeft het geweldig gevonden dat we al die tijd met z’n allen in één huis woonden. Voor hem zal het wel even wennen worden als Merijn in zijn appartement zit.

Ik had graag twee kinderen gewild en zag mijn toekomst altijd met Merijn. Wij zouden samen oud worden. Dat is volledig anders gelopen. We hadden voor James bij elkaar kunnen blijven, maar daar was niemand gelukkig van geworden. Wij niet, maar James ook niet. We hebben echt wel onze moeilijke momenten gehad. Toen we terugkwamen van de advocaat en James in zijn badjasje op de bank op ons zat te wachten, moest ik wel even flink slikken. Hij was nog zo klein. Deden we er wel goed aan? Moesten we het niet toch nog een keer proberen samen, voor James? Maar ik wist dat het niet zou werken. Ik had mijn hart verloren aan een ander.

Merijn en ik hebben het na onze breuk nog wel over een tweede kindje samen gehad. Ik heb die wens namelijk nog steeds. Het wordt dan alleen écht te ingewikkeld, vinden we. Ik hoop oud te worden met Lisa, maar inmiddels weet ik uit ervaring dat het leven heel anders kan lopen dan je gepland had. Dit is goed zo, voor ons allemaal. Het was een moeilijke keuze, maar wel echt de beste.”

Lonneke blogt over haar leven op lonnekeschrijft.nl.