Chantal viel op eigen kracht 66 kilo af, zónder dieet en zónder te sporten

12 april 2021

Na meer dan 25 jaar te hebben gejojood was de maat vol voor Chantal (48). Zonder dieet, zonder te sporten, maar mét de schijf van vijf en een flinke dosis doorzettingsvermogen, lukte het haar om enorm af te vallen.

Chantal: “Sommige mensen vallen af met een operatie. Dat begrijp ik goed. Ik heb het ook overwogen, maar dan ben je levenslang darmpatiënt en moet je aan de medicijnen. Ik wilde het liever doen zonder je te laten opereren. Het kan, en daar ben ik het bewijs van. Ik heb mij mijn hele leven te zwaar gevoeld en was altijd een mollig kind. Tijdens mijn puberteit hoorde ik steeds vaker opmerkingen als ‘Zou je dat nou wel doen?’ als ik een ijsje bij de snackbar at, of ‘Misschien moet je gaan roken, dan val je af.’ Dat is best kwetsend.
Op een gegeven moment zei iemand dat ze vond dat ik steeds dikker werd. Dat was voor mij de aanleiding om met een dieet te beginnen. Ik woog 82 kilo, wat misschien te zwaar is voor een zeventienjarige, maar wat heb ik later graag 82 kilo willen wegen. Dan heb je maat 42/44 en dat is perfect. Maar omdat andere mensen mij niet konden accepteren, kon ik dat zelf ook niet.”

Anorexia

“Ik volgde het brooddieet. Dat ging goed, ik viel af tot 65 kilo. Ik besefte: als ik dit kan, kan ik ook verder gaan. Maar toen sloeg ik door. Ik woog op een gegeven moment nog maar 48 kilo en kreeg anorexia. Mijn haren vielen uit, ik had het continu koud en ik kreeg dons op mijn huid. Maar ik kon eindelijk iets waar niemand invloed op had. Eindelijk kreeg ik positieve reacties, iedereen vond het knap dat ik zo veel was afgevallen. Tot ik die donsjes op mijn huid kreeg, toen zeiden mensen dat ik niet meer verder moest afvallen. Maar ja, toen ik zo dik was, was het ook niet goed.
Toen ik ook niet meer ongesteld werd, dacht ik: maar nu kan ik dus geen kinderen meer krijgen. Ik schrok enorm, want ik wilde heel graag kinderen. Binnen drie maanden was de knop om en was er zo weer dertig kilo bij. Ik heb mezelf net op tijd gered.
Vanaf dat moment ben ik jarenlang aan het jojo-en geweest. Van mijn zeventiende tot mijn 42ste ben ik continu op dieet ben geweest. Als ik dertig kilo aankwam na een dieetpoging, was ik nog steeds aan het lijnen, alleen lukte het niet. Ik ben een emotie-eter, elke ochtend begon ik weer met een dieet. Maar ja, als dat niet lukte, kwam ik kilo’s aan.”

Kapot gemaakt

“Na de zwangerschap van mijn oudste zoon, in 2001, woog ik 130 kilo. Hoe je je dan voelt? Nou, toen ik 48 kilo woog, vond ik dat duizend keer erger. Ik was toen op mijn aller-ongelukkigst. Je bent dan psychisch nog meer met eten bezig dan als je te zwaar bent. Het jezelf dingen ontzeggen, honger hebben, liegen dat ik al bij mijn vriendje had gegeten en bij hem zeggen dat ik thuis had gegeten. Dat leverde stress op. Toen ik zwaar was, bleef ik toch altijd mijn best doen om leuke kleren te kopen. Ik was me altijd bewust van mijn uiterlijk.
Toch voelt het natuurlijk ook niet fijn om 130 kilo te wegen. Alles was me te veel en te zwaar. Ik liep ’s zomers en ’s winters in een hemdje, jankend omdat ik het zo heet had, of omdat ik dingen moest doen waarvan ik het warm kreeg. De tent opzetten in de vakantie, bijvoorbeeld, of bij het idee dat ik op zo’n smal bedje moest slapen waar ik niet op paste.
Ik ben ook eens drie maanden niet de straat op geweest. Gewoon omdat ik geen blikken wilde van anderen. Dat was zo zwaar en verdrietig. De oordelen van andere mensen hebben mij kapot gemaakt. Mensen hadden altijd een mening, zowel toen ik dik als dun was. Als je dik bent, denken mensen dat dat komt omdat je te veel eet. Maar ze vragen zich nooit af hoe dat komt. Als ik afviel, zeiden mensen altijd dat ze het zo knap vonden dat ik was afgevallen. Dan zei ik weleens: als ik aankom, moet je ook naar me toekomen. Want dan weet je dat het niet goed met me gaat.”

Schijf van vijf

“In januari 2017 kreeg ik opeens problemen met mijn gebit, ik had een pijnlijke ontsteking in mijn kaak. Ik kreeg drie keer een wortelkanaalbehandeling, maar dat hielp niet. In maart moest ik een kaakoperatie ondergaan. Daarna kon ik tien dagen alleen maar vloeibaar eten. Als je 130 kilo weegt, is dat niet fijn. Maar er ging best snel zeven kilo’s af. Tegen de tijd dat ik weer kon eten, begon mijn andere kies te ontsteken. Ik kreeg dezelfde operatie en moest weer vloeibaar eten. Voor de zomervakantie was ik tien kilo kwijt. Ik voelde me prachtig.

Als ik nu foto’s van mezelf terugzie, denk ik: ik voelde me mooier dan ik was. Maar dat maakt niet uit, ik wilde er in ieder geval meer kilo’s af hebben. In september kreeg ik nog een kaakoperatie. Ik was inmiddels vijftien kilo kwijt en voelde me stukken beter dan daarvoor. Daarna besloot ik om niet meer te gaan snoepen.Ik wilde geen dieet doen, want daarvoor moet je betalen, en dan ook nog voor die producten. Daar was ik het niet meer mee eens, dat geld kon ik wel beter gebruiken. Ik besloot gewoon af te vallen door volgens de schijf van vijf te eten en calorieën te tellen. Ik hou niet van sporten, dus dat heb ik er niet bij gedaan. Ik at drie keer per dag en at twee stuks fruit per dag en 200 gram groenten. Ik heb gewoon koolhydraten en vetten gegeten en at hetzelfde als mijn gezin. Alleen als zij bijvoorbeeld pizza aten, dan at ik Turkse pizza met sla. Dat ging eigenlijk heel makkelijk.”

Lastiger, maar doorgezet

“Tot mei 2018 voelde het niet alsof ik op dieet was. Daarna werd het lastiger, maar ik heb toch doorgezet. Vorig jaar in mei was ik 64 kilo, en dat ben ik nu nog steeds. In het weekend doe ik inmiddels gezellig mee. Dan eet ik ook fruit en ik prop me niet helemaal vol, maar als iemand een koekje of chips eet, doe ik het ook. Op zaterdag eten we patat of pizza, dan mogen de kinderen kiezen en dan eet ik ook mee. Dat is mijn nieuwe balans. Op mijn werk – ik ben onderwijsassistent – houd ik dat ook vol, ik eet ook geen taart of andere traktaties. Ik eet alleen wat ik echt moet hebben.

Wat ik het meeste mis, is het spontane. Als het doordeweeks mooi weer is en we willen barbecueën, doe ik niet mee, want dat betekent veel calorieën. Ik doe het alleen als het op zaterdag is. Ik mis het ook om even spontaan naar de McDonalds te gaan als we iets te vieren hebben. Dat kan wel, maar dan neem ik een salade. Qua eten mis ik eigenlijk niets, want ik lust alles en ik eet ook alles. Als ik een hamburger met kaas zie, heb ik heus wel zin om daar eens even lekker in te bijten. Maar ik doe het niet. Want ik wil nooit meer terug naar die 130 kilo.
Als ik het vergelijk met nu, voelde ik me toen echt niet goed. Het is ook ongezond, ik had een hoge bloeddruk. Nu gaat alles vanzelf. Ik kan op zo’n smal bedje slapen, ik snurk niet meer, ik kan uren wandelen, ik heb het ook niet meer benauwd omdat ik geen conditie heb. Dat was zwaar, en daarom wil ik ook niet meer terug. Ik wil niet meer terug naar 130 kilo, maar ook niet naar 48. Dit is mijn perfecte gewicht.”

Ik heb levenslang

“Door het afvallen moest ik in maart 2019 een borstverkleining ondergaan, van cup H naar cup C, want het ging gewoon niet meer. Daar kreeg ik een complicatie bij, ik had een klapvoet. Daar heb ik het moeilijk mee gehad, opeens kon ik niets meer. Maar ik heb nooit meer naar dat eten gegrepen, en dat zou ik normaal wel hebben gedaan. Dus ik hoop dat deze balans zo blijft. Ik ben er niet elke dag mee bezig, dit zit inmiddels in mijn systeem. Misschien gaat het ooit gebeuren dat ik een hele week ga eten, een paar kilo aankom en de knop terug niet meer kan vinden. Dat hoop ik niet, maar je weet het nooit.
Wat dat betreft heb ik levenslang. Al heb ik nu al jarenlang dezelfde maat. Dat is me nog nooit gebeurd, ik had maat 46 tot 56 in de kast, en elke drie maanden had ik weer een andere maat. Maar ik heb alles weggedaan. Mijn nieuwe garderobe heb ik al een jaar. Dat geeft wel vertrouwen dat het goed blijft gaan.”

Trots op mezelf

“Ik ben trots op mezelf, en gelukkig zijn er veel mensen die rekening met mij houden. Als iemand jarig is op mijn werk, krijg ik een bakje met gesneden fruit, of een flesje water met een sleutelhanger in de vorm van een gebakje eraan. Hoe leuk is dat? Niemand zegt: ‘Ah toe nou, neem toch een stukje.’ Dat stimuleert. Mijn man en kinderen zijn ook heel lief voor me. Mijn jongste zei laatst: ‘Je bent altijd mooi geweest, ik heb nooit in de gaten gehad dat je te zwaar was. Maar je bent nu wel heel mooi, mama.’
Vroeger kon ik goed afvallen en ik kon aankomen, maar ik kon niet stabiel blijven. Dat is voor de meeste mensen het allermoeilijkst, ook voor mij. Daarvan ben ik me elke dag bewust. Door hoe ik nu leef, denk ik er alleen niet meer elke dag aan. Er zijn echt wel momenten op een dag dat mijn zoon thuiskomt met iets wat ik niet eens zo lekker vind, en dan denk: dat mag ik niet. Maar ik doe het niet, want ik wil niet opgeven dat ik in het weekend wél alles mag eten, en doordat het me zo goed bevalt hoe ik nu ben. Nu ik 64 kilo weeg, ben ik mijn eigen gewicht afgevallen, ik ben de helft van mijn vroegere zelf. Dat houdt me op de been, en ik voel me er goed bij. Ja, ik ben heel happy.”