Carolien: ‘Ik ben 36 en nog maagd’

2 november 2023

Carolien (36) heeft een goede baan op een universiteit, maar ze draagt een groot geheim met zich mee: ze heeft nog nooit seks met iemand gehad. “Mijn schrikbeeld? Zo’n man die na mijn eerste keer niets meer van zich laat horen.”

Carolien: “Ik ben wat je noemt ‘een klassieke laatbloeier’. Dat had ik op de lagere school eigenlijk nooit zo door, maar toen ik naar de brugklas ging, zag je een duidelijk verschil tussen mij en mijn klasgenoten. Ik was nog zo plat als een dubbeltje, waar mijn vriendinnen al volop vormen kregen.
En ik kan me nog goed de dag na 5 december herinneren: we fietsten met een groep kinderen naar school en ik vertelde heel onbevangen dat ik de avond ervoor in de zak een heel gave make-up-kop had gekregen. Niet dat ik nog in Sinterklaas geloofde, maar ik heb twee jongere broertjes, dus we vierden het nog wel. ‘Een make-up-kop?’ riep een van mijn vriendinnen lachend. ‘Je bent toch geen baby meer?’ Mijn vriendinnen hadden of niet aan pakjesavond gedaan of ze hadden dingen gekregen die je eerder bij een dertienjarige verwacht: een boek, een toilettas of een nieuwe hockeystick. In elk geval geen pop die je kon opmaken, die tijd lag achter ze.
Vanaf dat moment hield ik wijselijk mijn mond over dit soort zaken. Ik schaamde me ervoor dat ik nog uren met barbies kon spelen en het liefst op tv nog naar kinderseries keek. Maar dat was nou eenmaal wat mij bezighield. Mijn vriendinnen lazen de Hitkrant, waar ik echt geen klap aan vond. Ik had nog steeds een abonnement op de Tina.
Niet heel veel later zag ik een paar van diezelfde meiden voor het eerst stiekem roken. Ik was woest! Hoe konden ze dat nou doen? ‘Kinderen horen niet te roken’, riep ik thuis in tranen uit. Feit was alleen dat zij zichzelf allang niet meer als kind zagen. Zij vonden zichzelf er stoer en volwassen genoeg voor. Ik vond steeds minder aansluiting bij de meiden met wie ik het ooit zo leuk had gehad.”

Verliefd? No way!

“Ze werden een voor een ongesteld en spraken daar onderling uitgebreid over. En ze waren allemaal verliefd. Ofwel op een lekkere acteur, of op een jongen van school. Ik begon een heel, heel klein beetje borsten te ontwikkelen, maar daar bleef het dan ook wel bij. Ik was op niemand verliefd en moest er vooral ook niet aan denken.
Ik voelde me eenzaam op school. Het was niet zo dat ik gepest werd, maar ik paste er niet tussen. Om afleiding te vinden, stortte ik me enorm op het leren. Ik haalde het ene hoge cijfer na het andere en kreeg van mijn leraren alleen maar complimentjes. Waar mijn klasgenoten mij niet echt zagen staan, wisten zij me wel het gevoel te geven dat ik ertoe deed. Dat werkte versterkend: ik moest en zou van mezelf de beste uit de klas worden. Om dat te bereiken, trok ik me meer en meer terug. Zo doorliep ik mijn hele middelbareschooltijd.
Mijn eerste ongesteldheid liet tot m’n vijftiende op zich wachten. En op die leeftijd speelde ik nog steeds liever met mijn broertjes en hun bergen lego dan dat ik me ook maar een beetje bezighield met andere jongens.
‘Carolien heeft geen haast met volwassen worden’, hoorde ik mijn moeder een keer zeggen. Er klonk een bepaalde trots in haar stem. Ze gaf ook regelmatig af op onze buurmeisjes van ongeveer dezelfde leeftijd, die behoorlijk puberaal aan het ontsporen waren. Het leek haar afschuwelijk als ik er zo ordinair bij zou lopen, zei ze dan. Als ik foto’s van mezelf van toen terugzie, kan ik me niet voorstellen dat ik nooit enorm gepest ben. Ik leek echt wel elf, terwijl ik allang vijftien was.”

Ongemakkelijk en verlegen

“Ik ben altijd een studiebol gebleven. Een eenling ook. Van schoolfeesten moest ik niets hebben. Ik ben er één keer geweest en heb me zelden ergens zo ongelukkig gevoeld als daar. Ik zag iedereen uitgelaten dansen en om elkaar draaien. Ik zag jongens en meisjes schuifelen en zoenen. Ik werd er al ongemakkelijk van als ik ernaar keek.
Nu weet ik dat dit ook deels komt doordat ik van mijn ouders nooit een gezonde seksuele opvoeding heb gehad. Zij zaten nooit aan elkaar en keurden iedere vorm van openbare liefkozing af. Mijn moeder heeft een heel flamboyante zus: die zat altijd aan haar vriend te plukken op verjaardagen en droeg het liefst jurkjes met diepe decolletés. Tante Suus was bij ons thuis na verjaardagen altijd onderwerp van gesprek. Het was mij heel duidelijk dat je je niet zoals zij behoorde te gedragen. Mijn vader noemde haar zelfs een slet.
Na de middelbare school ging ik studeren. Ik bleef al die tijd gewoon thuis wonen en nam nauwelijks deel aan het studentenleven. Uitgaan deed ik niet. Ik was ook verlegen, angstig om nieuwe contacten aan te gaan. Als er iets in groepsverband georganiseerd werd, wist ik daar altijd met een smoes onderuit te komen. En na een tijdje vragen mensen je vanzelf niet meer.”

Bang om alleen te blijven

“Ik merkte wel dat ik gevoelens voor mannen begon te ontwikkelen. We hadden een docent die een jaar of vijftien ouder was dan ik en over hem fantaseerde ik in bed weleens. Daar schaamde ik me uiteraard verschrikkelijk voor: wie wil dat nou, seks met een leraar? En dit was niet eens een heel lekkere docent, ik vond hem vooral aantrekkelijk omdat hij zo intelligent was. Het was voor mij ondenkbaar dat ik ook maar iets met die gevoelens zou doen. Ze verdwenen na een tijdje ook vanzelf weer. En hoewel ik jongens wel interessanter was gaan vinden, was het ook niet zo dat ik de behoefte had om te gaan daten. Dat vond ik veel te eng.
Op m’n 27ste ging ik op mezelf wonen. Ook daarin was ik weer laat. Vriendinnen van vroeger woonden samen, gingen trouwen of waren al zwanger van hun eerste kind. Ik was alleen maar druk met werken. De druk om ook een vriend te hebben, werd rond die tijd voor het eerst voelbaar. Ik begon bang te worden om altijd alleen te blijven. Zo’n vrouw die nooit een man kan vinden en dan kinderloos alleen maar druk is met neefjes en nichtjes.
Het op mezelf wonen had als gevolg dat ik slechter ging eten. Mijn moeder kookte altijd heel gezond voor ons en nu ik niet meer iedere avond verplicht aan de groenten hoefde, deed ik dat ook niet meer. Ik ontdekte het afhalen en ik ging steeds meer snacken. De kilo’s vlogen eraan, ook omdat ik gewoon niet gelukkig was. In no time had ik fors overgewicht. Waar mannen me door mijn verlegenheid al niet zagen staan, werd ik nu helemaal oninteressant voor ze.”

Keihard besef

“Ik verwaarloosde mezelf en de jaren tikten door. Drie jaar geleden vierde ik mijn 33ste verjaardag bij mijn ouders. Daar kwam het besef ineens keihard bij me binnen dat ik behalve een mooie carrière op sociaal gebied nog niets bereikt had. Ik had amper vrienden, zat voornamelijk thuis en… ik was nog steeds maagd.
Ik had met mezelf afgesproken dat ik die eerste keer zou bewaren voor de man op wie ik écht verliefd was, met wie ik écht een toekomst voor me zag. Ik wilde niet zijn zoals ‘die andere meiden’, die naast ‘de liefde van hun leven’ nog tien andere bedpartners hadden gehad. Alleen, die Mister Right kwam mijn pad maar niet op. En nu was ik 33, veel te zwaar, heel onzeker en moest ik nog maar zien of ik het ooit zou gaan meemaken. Ik besloot het roer om te gooien.
De dag na mijn verjaardag heb ik me ingeschreven bij een sportschool. Mijn cadeau aan mezelf was selfcare. Ik heb mijn eetpatroon omgegooid en dat zette zoden aan de dijk: ik viel af en begon me na lange tijd beter te voelen. Als ik in de spiegel keek, zag ik een vrouw verschijnen. Niet langer een meisje. Beetje bij beetje kreeg ik een beter zelfbeeld.”

Lekker in mijn vel

“Wat bleef, was een enorme onzekerheid over het feit dat ik nog maagd was. Talloze keren stond ik op het punt mezelf in te schrijven bij een datingsite, maar steeds weer deed ik het toch niet. Ik vond het te spannend. En ik wilde ook eigenlijk niet op die manier een man zoeken. De liefde kom je tegen, dat is voorbestemd, denk ik. Bovendien hoor ik de gekste verhalen over datingsites. De meeste mannen die je daar treft, zijn op zoek naar snelle seks. Het is echt mijn schrikbeeld zo’n man te treffen, met wie ik dan mijn eerste keer zou delen, waarna hij nooit meer iets van zich zou laten horen.
Net toen ik weer echt lekker in mijn vel zat, sloeg corona toe. Ik moest verplicht thuiswerken. De sportschool ging dicht. Mijn isolement kwam terug, alleen nu noodgedwongen. Waar ik online daten al geen optie vond, leek het me nu helemaal drie keer niets. Ik wilde me aan de maatregelen houden en daar paste met een onbekende het bed in duiken niet bij.
Opnieuw sloeg de somberheid toe en kreeg ik eetbuien. Ik was zo bang dat ik opnieuw zou aankomen en zou afglijden naar een ongezond leven, dat ik een hond heb aangeschaft. Een echte coronahond, ja. Dat is een van de beste beslissingen in mijn leven geweest.
Wat Bobby voor me betekent, kan ik niet in woorden uitdrukken. Hij komt tegen me aan liggen op de bank ’s avonds, hij begroet me als ik thuiskom. Ik heb hele gesprekken tegen het beest en we wandelen uren samen. Bobby is natuurlijk geen vervanging voor een partner, maar hij vangt het gemis wel een beetje op.”

Heerlijk en spannend

“Mister Right is nog steeds niet langsgekomen en in mijn achterhoofd hoor ik steeds vaker een stemmetje roepen dat dit misschien ook wel nooit gaat gebeuren. Seks heb ik dus ook nog nooit gehad. Ja, met mezelf. Ik heb inmiddels een satisfyer aangeschaft, want ik heb ook zo mijn behoeftes.
Ik droom er weleens van, van echt bemind worden door een man. Het lijkt me heerlijk en zo spannend. Ik weet dat heel veel mannen het ongelooflijk interessant vinden om het met een maagd te doen, daarom zou ik ook niet zo snel van tevoren vertellen dat het mijn eerste keer is, mocht het er ooit van komen. Ik wil dat een man het met mij doet om mij, niet om me te ontmaagden. Overigens zal geen man er naar vragen, gok ik, want niemand verwacht van een vrouw van 36 dat ze nog maagd is, toch?
Soms denk ik dat ik misschien allang getrouwd was geweest en drie kinderen had gehad als ik destijds op de middelbare school ook een vriendje had gehad met wie ik stiekem in de fietsenstalling had staan zoenen en op zolder thuis mijn eerste keer had beleefd. Maar het leven is nou eenmaal gelopen zoals het is gelopen en daar kan ik niets meer aan veranderen. Ik ben die single vrouw met die hond geworden. En echt, daar ben ik niet langer ongelukkig onder. Het is wat het is.”

Tekst: Hester Zitvast. Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, de echte namen zijn bekend bij de redactie.
Foto: Getty Images​​​​​​

Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.