Kinderen (1)

Kristel (36) heeft 9 kinderen: ‘Na iedere bevalling begon het weer te kriebelen’

Kristel (36, verzorgende) en haar man René (59, eigenaar koeriersbedrijf) hebben samen negen kinderen: Jacco (16), Jesse (14), Nikki (12), Jurre & Sanne (10), Jidde (8), Lizzy (6), Janno (4) en Jimmy (0).

Kristel: “Ik ontmoette René op mijn negentiende, in het café dat hij runde. We woonden in een dorp en al snel volgden er roddels. Als ik met René in de supermarkt liep, zag je mensen kijken. Iedereen vond het leeftijdsverschil blijkbaar interessant. Als je de statistieken erbij zou pakken, zou onze relatie weinig kans van slagen hebben. Zo’n jonge meid met zo’n ‘oude’ man – het is gedoemd te mislukken. Maar René en ik zijn inmiddels al zeventien jaar getrouwd en nog steeds stapelgek op elkaar.

Ik werd al snel zwanger van ons eerste kind – volledig gepland. Om alles goed geregeld te hebben, trouwden we ook maar meteen. Hoewel dat ook uit liefde was. De eerste veertien weken van mijn zwangerschap was ik ziek, zwak en misselijk, daarna ging het beter. Het echte genieten kwam pas toen Jacco geboren was. Ik vond het geweldig om moeder te zijn.

Na Jacco kregen we Jesse en weer twee jaar later kwam Nikki. Nikki’s geboorte verliep niet zoals gehoopt. Ik mocht gebruikmaken van een pijnstillend middel dat nog niet zo bekend was. De artsen vergaten Nikki een tegenmedicijn te geven. Ze kwam blauw ter wereld door zuurstofgebrek. Dat was schrikken; over de gevolgen op de lange termijn kon de arts toen nog niets zeggen.

We waren dolgelukkig met drie kinderen, maar na een tijdje begon het weer te kriebelen. ‘Nog ééntje?’ zeiden we tegen elkaar. Daarmee zouden we een mooi even aantal kinderen hebben. Het slaat nergens op natuurlijk, een even of oneven aantal. We hadden gewoon nog een sterke kinderwens.”

Voorgevoel

“Vlak voor ons bezoek aan de gynaecoloog zei René dat een tweeling hem ook leuk leek. Alsof hij een voorgevoel had… Op de echo zagen we al snel een prachtig kindje, maar toen de gynaecoloog verder keek, begon hij heel hard te lachen. ‘Daar zit nummer twee’, zei hij. Ik keek hem geschrokken aan, ik wist niet of ik daar ook wel om kon lachen. Het was echt even een shock. Ik moest aan het idee wennen, maar vond het al snel ook heel speciaal, twee kindjes in mijn buik. Ik ben de hele zwangerschap van Jurre en Sanne extreem misselijk geweest. Ik heb het merendeel van de tijd in het ziekenhuis gelegen en zelfs een tijdje sondevoeding gehad. Toen ik 24 weken zwanger was, kreeg ik weeën. René en ik zijn ontzettend bang geweest. Het drukt je met de neus op de feiten: dit kan fout gaan. Als kinderen met 24 weken worden geboren, is hun overlevingskans heel klein. We kregen in het ziekenhuis een rondleiding op de high care-afdeling, waar alle premature kindjes lagen. Zo proberen ze je voor te bereiden op wat mogelijk komen gaat. Ik vond het heftig om te zien. Het schoot weleens door mijn hoofd dat ik misschien wel te veel had gewenst, na drie mooie kinderen. Maar ik kon die gedachte ook weer wegduwen. Dit was écht wat we wilden, allebei. Uiteindelijk zijn de kinderen tot 37 weken blijven zitten, iets wat we nooit hadden durven dromen. Ik heb het heel, heel rustig aan gedaan – voor zover dat gaat met drie kleintjes thuis. Gelukkig lukte dat met de hulp van alle mensen om ons heen.”

Lees ook: Lydia en haar man hebben tien kinderen

Makkelijke kinderen

“Van drie naar vijf kinderen ging voor ons als vanzelf. Hoewel ik wel moet zeggen dat wij makkelijke kinderen hebben. Met een eerste kind ben je vaak heel voorzichtig. Bij een tweede ben je al makkelijker. Bij Jacco ruimde ik tussen het spelen door voortdurend mijn huis op, om maar wat te noemen. Tegenwoordig doe ik dat pas aan het einde van de dag, als iedereen op bed ligt.

‘Goh, het is nu wel klaar, toch?’ kregen we na de geboorte van Jurre en Sanne regelmatig te horen. Ik heb het nooit gezegd, maar dacht dan wel: bemoei je met je eigen leven. Een kinderwens is zo persoonlijk, daar hoeft een ander niet over te oordelen.

Ook Jidde lag volledig in de planning, hoewel we kort na de laatste zwangerschappen wel steeds een moment hadden waarop we ervan overtuigd waren dat ons gezin compleet was. Maar René en ik zijn allebei gewoon knettergek op kinderen. Steeds weer dreef die wens boven. We hebben een heerlijk druk leven. Tijdens mijn bevalling van Lizzy werd ik gebeld door een van onze opdrachtgevers, zag ik op mijn telefoon. Die bel ik zo wel even, dacht ik, terwijl ik een wee opving. Tien minuten later werd Lizzy geboren en weer even later belde ik die opdrachtgever terug. ‘Je had gebeld?’ vroeg ik. Maar het was al geregeld. ‘Nou, ik ben net bevallen’, kon ik toen meedelen – dan wisten ze dat ook weer. Bij ons zijn zulke gesprekken heel normaal.

Een groot gezin heeft voor de kinderen veel voordelen. Er is altijd iemand om mee te spelen. Onze kinderen zijn heel sociaal, dat horen we voortdurend uit onze omgeving en op school. Ik zal de kinderen nooit dwingen op elkaar te passen, maar het komt weleens voor. Wat ze écht moeten, is hun eigen kamer opruimen. Zo nu en dan vragen ze of wij niet weer eens een avondje weg willen. Zodra we dan de deur uitzijn, gaat de muziek hard aan en bouwen ze een feestje. Geweldig toch? We wonen in een aardig groot huis, met zeven slaapkamers. Jidde en Jurre slapen samen en Sanne en Lizzy delen een kamer.”

Genoeg eten, drinken en liefde

“Ik was nog maar nét zwanger van ons achtste kind, Janno, toen we een brief van de Belastingdienst kregen. We moesten €150.000 terugbetalen in verband met – zo werd gesteld – ‘onterecht ontvangen kinderopvangtoeslag’. Er brak een financieel gezien ongelooflijk zware periode aan. En dan was er ook nog een kindje op komst… ‘Waar er zeven kunnen eten, kunnen er ook acht eten’, zei René geruststellend. ‘We hebben genoeg eten, drinken en liefde.’ Het voordeel van zo’n groot gezin, is dat je alles al hebt. Ik had dozen vol kleertjes en ook een bedje en wandelwagen hadden we al in huis. Nee, luxe is het allemaal niet. Maar het functioneert en dat is het belangrijkste.

Door het gedoe met de Belastingdienst, moesten we ons failliet laten verklaren. We hadden een goedlopend koeriersbedrijf; het faillissement ging ons enorm aan het hart. René maakte een kleine doorstart. Ik liet me omscholen naar verzorgende.

We hadden en hebben het niet breed, integendeel. Toch hebben we het altijd gezellig weten te maken in en om het huis. Je wordt heel vindingrijk als je niet veel geld te besteden hebt. We wonen in de Achterhoek, waar je volop mooie natuur hebt, om je te vermaken. Ik smeer dan wat broodjes thuis en dan gaan we picknicken in het bos of in een gratis toegankelijke speeltuin. Geluk hoeft echt geen geld te kosten. We proberen iedere zomer in Nederland een weekendje goedkoop een huisje te huren van een particulier. Zo kunnen we de kinderen toch het vakantiegevoel meegeven. Verder gaan we zo nu en dan een dagje weg; we hebben een abonnement op Julianatoren en rijden daar naartoe in onze stationwagens van 22 jaar oud.

Jacco werkt sinds twee jaar in het pannenkoekenrestaurant bij ons om de hoek. Hij is begonnen als afwasser en is nu pannenkoekenbakker. Hij mag zelfs het restaurant openen; de eigenaren roemen hem om zijn zelfstandigheid. Dat maakt ons trots. Als Jacco merkkleding wil, moet hij dat van zijn eigen geld bijleggen. Ik vind dat hij goed met zijn geld omgaat. Ik denk dat hij door wat wij hebben meegemaakt de waarde van geld wel inziet. Ook Jesse heeft inmiddels een baantje.”

Bizar idee

“In huis helpen de kinderen mee met klusjes; zelfs Janno dekt weleens de tafel. En Jesse zet rustig de wasmachine aan, als zijn lievelingstrui vies is. Er is in ons huishouden altijd wel iets te doen en er valt altijd wel iets te regelen. Toch ervaar ik het nooit als té druk. René en ik leven voor onze kinderen. Zij hebben ons ook op de been gehouden in alle financiële ellende. Soms zaten we zo diep, dat ik even niet meer wist wat ik met mezelf aan moest. Maar voor de kinderen gingen we door.

Toen Janno naar school ging, werd het ineens wel heel stil in huis. Ik zag het wiegje staan. En ál die kleertjes in de kleinste maat… Ik kon er gewoon nog geen afstand van doen. Niet van de spulletjes, maar ook niet van mijn kinderwens. Ik liet alle pakjes in maat 56 nog een keer door mijn handen gaan. Van ieder kind had ik het unieke eerste pakje bewaard. Ik hoefde René niet over te halen. Als we het nog wilden doen, moesten we snel zijn. De veertig kwam steeds dichterbij en vanaf die leeftijd is zwanger worden toch lastiger. Ik was snel weer zwanger en begin dit jaar ben ik bevallen van ons negende kind, Jimmy.

Het is een bizar idee; veel vrouwen beginnen op mijn leeftijd pas aan kinderen – wij hebben er negen. Maar dit past bij mij. Wij hebben al zo veel gedaan met de kinderen. We hebben zo veel met elkaar beleefd. Ik heb daar als jonge, fitte moeder, enorm van genoten – en dat doe ik nog steeds. Ik merk wel dat ik nu ouder ben. Het herstel na Jimmy’s bevalling viel me een stuk zwaarder.”

Lees ook: Schippersvrouw Jantina heeft zeven kinderen

Gezegend negental

“Al mijn kinderen krijgen evenveel aandacht, daar zorg ik wel voor. Ik sta om zes uur op en ergens tussen negen en tien lig ik in bed. Nu Jimmy nog zo klein is, probeer ik tussen de middag even te rusten. Ik ben gezegend met mijn negental. Ze zijn allemaal gezond en goedlerend. Alleen Nikki heeft aan haar valse start tijdens haar geboorte pdd-nos overgehouden; zij gaat naar speciaal onderwijs.

Ik ben het gelukkigst als we met z’n allen bij elkaar zijn; gezellig aan onze lange eettafel. Dat proberen we zo veel mogelijk te doen. We vertellen dan allemaal wat we hebben gedaan en over het algemeen luistert iedereen dan ook naar elkaar.

We hopen een dezer dagen onze financiële ellende met de Belastingdienst achter ons te laten. Dan kan René zijn bedrijf weer uitbouwen en kunnen we misschien eens met z’n allen naar het buitenland op vakantie. Onze grootste droom is ooit een huis te kopen en een spaarpotje aan te leggen voor als de kinderen gaan studeren of hun rijbewijs willen halen. Dat is ons door het faillissement allemaal ontnomen.

Jacco is inmiddels zestien en zit op de havo. Ik moet er niet aan denken dat hij over een tijdje gaat studeren en op kamers gaat. Ik voel nu al een empty-nest syndroom aankomen! Ik weet dat het hoort en gezond is, maar zo voelt het voor mij nog niet. Mijn kinderen maken mij compleet. Of er nog een tiende komt? Nee, dat denk ik echt niet. Nu is Jimmy nog maar net geboren en hebben René en ik dit vaker gezegd, maar negen kinderen is meer dan prachtig. We laten het hierbij.”

Tekst: Hester Zitvast. Foto’s: Ruud Hoornstra. Visagie: Lisette Verhoofstad.