Placeholder

Geertekes vriend verdronk: ‘Ik verloor niet alleen mijn vriend, maar ook mijn toekomst’

Voor Geerteke (38) staat de wereld stil als haar vriend Bas verdrinkt door een ongeluk. Ze ontdekt dat zijn dood behalve intens verdriet ook waardevolle lessen met zich meebrengt. “Ik heb opnieuw leren kijken naar de wereld om me heen en zie steeds meer moois.”

Voor Geerteke (38) staat de wereld stil als haar vriend Bas verdrinkt door een ongeluk. Ze ontdekt dat zijn dood behalve intens verdriet ook waardevolle lessen met zich meebrengt. “Ik heb opnieuw leren kijken naar de wereld om me heen en zie steeds meer moois.”

Omgeven door water, lucht en ruimte op het ­Amsterdamse Java-eiland waar Geerteke woont, drinken we koffie bij Hotel Jakarta. Geerteke: “Ik ben dol op water en Bas was dat ook. Ik groeide op in Den Haag, vlak bij zee en ik ga graag naar het strand om mijn hoofd leeg te maken. Bas hield van varen, het gaf hem een gevoel van vrijheid. Hij had een kleine motorboot met een kajuit. We maakten samen mooie tochten.

Bas en ik woonden praktisch samen in mijn huis en hij had als fotograaf een appartement met studio aan de andere kant van de stad. Ik leerde hem kennen toen hij portretfoto’s van mij maakte voor een bedrijf waarvoor ik werk. Er was meteen een klik, we konden onwijs lachen. Hij bood aan om nog meer foto’s te maken en na een paar weken ging ik daarop in. Gewoon om hem weer te zien. Het voelde vertrouwd, als thuiskomen. Hij noemde mij al snel zijn vrouw en we fantaseerden volop over de toekomst. Samen een huis kopen; een woonboot of iets aan zee. Trouwen, een kind krijgen… Bas was de eerste man met wie ik dat allemaal wilde. En hij wilde dat ook met mij. We waren zo blij met elkaar. Bas was heel gelukkig toen hij stierf. Die gedachte heeft mij heel veel kracht gegeven. Maar dat uitgerekend het water hem fataal werd…”

Geen enkele hoop
“Zodra ik wakker werd op maandagochtend 29 augustus 2016, wist ik: vanaf nu is alles anders. Ik was misselijk en voelde letterlijk hartepijn, alsof er een stuk van mijn hart was afgerukt en meegenomen. Ik begreep niet wat er aan de hand was, maar mijn lichaam vertelde me al dat er iets mis was. Bas was niet thuisgekomen van het varen en hij nam ook zijn telefoon niet op. Ik belde de haven. Zijn bootje bleek gevonden door een voorbijganger. Zonder Bas. De politie was hem al aan het zoeken. Ik had geen enkele hoop, want ik wist honderd procent zeker dat hij in het water lag. Een onverdraaglijk idee…

‘Met veel verbeelding kon ik nog zien dat Bas het was, maar hij was er niet meer’

Ik liep uren rond bij de plek waar de politie met sonarapparatuur aan het zoeken was. Na twee dagen werd zijn lichaam gevonden. Hij lag bij een steiger in het water. Uit het politieonderzoek bleek dat Bas bij het aanmeren was gevallen, bewusteloos was geraakt en was verdronken. Het was een noodlottig ongeluk.

Ik mocht hem nog zien om afscheid te nemen. Op een rare manier verheugde ik me daarop. Zo kon ik toch nog even bij hem zijn. Het was heel onwerkelijk en ongelofelijk tegelijk. Met veel verbeelding kon ik nog zien dat Bas het was, maar hij was er niet meer. Ik keek naar de dood. Het was niet te bevatten.”

Mooie gebaren
“In een roes sloeg ik aan het regelen. Afspraken afbellen, het afscheid voorbereiden met zijn familie. Ik at niet, sliep niet en leefde op koffie en adrenaline. Tussendoor probeerde ik tot in detail te achterhalen wat er was gebeurd. Had hij pijn gehad? Wat zouden zijn laatste gedachten zijn geweest? Ik wilde grip krijgen op iets waarop je geen grip hebt. Hoe kon ik leven met al die vraagtekens? Vrij snel realiseerde ik me dat ik nooit antwoord op al mijn vragen zou krijgen. Ik moest berusten in wat er was gebeurd.

Veel mensen leefden met me mee. Mijn drie broers sliepen de eerste week om de beurt bij mij en zorgden voor me, mijn ouders waren er. Ik kreeg ongelofelijk veel kaarten en brieven. Dat gaf steun, ik voelde me gedragen. Ook onbekenden deden dingen die me raakten. De eigenaren van het buurtcafé zetten de rouwkaart met Bas’ foto boven de bar en – zo hoorde ik later – een tijdlang stonden er elke avond waxinelichtjes en twee biertjes voor ons klaar.

Met de dood was ik al bekend, doordat ik mijn opa’s en oma’s en een tante had verloren. Maar je geliefde verliezen is toch heel anders. Zeker als dat onverwacht gebeurt, zonder dat je afscheid kunt nemen. Het is haast niet in woorden te vatten hoe dat voelt. Ik zag Bas elke dag, we waren met elkaar een toekomst aan het opbouwen. Ik had niet alleen verdriet om hem, maar ook om onze toekomstplannen die ineens waren verdwenen. We waren net een jaar samen… In een seconde was alles weg en stond de tijd stil. Ik ben actrice en een paar maanden ervoor had ik nog een rol gespeeld van een vrouw die plotseling haar man verliest, in de tv-serie De zaak Menten. Opeens was het mijn eigen realiteit, zo compleet anders dan toen ik het acteerde.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 38.