Debby is met haar fashionfilmpjes een hit op internet

24 maart 2021

Ook in deze schrale tijden draait de Oldenzaalse kledingzaak Dejacque lekker. Komt door de filmpjes van mede-eigenaar Debby (45) op social media. “Ik had niet verwacht dat dit zo’n succes zou worden.”

‘Wat niet live kan, moet maar via social media’

Debby: “We hadden de winkel net voor een ton verbouwd, toen vorig jaar maart corona uitbrak en we de deur moesten sluiten. Net als andere detaillisten en winkeliers knepen mijn compagnon Saskia (41) en ik hem natuurlijk wel een beetje: wat gaat deze coronapandemie betekenen voor onze kledingwinkel? We zijn niet van lang nadenken of bij de pakken neerzitten. Dus al snel ging de knop om en bedachten we: wat niet live kan, moet maar via onze social media-kanalen. Vandaar dat we sindsdien elke dag minimaal drie filmpjes posten op Facebook en Instagram. In die filmpjes show ik als een soort van mannequin de kleding die net bij ons is binnengekomen. Bijvoorbeeld een leuke broek gecombineerd met sneakers, een gave blouse, sjaal en een mooie tas. Ik vertel iets over wat ik draag en tussendoor heb ik het ook over wat mij bezighoudt die dag. Soms is dat het weer, soms corona of iets wat ik heb meegemaakt. Een andere keer gaat het over een lief briefje of bloemetje dat we kregen van een klant of een winactie. Ik weet niet wat het is… of het onze kleding is of de Twentse nuchterheid waarmee we alles brengen, maar Dejacque is inmiddels een flinke hit op internet. Een eigen webshop hebben we niet. Alle bestellingen gaan per telefoon. Ons telefoonteam bestaat al uit zes meiden. En dat is geen overbodige luxe.  Zodra ik iets post, staat de telefoon roodgloeiend. Soms hebben we dan zelfs nog veertig vrouwen in de wacht.”

Outfit van de dag

“Heel eerlijk: dat dit zo’n succes zou worden, had ik niet verwacht. Dejacque bestaat als kledingzaak nu ongeveer tien jaar. Daarvoor verkocht ik samen met mijn man kip in deze winkel. Een totaal andere tak van sport. Kip is een vers product, daar ben je tot ’s avonds laat druk mee. En dat was ik op een gegeven moment zat. Dus toen de kans zich voordeed, besloot mijn man nog wél naar de weekmarkten in de omgeving te gaan met zijn kip en zou ik in de winkel iets anders doen. Mode is mijn hobby, ik ben dol op kleding. Over die andere winkelbestemming hoefde ik dus niet lang na te denken. Daarna ging het snel. Met mijn spaarcentjes reed ik naar Amsterdam om daar mijn eerste kleding – ik noem het handel – te kopen. Ook toen al postte ik mijn aankopen op Facebook, dat destijds net een beetje opkwam. Outfit van de dag noemde ik het. Elke dag een foto. Dat bleef in Oldenzaal niet onopgemerkt. Om me heen hoorde ik wel: ‘Outfit van de dag, outfit van de dag… Die Debby die is niet goed wijs. Wat wil ze daar nu mee?’ Ik vond die opmerkingen best lastig. Twijfelde of ik er wel mee door moest gaan. ‘Niks van aantrekken’, zei mijn man Michel dan. ‘Gewoon posten, elke dag.’ Hij kreeg gelijk. Of ik nu zin had of niet, elke dag liet ik iets van me horen. En gestaag steeg het aantal volgers, waardoor ik het steeds drukker kreeg in de winkel en ik andere, mooiere merken durfde te in te kopen.” 

Delen is vermenigvuldigen

“Acht jaar geleden besloot ik Saskia die al een tijdlang bij Dejaque werkte officieel in de zaak te halen als compagnon. Ik geloof erg in: delen is vermenigvuldigen. Zodra je de juiste krachten bundelt, heb je twee keer zo veel succes. Bovendien kon ik met Saskia erbij ook eens een dagje vrij nemen om iets leuks te doen met mijn man Michel of met één van mijn vier kinderen Laury (20), Mick (18), Duuk (16) en Jolie (12).  Want naast die drukke baan ben ik ook nog gewoon moeder. Ze wonen alle vier nog thuis. Waarschijnlijk omdat ik lekker kook en toch ook wel goed voor ze zorg, haha. Maar ik ben geen moeder die bovenop haar kinderen zit. Integendeel. Bij mij moesten ze zich al heel jong zelf redden. Eigenlijk weten mijn kinderen niet beter dan dat ik overdag vaak werk. Ik ben nooit een moeder geweest die urenlang spelletjes deed of met ze ging tekenen of knutselen. Daar had ik geen tijd voor. Ik ken het ook niet uit mijn jeugd. Met twaalf jaar zette ik al samen met mijn zus de piepers op tafel omdat mijn beide ouders werkten. Niks mis mee. Je wordt er zelfstandig van. Op de lagere school moesten mijn kinderen er bijvoorbeeld zelf aan denken hun gymtas mee te nemen. Tuurlijk ging dat ook weleens mis en mochten ze dan niet meedoen met de gymles, maar daar leer je van. Wat ik eigenlijk wil zeggen: ik ben alles behalve een curlingouder die haar kinderen te beschermend opvoedt. Ik denk juist dat kinderen groot worden van vallen en opstaan. Fouten maken mag. Nee, het hoort er zelfs bij. Daar leer je alleen maar van.”

Cadeautje

“Onze zoon jongste zoon Duuk heeft wel extra aandacht en begeleiding nodig. Toen hij werd geboren, kregen we te horen dat we een gezonde zoon hadden gekregen. Maar na drie maanden begon ik daarover te twijfelen. Ik kreeg slecht contact met hem. Dit klopt niet, dacht ik. Er is iets aan de hand. Dus ging ik op onderzoek uit, omdat ik wilde weten wat hem mankeert. We lieten hem testen, onderzoeken. We zijn echt overal met hem geweest. Ik ben een streber, wil alles goed doen en overal een succes van maken. Dus je kunt je voorstellen wat er gebeurde toen mij in het ziekenhuis werd verteld dat Duuk een grote verstandelijke beperking heeft en nooit zelfstandig zal kunnen wonen. Hij was toen vijf jaar oud. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan. Waarom overkomt mij dit? Dat was wat ik toen dacht. Inmiddels denk ik daar heel anders over. Duuk is een cadeautje. Hij heeft een erg laag EQ, is autistisch, papegaait de hele dag waardoor hij nogal eens overschat wordt, maar hij is zo’n lieve, makkelijke, sociale jongen. Ik neem hem overal mee naartoe. En op mijn eigen social media-accounts post ik regelmatig filmpjes met Duuk. Hij is ondertussen wereldberoemd in Oldenzaal. Iedereen kent hem. Doordat we hem niet ‘verstoppen’ maar juist in contact laten komen met de buitenwereld, is hij enorm gegroeid. Ik ben door Duuk anders naar de wereld gaan kijken. Ik leer van hem, elke dag. Als ik samen met hem door de natuur fiets op onze duo-fiets en ik er met mijn hoofd nog niet helemaal bij ben omdat ik nog een klant moet bellen, een bestelling moet wegleggen of een factuur moet nakijken, zorgt hij ervoor dat ik bij de les blijf. Door me aan te stoten en te zeggen: ‘Kijk dan, mooi hè mama?’ Op dat soort momenten denk ik: je hebt helemaal gelijk Duuk. Ik moet genieten van het hier en nu. Ik moet genieten van jou. Werken doen we straks wel weer.”

Haat-liefdeverhouding

“Laatst kwam hier een tv-producent – Herald Adolfs, de vriend van Carlo Boszhard – om de mogelijkheden voor een reallifesoap over ons leven te bekijken. Er zijn nog geen concrete afspraken en er is ook nog niets besloten. Dus als het allemaal niet doorgaat, is dat ook prima. Al lijkt het me wel leuk: mensen een inkijkje geven in mijn privéleven. Dat doe ik nu immers ook al op mijn eigen Facebook- en Instagrampagina. Ik heb overigens wel een beetje een haat-liefdeverhouding met social media. Ik verdien er mijn geld mee, maar krijg er soms wel heel nare reacties. Dan denk ik: waarom doet iemand zo? Wat voor een opvoeding heb je dan gehad? Houd daarmee op. Kritiek – hoe onnozel ook – raakt me. Als je me zo op die filmpjes ziet, denk je: wat een zelfverzekerde vrouw. Ze heeft een aardige babbel, zit tiptop in de make-up, draagt leuke kleding… Maar eigenlijk ben ik een zacht ei en heel onzeker. Als we naar een feestje gaan waar ik niemand ken, zeg ik tegen mijn man: ‘Bij me blijven, tot ik me op mijn gemak voel.’ Die onzekerheid heeft alles te maken met mijn pestverleden, vroeger op school was ik het pispaaltje van de klas. Waarom? Geen idee. Domme pech. Er was niks mis met mij, dat weet ik zeker. En toch werd ik uitgescholden, geschopt, geslagen. Ik herinner me het jeugdkamp in groep acht nog heel goed. Dat moet de leukste tijd van je leven zijn, ik heb drie dagen lang gehuild. Triest. Al kom je uiteindelijk wel sterker uit zo’n jeugd. Ik heb een enorme drive in me: ik zal jullie weleens laten zien wie Debby is. Mij mankeert niks. Ik ben lief en sociaal. Altijd al geweest. Nu ik het financieel goed heb, geef ik ook veel weg aan goede doelen en de voedselbank. Dat hoort dat erbij als je je het kunt veroorloven, vind ik. Ik kom de pesters van vroeger nog weleens tegen en zeg ze nu gewoon goedendag. Ik geef ze het voordeel van de twijfel. Waarschijnlijk wisten zij ook niet beter als kind.”

Schaapjes op het droge

“Mensen vragen me vaak wat mijn ambities zijn. De winkel hoeft wat ons betreft niet verder te groeien. Laatst kochten mijn man en ik een grote hal hier vlakbij. Even heb ik erover gedacht om daar een webshop te beginnen, maar dat gaan we niet doen. We zijn een kleine damesboetiek en willen het liefst gewoon in de winkel blijven verkopen. Gezellig koffiedrinken met klanten, kletsen. Saskia en ik houden allebei van gezelligheid en reuring om ons heen. Sinds kort verkopen we wel wat kleding, tassen en schoenen onder ons eigen label. Te vaak komen we dingen tegen bij de groothandel waarvan we denken: waarom doen ze niet net even een knoopje erbij, een lief biesje erop of waarom is deze blouse niet in een andere kleur te koop? Veel kledingmerken spelen op safe, ze vinden het eng om outside the box te gaan. Wij doen dat wel, omdat we onze klanten kennen en weten wat zij leuk vinden. Om op die ambitie terug te komen, ik werk om straks de schaapjes op het droge te hebben. Hopelijk kan ik mijn kinderen dan een duwtje in de goede richting geven. Hoewel, uiteindelijk gaat het natuurlijk niet om geld, maar om geluk en gezondheid. En geluk zit in jezelf, dat zie ik wel aan Duuk. Ondanks zijn beperkingen is hij de gelukkigste op aarde. Om de toekomst van Duuk maak ik me af en toe wel zorgen. Ik doe er alles aan om fit te blijven – wandel veel en eet gezond – zodat ik er zo lang mogelijk voor hem kan zijn.  Hij hangt aan mij, is een echt mama’s-kindje. Zelfstandig wonen zit er voor hem niet in. Maar ik realiseer me dat hoe langer hij thuis blijft, hoe moeilijker het voor ons allebei wordt om elkaar los te laten. Het zal niet makkelijk worden een geschikte woonplek voor hem te vinden, simpelweg omdat die er bijna niet zijn. Het liefst bouw ik iets voor Duuk hier in de buurt, waar hij dan samen met leeftijdsgenoten met eenzelfde soort beperking onder begeleiding kan wonen. Ja, dat zou echt fantastisch zijn!”

Volg Debby en haar winkel op Facebook of Instagram: @dejacque en debbyvdzande