Edino uit Ruinerwold heeft het verleden achter zich gelaten

11 april 2022

Door de documentaire De kinderen van Ruinerwold werd Edino van Dorsten (29) een bekende Nederlander. Met zijn vriendin Sascha (21) blikt hij terug op de roerige periode na de docuserie. “De ochtend na de uitzending bracht ik de kinderen naar school. Ik was zo bang dat iedereen me zou aankijken. Maar mensen hebben helemaal geen oordeel.”

Op 13 oktober 2019 wordt Ruinerwold wereldnieuws wanneer daar een verborgen boerderij wordt ontdekt waar jarenlang een gezin ongeregistreerd en onder de radar leefde. De vier oudste kinderen deden eenmalig hun verhaal in de docuserie De Kinderen van Ruinerwold van documentairemaker Jessica Villerius. Edino, die het ouderlijk huis al in 2010 verliet, is een van hen. Onlangs verhuisde hij met zijn vriendin Sascha en twee kinderen uit een eerdere relatie.
Edino: “Dit is ons nieuwe huis, we wonen hier nog maar net. Het voelt alsof we hier een nieuwe start hebben gemaakt. Want we hebben bijna al het negatieve achter ons gelaten. Het gaat eigenlijk heel goed. Je merkt dat de storm is gaan liggen, er is nu rust. Omdat we in ons vorige huis continu bezig waren met de nasleep van de documentaire was een nieuwe start welkom.”
Sascha: “We kregen dit huis op het perfecte moment aangeboden. Net voor het nieuwe jaar konden we alles afsluiten in het oude huis. Daar is het allemaal gebeurd. Daar viel de politie binnen toen ze Edino gingen verhoren en vanuit dat huis voerde Edino urenlange telefoongesprekken over zijn jeugd met onder meer politie en rechercheurs.”
Edino: “De Televizier-Ring voelde echt als een afsluiting. Vóór de uitreiking wekte de documentaire negatieve associaties op, omdat het verhaal op zich ook minder positieve gevoelens naar boven haalt. Maar rondom het Gouden Televizier-Ring Gala was alles positief. Ook omdat veel stemmers ons de prijs echt gúnden.”

Compleet in shock

Op 13 oktober 2019 lagen Edino en Sascha al in bed toen er keihard op de deur werd geklopt. Politie! Ze wilden Edino meenemen om wat vragen te stellen. De agenten legden hem uit dat het ging over ‘het adres in Ruinerwold’. Edino zei tegen Sascha dat hij mee moest naar het bureau en dat het over zijn vader ging.
Sascha: “Dat was heftig. Wat moet je denken als de politie je vriend komt ophalen? Ik wist wel dat hij vroeger mishandeld werd door zijn vader, maar Edino zei altijd: ‘Er is nog wel wat meer.’ Naarmate de tijd vorderde, dacht ik: wát is er dan nog meer? Dat vertelde hij nooit. Toen Edino die avond van de politie-inval zei dat het te maken had met zijn vader, dacht ik eigenlijk dat er iets met z’n vader was gebeurd. Ik had niet door dat het ging om ‘dat wat er nog meer was’.
Snel na de inval belde ik m’n moeder: ‘Mam, wil je me komen halen? Edino moet naar het politiebureau.’ Zij schrok natuurlijk ook. Zo’n telefoontje verwacht je niet. ’s Nachts belde Edino me vanaf het bureau: ‘Sas, ik wil je laten weten dat het goed gaat, maar ik zit hier nog wel even, want ik heb nog zes andere broertjes en zusjes.’ Dat was voor mij nieuwe informatie. Schijnbaar heb ik toen gezegd: ‘Heb je nog meer te vertellen, want dan wil ik het nu weten!’ Ik was compleet in shock.”
Edino: “Ja, logisch. Je wist niet wat er aan de hand was, dus jouw reactie was dat ik blijkbaar allerlei informatie achter had gehouden. Maar je wist verder niks van het hoe en waarom, je kende de context nog niet. In die zin begrijp ik jouw reactie wel. Ik had toen veel andere dingen aan mijn hoofd, dus kon me op dat moment niet echt bezighouden met jouw achterdocht.”
Sascha: “Maar zo deed je helemaal niet, hoor. Je was juist heel begripvol.”

Bewuste keuze

Sacha: “De dag nadat het nieuws naar buiten was gekomen, ging ik naar school. Alle kranten en nieuwssites stonden vol van het nieuws uit Ruinerwold. In de trein had iedereen het erover. Vriendinnen deelden nieuwsberichten over Ruinerwold via whatsapp. Ik dacht: wat gebeurt hier? Later die dag stond ik in de schoolkantine in de rij. Mensen voor én achter mij hadden het erover. Toen klasgenootjes naar me toe kwamen en vroegen: ‘Jij woont toch dicht bij Ruinerwold? Ken je die mensen toevallig?’ raakte ik in paniek. Vlak daarna belde ik huilend m’n moeder: ‘Je moet nu naar ons huis komen!’ Ik heb me ziek gemeld en ben naar huis gegaan. Daar hebben m’n moeder en ik uren gepraat.”
Edino: “Ik besefte net dat ik destijds eigenlijk met iedereen meer over de situatie heb gepraat dan met Sascha. Hoe dat kwam? Die eerste week ben ik bijna zestig uur verhoord op het politiebureau. Die zestig uur kan ik niet zomaar reproduceren. Samenvatten lukt eigenlijk al niet. Wat ik aan de politie en in de documentaire heb verteld, hoef ik niet óók aan Sascha te vertellen. Dat is een levensverhaal tot in de kleinste details, van het eerste moment dat ik me iets herinner tot nu.
Dat heeft Sas ook nooit over haar leven aan mij verteld en is ook niet nodig. Het was destijds een bewuste keuze om zo min mogelijk te vertellen en niet elke keer dat gesprek over mijn verleden aan te gaan. Wat Sas misschien het gevoel gaf dat ik haar niet serieus nam. Of dat ik haar er niet genoeg bij betrok. Maar het was juist goed bedoeld. Anders was de verhouding zoek.”

Gitaarspelen

Edino: “Wat mij er bovenop heeft geholpen, zijn de dingen die me rustig maken, zoals gitaarspelen, sporten en wandelen. Indertijd wandelde ik vooral veel in de Wiede, een natuurgebied hier in de buurt. Ik zocht plekken op waar wij als gezin altijd gingen wandelen. Dat waren toen de hoogtepunten in mijn leven: wandelen in de natuur.”
Sascha: “En de kinderen. De kinderen zijn ook wel echt een steun voor jou geweest.”
Edino: “Ja, klopt. Zij waren de reden dat ik m’n leven ben gaan veranderen. Ik was 20 toen ik hoorde dat mijn inmiddels ex-vriendin zwanger was. En 21 toen m’n dochter geboren werd. Die negen maanden voordat ze er was, voerde ik allerlei veranderingen in mijn leven door, omdat ik wist dat ik verantwoordelijk zou worden voor iemand anders. Ik deed het niet meer voor mezelf. Dat heeft mij in die fase van mijn leven goed gedaan.”

Edino in een jurk

Sascha: “Er is anderhalf jaar overheen gegaan voordat de documentaire op tv kwam. In de tussentijd hadden wij dus al besproken wat daarin te zien zou zijn. We hadden het bijvoorbeeld ook over dat gedeelte waarin Edino vertelt dat hij in een jurk door Meppel liep.”
In die tijd wilde Edino’s vader dat zijn zoon een jurk droeg, omdat hij dacht dat de geest van zijn overleden vrouw in Edino huisde. Edino moest in die tijd ook vaak het bed delen met zijn vader.Sascha: “Toen Edino mij vroeg of dat erin moest blijven, hielp ik hem herinneren waarom hij überhaupt een documentaire maakte. Namelijk omdat hij mensen wilde laten zien hoe het was gegaan. En dat je je moet kunnen uitspreken als jou dit ook overkomt. Toen vond ik: ja, het moet erin. Bovendien: hij ging ’t nu toch allemaal op straat gooien, waarom dit dan achterhouden? Maar ik zei ook dat als hij zich er niet goed bij voelde, hij het niet moest doen.”
Edino: “Over dit punt heb ik veel twijfels gehad. En jij ook, Sas. Want wij zijn als – samengesteld – gezin met twee kinderen, toch kwetsbaar. Ik was bang dat mensen mij erop gingen aankijken. Mij, en misschien ook mijn kinderen, anders gingen benaderen. Ik zou iets gaan vertellen wat niemand zou mogen overkomen. En waarvan geen schuld bij mij ligt. Ik heb dit met Jessica (Villerius, red.) besproken, omdat zij veel ervaring heeft met mensen die slachtoffer zijn van seksueel misbruik. Zij vertelde dat op het moment dat je zoiets niet durft uit te spreken, je automatisch de schuld bij jezelf neerlegt. En dus ook bij die andere slachtoffers.
Zij vond het juist waardevol om het wél te vertellen. Zelfs op de dag dat die bewuste aflevering zou worden uitgezonden, hing ik nog met Jessica aan de telefoon: ‘Misschien moet ik ‘m toch terugtrekken.’ De volgende dag zou ik de kinderen naar school brengen en ik was bang dat iedereen me zou aankijken… Die ochtend toen we ze naar school brachten, ben ik in de auto blijven zitten. Maar op een gegeven moment moest ik ze toch weer brengen. En dan besef je dat mensen geen oordeel hebben. Dat weet je vooraf niet. Je maakt het in je hoofd altijd erger dan het is.”

Echt jezelf zijn

Sascha: “Dat iedereen Edino’s verhaal kent, is soms wel apart. Een tijdje terug vertelden we op mijn werk aan elkaar hoe je je vriend of vriendin had leren kennen. Toen zei ik iets waarbij ik Edino’s naam liet vallen. Toen zag ik een paar collega’s die ik nog niet zo lang ken, opkijken. Iemand vroeg: ‘Edino? Misschien een rare vraag, maar is die jongen van Ruinerwold dan jouw vriend?’ Ik bevestigde dat waarop zij zei: ‘Bijzonder hè!’ Nou nee, het is gewoon mijn vriend.”
Edino, lachend: “Nou, dat is toch bijzonder?”
Sascha: “Haha, heel bijzonder! Ik vind het ook niet erg, maar het is gewoon apart dat mensen jou en je hele verhaal kennen.”
Edino: “In principe is ons leven door de docuserie en het winnen van de Televizier-Ring totaal omgegooid. Ik heb nu ander werk: ik reis het land door om lezingen te geven over mijn ervaringen. En dat komt eigenlijk door alle deuren die zijn geopend naar aanleiding van de documentaire. Ik wilde eerder al deze kant op, maar had er toen niet het zelfvertrouwen voor. Dankzij het Televizier-Ring Gala heb ik mensen ontmoet die mij verder konden helpen. Die zou ik normaal niet ontmoet hebben. Onze bekendheid heeft daarin ook een rol gespeeld.
Zo heb ik samen met Ferry Zandvliet in een artikel in Men’s Health gestaan. Ferry heeft de aanslag in de Bataclan in Parijs meegemaakt. Uiteindelijk is het hem gelukt om die negatieve ervaring om te zetten in iets positiefs. Dat doet hij door middel van het spreken voor publiek. Ferry dacht dat ik hetzelfde zou kunnen doen als hij en daarop ben ik met hem meegegaan. Het was erg mooi om te zien hoe het publiek op Ferry reageerde. Hoe mensen na afloop gemotiveerd of zelfs geëmotioneerd waren. En dat ze met een boodschap naar huis gingen.
Vervolgens ben ik dat ook gaan proberen. En ik bleek hetzelfde effect op mensen te hebben als Ferry. Ik moest alleen nog mijn verhaal en presentatie verder uitwerken. Wat ik mensen wil meegeven, is dat het belangrijk is om jezelf te zijn. Ik leidde vroeger een leven waarin ik – door mijn dominante vader – niet de kans kreeg een eigen identiteit te ontwikkelen. Ik weet dus als geen ander dat wanneer je echt jezelf kunt zijn, je uiteindelijk een beter persoon bent.”

Become U

Edino: “Met mijn platform Become U wil ik mensen uitdagen hun echte ik te laten zien. Mijn doelgroep is iedereen die graag zichzelf zou willen zijn, maar merkt dat-ie dat niet is. Daar probeer ik op mijn platform een handvat voor te vinden en een motivator voor te zijn. Ik heb mijn traumatische jeugd achter me gelaten en ik ben er goed uitgekomen. Daarom gebruik ik nu mijn ervaring en kennis om anderen te helpen.”

Tekst: Thea Tijssen
Fotografie: Yasmijn Tan
Visagie: Wilma Scholte

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.