Placeholder

Alice verloor haar partner bij treinongeluk Dalfsen: ‘Erik komt écht niet meer terug’

Wat voor Alice (55) begon als een vrolijke, lichte dag, sloeg om in een ware nachtmerrie. Op 23 februari 2016 kwam haar partner Erik om het leven bij een treinongeluk.

Wat voor Alice (55) begon als een vrolijke, lichte dag, sloeg om in een ware nachtmerrie. Op 23 februari 2016 kwam haar partner Erik om het leven bij een treinongeluk. “Vanaf het eerste bericht had ik het gevoeld. Het gaat niet altijd jouw deur voorbij.”

‘Ik ben er klaar voor! @blijft-belachelijk-vroeg’, zette Erik op 23 februari 2016 om zeven uur ’s morgens op Facebook. Daarbij plaatste hij een foto die hij vanuit zijn treincabine maakte. Alice laat op haar smartphone zien hoe zij daar twee jaar geleden enthousiast op reageerde: ‘Wat is het al licht!’ Zijn dochter Angéla schreef ‘Heerlijk! En al vogeltjes die fluiten… laat de lente maar komen.’ Niemand kon op dat moment voorzien hoe hartverscheurend de betekenis van Eriks woorden enkele uren later zou zijn. Niemand wist nog dat diezelfde zin een paar dagen later op zijn rouwkaart zou staan.

Naar gevoel
“’s Morgens had ik met een kus afscheid van Erik genomen. We hadden het over de broccoli met kip die we die avond zouden eten. Erik had meestal avonddienst en vrijwel nooit ochtenddienst; we konden dus gezellig samen eten.” Die ochtend ging ze wat later dan hij naar haar werk als directiesecretaresse van een huisartsenorganisatie. “Ik zat in het crisisteam dat in actie moest komen als er een ongeluk gebeurde. Die ochtend kreeg ik een melding van een ernstig treinongeval. Algauw werd duidelijk dat het in Dalfsen was en dat daarbij een dode was gevallen. Dat gaf me een naar gevoel, maar ik wilde het nog niet toelaten.

Angéla belde me in paniek op of ik misschien meer wist. Zij had berichtjes over het treinongeluk binnengekregen en op Nu.nl gekeken. Ik hield haar voor dat hij het helemaal niet hoefde te zijn, dat het ook goed kon zijn dat hij daar aan het helpen was. Maar niet veel later kreeg ik een appje van de overbuurman of er soms iets aan de hand was, omdat de politie naar mij op zoek was. Toen wist ik dat ik naar huis moest. Ver kwam ik niet. Er stopte al een politie-auto voor het pand. Ik zie mezelf nog zo met ze in de lift staan. In de vergaderzaal had ik op dat moment de helderheid van geest om niet op mijn vaste plek te gaan zitten. Die zou dan voor altijd verbonden zijn met iets verschrikkelijks. De agenten vertelden mij wat ik al vermoedde. Erik was bij het ongeluk omgekomen.”

Heel alert
“Angéla bellen om haar het vreselijke nieuws over te brengen, was het moeilijkste wat ik moest doen. Het was ook nog eens de vijfde verjaardag van haar dochter Arinya. Erik had dat die ochtend nog met een foto op Facebook gezet. Na dat telefoontje belandde ik in een soort vacuüm. Vanaf het eerste bericht had ik het gevoeld. Het gaat niet altijd jouw deur voorbij. Even ging alles langs me heen. ‘Dus nu begint het? Dat je wordt geleefd?’ vroeg ik aan de agenten. Die knikten zo’n beetje. Dat gaat mij niet gebeuren, bedacht ik. Ineens ging een knop om.

‘Nog steeds heb ik het gevoel dat hij zo binnen kan lopen’

Vanaf dat moment ben ik heel alert geweest. Ik wilde niet in een roes terechtkomen, waardoor ik me later niks meer zou herinneren. Voor mij was het heel belangrijk om Eriks uitvaart zo goed mogelijk te regelen. Erik en ik hadden allebei iets met spiritualiteit. We wisten zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Onderling hebben we altijd heel open gesproken over de dood, mede doordat Erik een paar jaar bij een uitvaartverzorger had gewerkt. Hij wist precies hoe hij het wilde. Echt tot in de details. Zo wilde hij graag thuis worden opgebaard. Tafel aan de kant, de kist in het midden, de lampen erboven wat hoger. En iedereen die naar zijn uitvaart kwam, moest een witte lelie meenemen. Ook een muziekstuk lag al vast.

Ik was me er erg van bewust dat ik niet de enige was die Erik was verloren. Met name met Angéla en haar partner Nico heb ik alles overlegd en in sommige dingen waren we heel vasthoudend. We wilden bijvoorbeeld graag dat zijn zes broers de kist de aula binnen zouden brengen. Dit bleek niet gebruikelijk. De kist moest al op zijn plek staan als de mensen komen. We hielden voet bij stuk. Het condoleren op zondag aan huis deden ze normaal gesproken ook nooit. Toch heb ik me ook daar sterk voor gemaakt. Ik wilde dat mensen zijn persoonlijke leefomgeving zouden zien en hem daardoor een beetje beter zouden leren kennen. Daarnaast woont zijn familie verspreid over Nederland en op deze manier konden ze erbij zijn. Dat zijn broers de kist ons huis uit en de aula binnendroegen was heel bijzonder. Ik weet zeker dat Erik dit mooi had gevonden. Alles ging zoals het goed voelde en daar haalde ik troost uit. Je kunt een afscheid als dit maar één keer doen.”

Écht niet meer terug
Meteen de vrijdag na het ongeluk bezochten Alice, Angéla en wat familie de rampplek. “Dat was heel belangrijk. Ik wilde weten waar ze Erik gevonden hadden. Ik zag de flauwe bocht in het spoor en besefte dat hij het nooit had kunnen voorkomen. Hij had slechts vier seconden en heeft gedaan wat hij moest doen: de luchtdrukrem en de magneetrem gebruiken.” Alice toont een ingelijste foto van de rails met daarop een duidelijk zichtbaar slijpspoor van het remmen. “Deze foto wilden we graag hebben, omdat het een soort handtekening van hem is, zijn laatste handeling.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 8.