Chanelva emigreert voor de liefde naar Suriname

26 november 2018

Emigreren? Dat was iets wat Chanelva (29) mensen op televisie zag doen. Ze had nooit verwacht dat ze zelf uit Nederland zou vertrekken. En toch doet ze dat. Haar vriend Jeff (29) werd namelijk zo verliefd op het land dat hij daar een nieuw bestaan opbouwde. Chanelva: “Over twee weken landt mijn vriend Jeff op…

Emigreren? Dat was iets wat Chanelva (29) mensen op televisie zag doen. Ze had nooit verwacht dat ze zelf uit Nederland zou vertrekken. En toch doet ze dat. Haar vriend Jeff (29) werd namelijk zo verliefd op het land dat hij daar een nieuw bestaan opbouwde.

Chanelva: “Over twee weken landt mijn vriend Jeff op Schiphol en ik kan niet wachten om hem in de armen te vliegen. Sinds april zit hij in Suriname voor zijn werk in de telecombranche. Ik heb hem ontzettend gemist, zeker omdat ik in januari ben uitgerekend van ons eerste kind. Jeff komt over voor de bevalling en om er voor me te zijn in de kraamtijd. In maart vliegt hij terug naar Suriname – mét mij en de baby! Jeff wil daar een nieuw bestaan opbouwen en ik heb besloten met hem mee te gaan. Een geweldig avontuur, maar stiekem ook doodeng.”

Meteen verkocht
“Jeff en ik leerden elkaar elf jaar geleden kennen in de telecomwinkel waar we allebei werkten. Ik kon enorm met hem lachen en echt mezelf zijn bij hem. Bijzonder, want dat gevoel had ik nog niet eerder bij iemand gehad. Na een half jaar kregen we een relatie. Jeff is van Molukse afkomst, mijn roots liggen in Suriname. Mijn ouders zijn daar geboren en als tiener naar Nederland gekomen.

Als kind ben ik een paar keer op vakantie geweest naar Suriname. Jeff maakte zes jaar geleden voor het eerst kennis met het land, toen mijn moeder overleed en we naar Suriname vlogen om haar as uit te strooien. En Jeff was meteen verkocht: het mooie weer, de prachtige natuur, de vriendelijke, relaxte bevolking en de vrijheid om er te ondernemen. Jeff houdt van koken en wil al jaren een bedrijf starten in de horeca. Maar waar je in Nederland dan te maken krijgt met strenge wet- en regelgeving, zijn er in Suriname minder regels en kun je als ondernemer dus sneller aan de slag. ‘Hier zou ik wel willen wonen’, zei hij in 2012. Ik vond het leuk dat hij zo enthousiast was over Suriname, maar dacht: op vakantie is een ver, zonnig land altijd mooi. Er wonen is een ander verhaal.”

Bijzondere kansen
“Toch bleef het idee in zijn hoofd zitten, toen we terug waren in Nederland. Als hij over Suriname praatte, gingen zijn ogen stralen. Ik vertelde hem dat mijn ouders niet voor niets naar Nederland zijn gekomen voor een betere toekomst. Suriname is een arm land. Toch besloot Jeff elke maand wat geld opzij te zetten om te sparen voor een eigen horecaonderneming – het liefst in Suriname. Het zal wel loslopen, dacht ik. Ondertussen leidden we een fijn leven in onze koopwoning in Rotterdam en was ik druk met mijn bedrijf. Sinds 2014 maak ik stoere handtassen, met bijvoorbeeld spikes en verfspetters. Die uitstraling past bij mijn karakter: ik ben vrij eigenwijs en heb het hart op de tong. In 2015 deed ik de jaaropleiding tassen maken om de technieken beter onder de knie te krijgen en na mijn afstuderen benaderde ik winkels en pr-bedrijven om mijn tassen te promoten.

‘Wauw, dacht ik, dit wordt mijn jaar!’

Dat bleek lastiger dan gedacht. Het is een wereldje van ‘ons kent ons’ en ik had weinig contacten. Jeff vond dat ik mijn hart moest volgen en moedigde me aan om positief te blijven. Begin dit jaar kreeg ik een mailtje uit Amerika. Een winkel in New York had mijn tassen online gezien en wilde ze gaan verkopen. Ik kon mijn ogen niet geloven: op de Nederlandse markt lukte het niet en nu was er interesse vanuit Amerika? Een paar weken later kwam er een samenwerking tot stand en kreeg ik foto’s van mijn tassen in een etalage in New York. Wauw, dacht ik, dit wordt mijn jaar! Ik had ontzettend veel zin om een succes te maken van mijn bedrijf. Maar toen zei Jeff: ‘Ik heb een baan aangeboden gekregen die ik niet kan weigeren. In Suriname.’”

Slechte timing
“Dat Jeff had gesolliciteerd voor een functie als leidinggevende bij een groot telecombedrijf in Paramaribo, wist ik. Maar ik achtte de kans klein dat hij werd aangenomen. De functie-eisen waren hoog en er waren meer gegadigden. Jeff vertelde dolblij dat hij een jaarcontract zou krijgen: vanaf april 2018 zou hij in Paramaribo gaan werken. Of ik met hem meeging?

Met het oog op mijn bedrijf had de timing niet slechter gekund. Daarom besloot ik in Nederland te blijven. Ik dacht: we kunnen contact houden via WhatsApp en Skype en het jaar vliegt vast om. Omdat we Jeffs huurwoning in Paramaribo zelf moeten bekostigen, besloten we ons huis in Rotterdam te verkopen. Bij zijn terugkomst zouden we iets nieuws zoeken en tot die tijd trok ik bij mijn vader in.”

Hardop dromen
“Jeff vertrok in april en ik ging voor een maand met hem mee, om te zien waar hij zou gaan wonen. Hoewel alles nieuw was, zag ik dat hij zich in Suriname snel thuis voelde. Hij kocht een auto, wilde de omgeving verkennen en was een stuk relaxter dan thuis. Soms droomde hij weer hardop: ‘Zie je ons hier al wonen?’ Ik wuifde die opmerkingen weg. De Surinaamse cultuur van ‘wat vandaag niet kan, komt morgen wel’ zou zijn enthousiasme op den duur wel temperen, dacht ik. Bovendien is er veel corruptie en in een deel van het land veel armoede. Toen ik na een maand naar huis ging, viel het afscheid ons zwaar. Zeker omdat ik er net achter was gekomen dat ik zwanger was. Sneller dan verwacht, maar ons kind is heel welkom. Jeff zei dat hij niet zou zijn vertrokken als ik al zwanger was geweest – maar nu stond hij op het punt om te starten met zijn nieuwe baan… ‘Jij blijft hier en ik ga alleen terug’, besloot ik. Mijn zwangerschap was nog zo pril, we moesten nog maar zien hoe het zou lopen.”

Dit verhaal komt uit Vriendin 48.