Elles: ‘Onze vechtscheiding veranderde in een vriendschap’
10 april 2024
Ze had het nooit voor mogelijk gehouden toen ze vier jaar geleden de scheiding in gang zette. Toch is Elles (39), moeder van Mason (10), na een lange weg weer bevriend met haar ex. “Mediation was het mooiste cadeau dat we van de rechter konden krijgen.”
Elles: “De rechter in de rechtbank had ons beider verhaal aangehoord. Mijn argumenten, voorbeelden en bewijzen bekeken waarom mijn ex volgens mij zo’n slechte, onbetrouwbare vader was. En het verweer van hem, dat ik zo’n haatdragende, jaloerse moeder was die onze zoon geen vader gunde. Het afgelopen jaar hadden we elkaar verbaal en per mail de tent uit gevochten. Het was allemaal niet fraai, dat geef ik – inmiddels vol schuldgevoel – toe. Maar destijds, nu twee jaar geleden, vond ik dat ik volkomen in m’n recht stond om minder bezoekrecht voor mijn ex af te dwingen. Onze zoon van toen acht had in mijn ogen niets aan die nietsnut die al zijn taken als vader verzaakte. En dat ging ik de rechter even duidelijk maken. Gelukkig voor ons hadden we een rechter die al vaker met vechtscheidingen had gedeald en totaal niet onder de indruk leek van al ons moddergegooi. Hij trok geen partij, maar sprak de wijze woorden: ‘Voordat ik tot een beslissing kom, wil ik dat jullie eerst in relatietherapie gaan.’ Hij adviseerde ons met klem mediation. Ik stemde toe, maar vond het vreselijk. Therapie met mijn ex? Ik was net blij voorgoed van hem af te zijn. Ik moest er niet aan denken weer tegenover hem te zitten; de man die niet over zijn gevoel kon praten en het stiekem aanlegde met andere vrouwen. Maar achteraf gezien is de therapie het mooiste cadeau dat ik kon krijgen. En voor onze zoon Mason al helemaal!”
Alles alleen doen
“Thijs en ik hebben zeven jaar een relatie gehad. Als ik eerlijk ben, zouden we nooit bij elkaar zijn gebleven, als ik niet onverwachts zwanger was geraakt. Thijs was nou niet bepaald het vaste-relatie-type. We leerden elkaar kennen tijdens het uitgaan en ik vond hem meteen aantrekkelijk. Hij had een prachtig lijf, mooie kop haar, ondeugende ogen en een waanzinnig sexy lach. In bed sprongen de vonken ervan af en ik kon met niemand zo veel lol maken als met hem. Maar als partner en vader was hij niet empathisch. Vanuit zijn verantwoordelijkheidsgevoel vond hij dat hij voor mij en de baby moest kiezen, en dus trouwden we toen ik hoogzwanger was. Na de geboorte van Mason was dat verantwoordelijkheidsgevoel ver te zoeken. Thijs bleef zijn oude ‘losse’ leventje leiden en kwam áltijd te laat thuis uit zijn werk of de kroeg. Hij liet de zorg voor Mason volledig aan mij over. Hij was de vader die met blokken en lego bouwde, maar het eerste jaar heeft hij geen luier verschoond of nachtvoeding gegeven. En later ook: als Mason huilde, gaf hij hem snel aan mij. Was ik ziek, dan belde hij zijn moeder voor hulp.”
Klaar met deze man
“De eerste zes jaar van Masons leven stond ik er vrijwel alleen voor en dus veranderde er niet veel toen we uiteindelijk toch uit elkaar gingen. We hadden al eerder een paar keer op het punt gestaan te scheiden. Ik had ontdekt dat Thijs geregeld vriendinnen had: vrouwen met wie hij appte en die hij achter mijn rug om zag. Volgens hem had hij geen seks met hen, was het puur fl irten, maar ik twijfelde daaraan. Elke keer gooide ik hem de deur uit, sliep hij een paar nachten bij zijn moeder, beloofde beterschap en nam ik hem weer terug. Ondanks al zijn minpunten hield ik toch van hem en ergens wilde ik vechten voor ons gezin en ons gezinsleven, ook al stelde dat weinig voor. Het kwam erop neer dat we als gezin naar verjaardagen en op vakantie gingen, maar eenmaal thuis deed ik het huishouden en de opvoeding, en was Thijs weer de graag geziene gast in de kroeg. Vlak voor Kerst ontdekte ik dat Thijs het had aangelegd met een of andere vrouw. ’s Morgens zag ik allerlei vunzige berichten en foto’s in zijn telefoon, ’s middags had ik zijn koffer gepakt en een advocaat gebeld: ik was klaar met deze man. Thijs vertrok naar zijn moeder en ik legde Mason uit dat papa en mama vanaf nu niet meer bij elkaar woonden. Hij nam het rustig op; hij wist niet beter dan dat papa veel weg was en mama zijn veilige baken. Eigenlijk leek hij er geen last van te hebben. Zeker niet toen Thijs een paar straten verderop een huurwoning kreeg en Mason van het ene naar het andere huis kon fi etsen. Niet dat dat veel gebeurde. Eenmaal offi cieel vrijgezel leefde Thijs een losbandig leven. Hij had elke week wel een ander liefje. We hadden een ouderschapsplan opgesteld waarin afspraken stonden over de omgang. Mason zou per maand twee weekenden bij hem zijn, en verder elke woensdagmiddag, drie weken in de zomer- en een week in de kerstvakantie. Ook zou hij mij steunen in de opvoeding. Maar Thijs kwam die afspraken amper na. Op woensdagmiddag kwam hij Mason standaard te laat ophalen en van het weekend werd vaak de vrijdag afgesnoept, omdat meneer dan wilde stappen. Als ik hem vroeg Mason een keer naar voetbaltraining te brengen omdat ik dat niet kon doen, kon Thijs toevallig ook nooit. Hij betaalde wel alimentatie, maar als een schoolreisje moest worden betaald, wist Thijs zogenaamd van niks meer van onze afspraak om schoolkosten of dure onvoorziene uitgaven te delen. Hij zei dan standaard dat ’ie geen geld had. Alles kwam op mij neer. Onze communicatie werd steeds grimmiger. Thijs appte kortaf en vaak pas op het allerlaatste moment: ‘Kan vrijdag Mason niet hebben’. Hij kon me niet kwader maken. En ik dan? Ik maakte zelf ook afspraken. Negen van de tien keer moest ik een fi lm- of vriendinnenavondje afzeggen of zelf oppas regelen, omdat Thijs de hort op ging. Ik werd steeds bozer.
In het begin verzon ik nog excuses voor Thijs: ‘Papa kan je vanavond niet halen, hij moet werken’, maar op het laatst dacht ik: stik er maar in. En dus vertelde ik Mason precies zoals het was; ‘Jouw vader gaat vanavond uit met een vriendin, je mag morgenochtend om elf uur pas komen.’” Laaiend om zijn gedrag “De kinderalimentatie was bij onze scheiding berekend op de tijd die Mason bij mij was, min de dagen die hij bij zijn vader doorbracht. Maar na een jaar aanmodderen en vooral veel dagen en weekenden verzaken (de zomervakantie had Thijs zelfs teruggebracht tot tien dagen) vond ik het oneerlijk dat Thijs een behoorlijke korting op de alimentatie kreeg, terwijl Mason bij mij was. Op die dagen moest ik eten kopen voor Mason, terwijl de rechter ervan uit was gegaan dat hij de maaltijden bij zijn vader nuttigde. Daarbij baalde ik zo van het onregelmatige weekendschema van Thijs, dat ik de rechter wilde vragen om een herberekening van de alimentatie en om ontbinding van het ouderschapsplan. Eigenlijk vond ik dat Thijs helemaal geen recht meer had op Mason. Hij wilde hem best wel zien, maar los-vast. Een keer op maandag, toevallig de zaterdag van míjn weekend of alleen op zondag om hem mee te nemen naar een voetbalwedstrijd. Ik piekerde er niet over. Mason was geen vogel die je te pas en onpas uit zijn kooitje kon halen. Hij had behoefte aan rust en regelmaat. Maar Thijs vond dat grote onzin. Hij maakte ruzie op de app met me. Of hij verscheen onverwachts op het schoolplein om Mason op te pikken en beloofde hem gouden bergen als hij met papa meeging. Ik was laaiend als hij Mason manipuleerde en weigerde hem af te geven voor bijvoorbeeld een spontaan middagje naar de speeltuin. Ook al riep Thijs nog dat het ook zíjn kind was, ik was de hoofdopvoeder en had de meeste rechten, vond ik. Mijn ouders steunden me, van hen moest ik mijn poot stijf houden. Bovendien moedigden ze me aan naar de rechtbank te stappen om minder bezoekrecht af te dwingen. Als de rechter wist wat Thijs deed en hoe slecht dat was voor onze zoon, zou hij er wel voor zorgen dat Mason volledig onder mijn vleugels zou vallen. Helaas voor mij, tenminste op dat moment, oordeelde de rechter anders. Hij was niet gevoelig voor tientallen uitgedraaide WhatsAppberichten en boze argumenten van Thijs dat ik ons kind manipuleerde. We moesten eerst maar in therapie. Voor onze zoon. Ik vond het een enorme rotstreek, had geen enkele behoefte aan gesprekken met hem. Andersom baalde Thijs ook dat we dit min of meer opgelegd kregen. Maar we gingen wel. Onze mediator was een slimme dame. Ze liet ons de eerste keer allebei helemaal uitrazen, zonder een woord te zeggen. Nadat van het uur vijftig minuten om waren, er bijna letterlijk stoom uit mijn oren was gekomen en Thijs me verbaal alle hoeken van de spreekkamer had laten zien, zei ze slechts zacht: ‘Arm kind’. Meer niet.”
Verleden laten rusten
“Thijs en ik schrokken. We keken elkaar beschamend aan. Alsof we nu pas inzagen wat we deden. Niet dat we op dat moment ook al tot inkeer kwamen, maar de ergste woede zakte wel. De mediator was blij dat haar woorden effect hadden en we nu snapten waarom we bij haar op gesprek zaten: ‘Jullie zijn voor altijd aan elkaar verbonden door de liefde voor jullie kind. Volgende keer ga ik jullie leren hoe jullie moeten communiceren, want blijkbaar zijn jullie dat vergeten.’ Tien sessies volgden. We mochten nog één keer oude koeien uit de sloot halen, daarna moesten we het verleden als ex-partners laten rusten en ons richten op een partnerschap als ouders van Mason. We kregen huiswerk, moesten elkaar appen in een appgroep waar zij ook in zat, zodat ze kon controleren wat we tegen elkaar zeiden. En we leerden emotieloos met elkaar te praten. Ik was gewend om op een, volgens Thijs, ‘zeikerig’ toontje tegen hem te praten en kon het niet laten ‘te gallen over alles wat hij als vader verkeerd deed’. Thijs mocht zich echter niet langer opstellen als een dictator wiens wil wet was. Hij moest gaan overleggen. Of hij het nou leuk vond of niet, Mason was minderjarig en voor tachtig procent van de tijd bij mij, dus hij moest zich conformeren aan mijn agenda. Ik daarentegen moest me coulanter opstellen als het ging om afspraken verschuiven aangezien Thijs veertig uur werkte en ik slechts twaalf. Het kwam allemaal neer op volwassen met elkaar communiceren, zonder iedere keer spoken uit het verleden op te diepen. Ons beider inzet moest een gezonde toekomst voor onze zoon zijn. Voor een buitenstaander klinkt dit misschien als kinderachtig of simpel, voor ons was het een eyeopener. Het werkte. Na onze laatste evaluerende afspraak, waarin zowel Thijs en ik uitspraken dat we veel hadden gehad aan de mediaton, besloten we zelfs spontaan een hapje met elkaar te gaan eten. Die avond waren we weer ouderwets aan het lachen. We vertelden leuke anekdotes over Mason en deelden zelfs verhalen over ons nieuwe privélevens.”
Veel meer respect
“Sindsdien gaat het prima tussen ons. De omgang met Mason verloopt soepel. Nog steeds blijft Thijs schuiven met dagen en uren, maar op een respectvolle manier en altijd in overleg. Hij betaalt zonder morren een paar nieuwe voetbalschoenen als ik blut ben en toen ik laatst naar het ziekenhuis moest vanwege een cyste in mijn eierstokken, nam hij een vrije dag op om Mason op te vangen. En die etentjes hebben we erin gehouden. Niet elke week, maar eens in de paar maanden gaan Thijs en ik naar een bistro in de buurt om even bij te kletsen. Ik moet er niet meer aan denken een relatie met hem te hebben, hij blijft een vos die zijn streken niet zal verliezen, maar ik ben dolblij dat ik hem nu als vriend in mijn leven heb.”
Vriendin’s favoriet
In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.
Je wordt weer gelukkig
Lees ook: Gaby: ‘Twee weken voor onze bruiloft haakte mijn vriend af’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
