Eveline: ‘De avond voor vertrek komt zijn verhaal eruit’

29 augustus 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Op een zonovergoten avond rinkelt de ‘Villa-Verte-foon’. Veel Fransen willen of kunnen enkel nationaal bellen, dus we hebben twee telefoons. ‘Bonjour’, hakkelt Emiel, maar al snel schakelt hij over op Engels. Roger komt uit het Verenigd Koninkrijk en is op fietsvakantie. Achterop zijn auto klemt een peperdure fiets en hij wil weten of ons hek ’s nachts wordt afgesloten en of hij baantjes kan trekken in ons zwembad.
We zijn eerlijk. Het hek gaat inderdaad dicht, maar het ronde zwembad heeft een doorsnee van vierenhalve meter. Dat is zalig om lekker in te ‘plonzen’, maar het is natuurlijk geen Olympisch formaat. ‘Op anderhalve kilometer zit een strand met natuurwater, het meer van Saint-Mathieu’.

Een nieuwe gast

Roger is om. ‘I really, really like your villa.’ Hij reserveert vier nachten en eet graag mee. Emiel en ik geven elkaar een high five. Een nieuwe gast, hoera!
Een paar uur later knarst het grind. Een auto met Engelse nummerplaten parkeert naast twee Franse. We heten Roger welkom en hij installeert zich in zijn kamer. Zijn fiets blikkert in de zon.

Het is een bijzondere man, die Roger. Hij is klein en het lijkt wel alsof hij zich nóg kleiner maakt. Zijn rug is gebogen. Zijn schouders krom. Hij is mager, skinny bijna. Continu kijkt hij schichtig om zich heen. Zijn rekening is al betaald en hij is Brits Beleefd, dus bang ben ik niet. Maar wat is er dan toch zo anders aan Roger? ‘Hij is vroeger vast gepest’, probeert Emiel. ‘Laten we maar extra aardig voor hem zijn.’ Ik leg chocolaatjes op zijn kamer. Geef hem een glas ranja als hij die avond bij het zwembad ligt. Hij knikt vriendelijk.

Mysterie

Elke ochtend en avond, voor het ontbijt en voor het diner, zwemt Roger als een trouwe dolfijn rondjes in ons badje. Af en toe gaat hij naar het meer, maar liever is hij in onze besloten grote tuin. Na het ontbijt klimt hij op zijn fiets en als hij aan het eind van de middag bezweet en met kromme rug ‘thuis’ komt, heeft hij telkens zo’n honderdvijftig kilometer gefietst door de heuvels van het prachtige Haute-Vienne. Hij doucht, eet stilletjes met ons mee. Na een dag of drie maakt hij een voorzichtig grapje. En toch. Roger blijft een mysterie voor ons.

Verhaal

De avond voor vertrek komt zijn verhaal eruit. Niet lang geleden, twee dagen voor kerst, is zijn dochter, zijn enige kind, overleden. Vermoord door haar jaloerse ex. Ze wilde het nieuwe jaar zonder hem beginnen. Kerst samen zag ze niet zitten. De jongeman trok een mes. Honderdvier doodssteken. Kerst zonder zijn meisje. Niets troost Roger nog. Zichzelf dagelijks afmatten op zijn fiets laat de dagen voorbijglijden. Emiel slikt een brok uit zijn keel. Ik veeg een traan weg. Die nacht liggen we wakker, ik vermoed alle drie. Arme, arme Roger. En arme Ruby, want zo heet ze. Op zijn telefoon staat haar foto als zijn screensaver. Een prachtmeid, jong en fris. Ze is er niet meer. En heel eerlijk? Roger ademt nog wel en eet en drinkt, maar eigenlijk is hij er ook niet meer.

P.s. Ivm privacy zijn de voornamen veranderd.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.