Home
Persoonlijke verhalen
Ellen: ‘Hij is al drie jaar bij me weg, maar ik kan mijn ex niet loslaten’

Ellen: ‘Hij is al drie jaar bij me weg, maar ik kan mijn ex niet loslaten’

6 oktober 2023

Ellen (42) is drie jaar geleden gescheiden van Laurens. Haar ex heeft inmiddels met zijn nieuwe vriendin een baby, maar Ellen blijft hopen dat zijn vertrek een bevlieging was. “Laurens was de liefde van mijn leven. Ik blijf iedere man met hem vergelijken.”

“Voordat ik Laurens ontmoette, heb ik heel wat vriendjes gehad. Er was altijd wel iets niet goed aan zo’n man en ik was dan ook altijd degene die de relatie verbrak. Zo had ik een vriend die vooral tijd aan zijn voetbalclub, uitgaan en vrienden besteedde. Zoiets verwacht je bij een jongen van 18, maar deze man was 29. Ook heb ik een tijdje en relatie gehad met een man die maar met andere vrouwen bleef flirten. Dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Hij was hartstikke onzeker en zocht voortdurend bevestiging. Ik trok dat heel slecht.”

Verkeerde mannen

“Zo rond m’n 32ste werd ik onrustig. Ik was Mr. Right nog steeds niet tegengekomen. Als ik op de verjaardag van mijn ouders was, vroegen ooms en tantes wanneer ik me nou eens echt ging settelen. ‘De biologische klok tikt wel, meisje’, zei mijn moeder dan – om er een schepje bovenop te doen. Alsof ik dat niet wist. Om mijn heen kregen vriendinnen hun eerste kind. Ik was al op tal van bruiloften ceremoniemeester of getuige geweest en de laatste keer werd het bruidsboeket doelbewust in mijn handen geworpen. Ellen moet heel snel aan de man, zo voelde het. De druk werd steeds groter.
Ik was 34 toen het dan eindelijk gebeurde. Ik was al aan mezelf gaan twijfelen: lag het misschien aan mij? ‘Jij hebt wel de neiging op de verkeerde mannen te vallen, El’, zei mijn beste vriendin een keer in een openhartige, licht aangeschoten bui, toen ik ernaar vroeg. Dat had nog nooit iemand tegen me gezegd. Ik deed dus toch iets verkeerd. Maar ik kreeg niet heel lang de tijd daarover te piekeren, want ik liep Laurens tegen het lijf. Letterlijk. We botsten tegen elkaar op, op mijn werk. Ik kwam de afdeling aflopen en Laurens liep op de gang. Een nieuwe collega. We gaven elkaar een hand en toen ik hem in zijn ogen keek, kreeg ik meteen kriebels in mijn buik.”

Mijn grote liefde

“Ik moest nog best moeite doen om met Laurens in contact te komen. Hij werkte op de salesafdeling, waar ik als secretaresse eigenlijk niet zoveel te zoeken heb. Toch wist ik met een paar smoesjes regelmatig even aan te waaien. Mijn inzet had succes. Hij stelde voor een keer een rondje bedrijventerrein te doen in de pauze. Stilzitten was niets voor hem, zei hij. En zo liepen we die dag samen tussen de grauwe gebouwen door. Ik was in de zevende hemel. Laurens was net zo leuk als hij knap was. Hij was charmant, lief, geïnteresseerd en grappig. We trokken steeds meer met elkaar op en uiteindelijk trok ik de stoute schoenen aan door hem een keer bij mij thuis uit te nodigen. Het hele bedrijf had natuurlijk allang door wat er tussen ons opbloeide. Laurens kwam bij mij eten en is die avond blijven slapen en nooit meer weggegaan. Tot drie jaar terug, toen hij mij verliet voor een ander.
De vijf jaar met Laurens zijn de mooiste jaren van mijn leven geweest. We trouwden al snel. Eindelijk was ík de bruid en draaide de dag om mij en mijn grote liefde. Ik genoot maximaal. We maakten nog een paar mooie reizen samen en toen raakte ik zwanger. Het was echt picture perfect. Ik voelde me niet langer de eeuwige vrijgezel Bridget Jones; alles was bij mij op z’n pootjes terechtgekomen.
We kregen vier jaar geleden een prachtige dochter, Maeve. En daarmee veranderde alles. Maeve was een huilbaby. Al mijn aandacht ging uit naar haar. Ik had een heel heftige bevalling gehad en had een flinke tijd nodig om weer een beetje tot mezelf te komen. Ik richtte me op het moederschap en op mijn eigen herstel. Ik geef direct toe dat ik Laurens daarin een beetje uit het oog verloor, maar kom op zeg: ik was doodmoe. Natuurlijk had ik geen zin in feestjes en ik moest er ook niet aan denken Maeve aan iemand anders over te dragen om een weekendje weg te gaan samen. Nachten liep ik met mijn dochter op mijn arm door de kamer, terwijl Laurens lag te slapen omdat hij de volgende dag moest werken. Ik sleepte me door de dagen heen, zeker die eerste maanden. Laurens zei weleens dat het ouderschap niet helemaal was wat hij ervan verwacht had, maar dat voelde ik net zo. Ik zat niet op een roze wolk. Ik vond het keihard werken, ondanks de intense liefde die ik voor dat kleine meisje voelde.”

Lees ook: Mariska: ‘Mijn ex stuurt me zelfs Tikkies voor de kinderuitjes’

Niet meer verliefd

“Maeve was een maand of tien toen het mij opviel dat Laurens’ gedrag veranderde. Hij werd stiller. Hij kwam bijna depressief op mij over, was heel afwezig. Ik krabbelde juist weer een beetje op uit het dal. Ik had meer energie en met behulp van een slaapcoach hadden we Maeve in een goed ritme gekregen. Heel stiekem begon ik te denken aan een tweede kindje. Ik was inmiddels 38 en werd er niet bepaald vruchtbaarder op. Toch durfde ik er niet over te beginnen met Laurens. Ik zag aan hem dat zijn hoofd daar niet naar stond. Ik wist dat hij het heel druk had op zijn werk en ging ervan uit dat de stress hem te veel werd.
‘Pas je wel op jezelf? Kijk je uit dat je geen burn-out krijgt. Misschien moet je het wielrennen weer oppakken, sporten is goed voor je’, zei ik hem op een avond, toen hij stilzwijgend de vaatwasser stond in te ruimen. ‘Ik krijg geen burn-out, Ellen. Een paar rondjes fietsen gaan mij niet helpen. Ik zie het niet meer zitten tussen ons’, reageerde hij. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik geloofde het niet. Dat bleef ik ook maar roepen: ‘Je maakt een grapje! Waarom zeg je dit?’ Uit de tranen in zijn ogen maakte ik op dat hij bloedserieus was. Ik was radeloos. ‘En Maeve dan? We komen hier wel uit. We gaan in therapie. Het is niet gek voor jonge ouders dat ze relatieproblemen krijgen.’ Ik wierp alles in de strijd, maar Laurens hield voet bij stuk. Hij wilde geen therapie, hij wilde scheiden. ‘Ik ben niet meer verliefd op je, Ellen’, zei hij uiteindelijk, toen ik door bleef gaan. Het was een genadeloze klap in mijn gezicht.
Ik heb hem gevraagd het huis te verlaten. Nog die avond zat ik met drie vriendinnen op de bank mijn verdriet te verdrinken. Ik denk dat ik me nog nooit zo ongelukkig heb gevoeld als toen. Ik had geen idee hoe ik verder moest met mijn leven. Ik wilde geen alleenstaande moeder worden, maar een gezin blijven – mét Laurens.”

Standje overleven

“Die eerste maanden heb ik in een roes beleefd. Ik stond op standje overleven. Ik had me ziek gemeld op mijn werk, want mijn baan kon ik er echt niet bij hebben. Als Maeve op het kinderdagverblijf zat, lag ik hele dagen in bed te huilen. Ik bleef hopen dat Laurens terug zou komen, ook toen al snel duidelijk werd dat hij een ander had en dat zij een grote rol had gespeeld in onze breuk. Laurens bleef volhouden dat hij niet vreemd was gegaan, maar ik wist wel beter. Het verklaarde in elk geval waarom hij de laatste weken voor zijn dramatische mededeling steeds vaker even weg was en niet helemaal kon verklaren waar hij dan had vertoefd.
Ik ben heel boos geweest, vooral in het begin. Ik was echt de verlaten, gekwetste vrouw. Ik snapte maar niet dat hij niet voor ons wilde vechten. In een woedende bui heb ik drie dure overhemden van hem verknipt en zijn skischoenen naar de vuilstort gebracht. Het was pure onmacht. En het loste niets op, natuurlijk.
Na mijn boosheid kwam het verdriet pas echt goed los. Zodra ik onze dochter zag, moest ik huilen. Ik vond het voor haar ook zo erg. Op de dagen dat ze bij haar vader was, voelde ik me intens alleen. Vriendinnen namen me mee op sleeptouw, maar het hielp me niet. Ik wilde mijn gezin terug. Eindeloos heb ik Laurens geprobeerd over te halen het nog een keer te proberen met mij. Ik klampte vast aan dat perfecte plaatje. En nu, drie jaar later, doe ik dat nog steeds.”

Blijven hopen

Laurens heeft met zijn vriendin Mascha een zoontje gekregen. Je zou kunnen zeggen dat dat mijn hoop wel helemaal moet hebben doen vervliegen. Verstandelijk weet ik ook echt wel dat we nooit meer bij elkaar gaan komen. Maar ik blijf het hopen. Ik kan Laurens niet loslaten. We zien elkaar bij de overdracht van Maeve. Dat is altijd bij mij thuis en iedere keer doe ik dan mijn uiterste best te laten merken wat hij heeft laten lopen. Ik haal hem over een kopje koffie te blijven drinken. Of als hij haar ’s middags komt halen, trek ik heel geforceerd een flesje wijn open, ook als hij zegt dat hij daar geen tijd voor heeft. Ik zorg dat ik er goed uitzie.
Inmiddels ben ik niet meer het emotionele wrak van in het begin van onze scheiding en ook zeker niet meer de moeder die alleen maar oog voor haar kind heeft. Als ik mezelf zo wanhopig mijn best zie doen, word ik iedere weer boos. Laurens heeft een keuze gemaakt, voor een ander. Zijn liefde voor mij is over – zulke dingen gebeuren nou eenmaal. Ik zou alleen zou graag willen dat mijn gevoel daar ook een keer in meeging. In mijn hart blijft Laurens mijn grote liefde. De keren dat ik een date heb met een andere man, denk ik alleen maar aan mijn ex. Ik vergelijk iedere man met Laurens en steeds weer moet zo’n man het dan afleggen. Niemand kan tippen aan de vader van mijn kind. Hij is niet alleen de man van mijn dromen, hij is ook de belangrijkste man in Maeves leven. Hij hoort bij ons, hij heeft alleen een ander pad gekozen.
In het begin appte ik hem nog dagelijks of stuurde ik talloze foto’s van onze dochter. Alles om contact te krijgen, heel treurig. Dat doe ik nu niet meer. Ook heb ik mezelf een tijdje terug ingeschreven op een datingsite en ben ik aan een nieuwe baan begonnen. Het losweken van mijn ex is in gang gezet, het gaat alleen heel traag. In de ideale situatie bots ik opnieuw tegen een leuke man op en word ik opnieuw verliefd. Pas dan kan ik Laurens echt ‘vergeten’, denk ik, want diep van binnen blijf ik hopen. Dat hij een ander heeft én opnieuw vader is geworden is voor mij niet voldoende. Ook ík moet de liefde weer vinden om weer gelukkig te worden.”

Tip van de redactie

Ervaar je onrust in je relatie? Kies je de verkeerde partners? Durf jij je niet te binden of durft jouw partner dat niet? Heb je langdurig grote pijn als de relatie uitgaat, ook al neem je zelf het initiatief? Ben je bang alleen te blijven? Vermoed je dat je relatieverslaafd bent? Stop liefdesverdriet gaat over liefde en liefdesverdriet: waarom het in de liefde niet altijd lukt, wat je eigen aandeel daarin is en wat je er zelf aan kunt doen. Voor meer informatie klik op onderstaande button.