Annick: ‘Mijn hulphond gaf me mijn leven terug’

17 september 2018

Annick (30) weet het zeker: zonder haar psychiatrische hulphond Nova was ze er niet meer geweest. “Nova is zo bijzonder. Zo jong als ze is, voelt ze mij nu al aan. Ze is mijn redding, daar kan geen therapie tegenop.”

Annick (30) weet het zeker: zonder haar psychiatrische hulphond Nova was ze er niet meer geweest. “Nova is zo bijzonder. Zo jong als ze is, voelt ze mij nu al aan. Ze is mijn redding, daar kan geen therapie tegenop.”

Annick: “Een paar maanden geleden werd ik midden in de nacht wakker gelikt door Nova. ‘Hé, hou eens op’, zei ik en vlak daarna viel ik weer in slaap. De volgende ochtend vertelde ik het aan mijn moeder. ‘Had je een nachtmerrie?’ wilde ze weten. Plotseling realiseerde ik me dat dat zo was. Opeens kwam de nare droom bovendrijven! En dat had Nova, mijn psychiatrische hulphond, gemerkt, daarom maakte ze me wakker. Ze had nog helemaal niet geleerd me te wekken bij  nachtmerries, maar blijkbaar had ze het uit zichzelf opgepikt en voelde ze intuïtief dat het even niet goed met me ging. Toen ik dat vertelde aan de trainster die ons begeleidt, reageerde die enthousiast. Want of je moet dit een hond echt aanleren, wat best lastig is, of de hond voelt het aan en dan heb je er niet veel training voor nodig. Nova snapt het dus gewoon!”

Steeds erger gepest 
“Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Ik kom uit een fijn en warm gezin, maar werd op school heel erg gepest. Op de basisschool werd ik vooral buitengesloten. Ik mocht niet met de andere kinderen meespelen en stond vrijwel altijd alleen op het schoolplein. Het was ‘stil pesten’. Dat lijkt misschien niet erg, maar dat is het wel. Ik werd niet uitgescholden, maar was heel eenzaam. Vriendinnen had ik niet. Toen ik het aan mijn ouders vertelde, raadden die me aan het me niet aan te trekken. Ik probeerde het, maar ik voelde me zo alleen in die tijd.

Op de middelbare school werd het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had volledig afgebroken. Klasgenootjes noemden mij lelijk en ik ging het geloven. Als ik in de spiegel keek, zag ik wat zij zagen. Ik walgde van mijn spiegelbeeld. Dat ging uiteindelijk zo ver, dat ik niet eens meer in de spiegel durfde te kijken.

Uiteindelijk heb ik mijn mentor verteld dat ik werd gepest, maar hij pakte het totaal verkeerd aan. In het eerstvolgende mentoruur dat we hadden, vroeg hij voor de klas wie mij uitschold. Uiteraard bleef het stil. Daarna is het pesten alleen maar erger geworden. En ik haalde het niet in mijn hoofd om opnieuw aan de bel te trekken.”

‘In totaal heb ik vijf zelfmoordpogingen ondernomen, waarvan de laatste echt kantje boord is geweest’

Boulimia
“In die tijd ontwikkelde ik een eetstoornis, boulimia. Op mijn veertiende was mijn geestelijke pijn zo heftig, dat ik die verdoofde door mezelf te snijden. Van die eerste keer kan ik me niets meer herinneren. Ik heb het waarschijnlijk in een roes gedaan. In het begin hield ik het goed verborgen. Het waren ook maar lichte krassen. Pas later sneed ik mezelf zo erg, dat het gehecht moest worden.Ik maakte het vmbo met moeite af en startte daarna op het mbo. Ik wilde graag werken in de kinderopvang; daar lag mijn hart. Maar na een half jaar ben ik gestopt. Ik zat zo diep in de put, dat ik me niet meer op school kon concentreren. Ik ging in therapie. Maar toen ik me net wat beter voelde en weer met mijn opleiding bezig was, kreeg ik heftige angstklachten. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose borderline – in totaal ben ik ongeveer vier jaar opgenomen geweest.”

Zwart gat
“Op mijn 26ste ging ik op mezelf wonen, dat ging aanvankelijk best goed. Toch kreeg de eenzaamheid de overhand. Opnieuw kwam ik in een zwart gat terecht. In 2015 was ik voor drie maanden in Zuid-Afrika, voor de behandeling van mijn eetstoornis. Daar kwam ook naar boven dat ik PTSS had. Het ging steeds slechter met me, ik durfde niet meer de straat op. Zelfs musicals, waar ik ook in mijn slechtste dagen nog van kon genieten, bezocht ik niet meer. Ik trok me steeds meer terug en wilde niet meer leven. Ik nam een overdosis medicijnen, in totaal heb ik vijf zelfmoordpogingen ondernomen, waarvan de laatste echt kantje boord is geweest – dat was vorig jaar juli.

Er moest iets gebeuren, want aan therapie en medicatie alleen had ik niet genoeg. Ik had op tv ooit gezien dat er voor PTSS hulphonden worden ingezet en ik had er ook weleens iets over gelezen op internet. Wat me opviel, is dat de honden vooral gebruikt werden door ex-militairen, brandweermannen of politieagenten. Ik stuurde een organisatie die hulphonden opleidt een mail met de vraag of ik er misschien ook voor in aanmerking kwam. Dat was niet het geval, schreven ze terug. Toch liet het me niet los. Het kon toch niet zo zijn dat mensen als ik geen hulphond konden krijgen?”

Wil je Nova en Annick volgen? Dat kan op: Facebook: HulphondNova Instagram: @hulphondnova

Lees het hele verhaal van Annick in Vriendin 38.

Tranentrekkende docu ‘Buddy’ over mensen die hun leven terugkregen dankzij een hulphond