Eveline deelt foto’s uit oude doos: ‘Elke dag verzin ik ‘une nouvelle surprise’’
4 maart 2025
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Door het instabiele huwelijk van mijn ouders ben ik vaak verhuisd. Ik ken diverse dorpen in Noord-Limburg, maar het langst woonde ik in Well.
Het is de glimlach op mijn lippen die ik iedereen gun, als ik over mijn tijd in Nederland mijmer. Duiven was heerlijk, alleen was ik daar al volwassen. Ik maakte mijn eigen keuzes. Was onafhankelijk.
Kleine Flinie
In Well woonde ‘kleine Flinie’ bijna acht jaar. Er staat een prachtig kasteel. Nu is het een Amerikaanse privéschool, maar toen ik er opgroeide was het eerst een manage; daarna trok er een familie in. Zoon Koen zat bij mij in de klas en met hem wandelde ik weleens over de brug door de middeleeuwse boogpoort. Ik voelde me een prinses. Als de slotgracht bevroren was, mochten we van de familie Van de Nes schaatsen. Anja, mijn ‘bestie’, en ik ploegden hele middagen op het ijs. Hoe ik het ook dapper probeerde, verder dan twee meter kwam ik niet. Pas als mijn joggingbroek kletsnat was van de valpartijen, braken we op.
De basisschool was katholiek en dus deed ik met de hele klas tegelijk het heilig vormsel in de Sint-Vitus-kerk. Elke vrijdag vertelde Meneer Pastoor in een willekeurig klaslokaal een spannend verhaal. We hingen aan zijn lippen om Samson die zijn haar liet groeien en een leeuw versloeg. Veel later ontdekten we dat het bijbelvertellingen waren. Ze werden alleen gebracht op zo’n manier dat niemand bezig was met religie of dogma’s. Het waren heerlijke middagen, net als de woensdagmiddag. Dan maakten we met Meester Jan muziek en zongen gekke liedjes over stoere zeelui – al dan niet in canon.
De Verrassing
Er komt weer zoveel terug sinds ik bij mijn laatste boekpresentatie al die leuke meiden uit die tijd weer terugzag en we herinneringen ophaalden. Ik vond mijn poëziealbum uit die tijd. Zij snorden oude carnavalsfoto’s op. We wisselen driftig foto’s uit.
Vandaag smeerde ik een boterham en mijmerde verder. Elke middag rond lunchtijd, fietsten mijn broer en ik vanuit de Sint-Vitusschool terug naar huis voor een broodmaaltijd. Het was anderhalve kilometer, dus prima te doen. We waren opgewonden en vol haast. Want elke dag opnieuw, mijn moeder sloeg geen dag over en plande haar rooster eromheen, was daar ‘De Verrassing.’ Zodra we aan tafel schoven, was daar een nieuwe traktatie. Een gebakken ei. Een kroket uit de frituurpan. Verse aardbeien met suiker. Gesmolten kaas. Een blikje haring in tomatensaus. Een pannenkoek. Een stokje kipsaté. We dansten om tafel. Op donderdag lag er steevast een mini-mars naast ons bord. Die kwam van oma Tienray, waar mijn moeder wekelijks ‘meehielp’.
Herinneringen zijn zoet. Drie jaar later viel ons gezin in gruzelementen en werd ik in een te rap tempo volwassen. En toch. Zelfs in Frankrijk is een broodmaaltijd na al die jaren maar saai zonder ‘verrassing’. Vandaag smeerde ik geprakte makreel met mayonaise op mijn bammetje. Elke dag verzin ik ‘une nouvelle surprise’.
Ben ik een sentimentele oude geit als ik zeg dat ik die tijd nog steeds een beetje mis?
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
LEES MEER
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
Volg Eveline haar verhalen
Meer van Eveline
