En dat het maar gauw 2016 mag zijn
1 januari 2016
De dennennaalden liggen op de tegelvloer van het toilet, ze drijven in mijn sopje, haken aan mijn sokken. Onze mooie kerstboom, die we met pre-kerstgevoelens kochten van de roodwangige, al jaren jong ogende boerenzoon, stond vorige week nog te stralen. Nu begint hij de moed te verliezen.
De dennennaalden liggen op de tegelvloer van het toilet, ze drijven in mijn sopje, haken aan mijn sokken. Onze mooie kerstboom, die we met pre-kerstgevoelens kochten van de roodwangige, al jaren jong ogende boerenzoon, stond vorige week nog te stralen. Nu begint hij de moed te verliezen.
Bij elke trilling laat hij talrijke naalden vallen. De kaarsen in de kerststukjes zijn zover opgebrand, dat het groen vlam zou vatten als ik ze nog eens zou aansteken. De kaartenhouders aan de muur puilen uit. Zakjes rare koffie, vacuümverpakte fenegriekkaas, pasteitjes, geroosterde pinda’s en andere pakjes en zakjes staan kriskras door elkaar op de kelderkastplanken. Ze komen uit de kerstpakketten van Dirk, de oudste kinderen en mezelf. Een eindejaarsgriep heeft ons in haar greep gehad, waardoor er na de kerstdagen nog veel over is.
We stofzuigen en poetsen hier en daar, maar het is alsof we wachten totdat we ons huis weer terug hebben, wachten op het nieuwe jaar. Maar ik houd niet van wachten en geloof er ook niet in. De machine thuis mag niet tot stilstand komen, want dan komt ze niet meer in beweging. Doorgaan is de beste therapie. De oudste kinderen lijken ook te wachten. Dirk en ik houden de machine immers wel aan de gang, maar nu draai ik zuchtend aan het wieltje van de machine. Waar wachten de kinderen op? Het nieuwe jaar? Een nieuw leven? Begin er vast mee!
Natuurlijk hangt er achter onze machine een vangnet klaar voor als de grote wereld de kinderen zou terugwerpen, maar dat vangnet lijkt nu verward te worden met een hangmat.
Het zullen de laatste stuiptrekken van 2015 zijn. Elk jaar, als de kerstboom, waarvan we genoten hebben, nodig de deur uit moet, krijg ik een bedrukt gevoel. Ik gedij beter met het gewone leven om mijn heen: iedereen aan het werk, naar school, op tijd naar bed, kortom: een geoliede machine. Dirk en ik zijn geen uitbundige jaarwisselaars, maar ik geniet wel enorm van Adriana, als zij haar slaap uitwrijft en vol verwondering naar het vuurwerkschouwspel kijkt. Nico vindt het fantastisch om zelf vuurwerk af te steken. De andere kinderen komen even bij ons zitten of hebben het gezellig met vrienden. Ach, laat ze even onbezorgd plezier maken, alsof er op 1 januari echt een nieuw leven begint. Ik trakteer mezelf op een vette oliebol, die toch echt het lekkerste smaakt met Oud en Nieuw.
