Eveline: ‘En dan zien we het bericht: een nieuwe reservering’

1 augustus 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Geen boekingen

Onze Bed and Breakfast is al een hele week open en er zijn nog steeds geen boekingen. Elke vijf minuten verversen Emiel en ik onze mailprogramma’s, maar we worden niet gevonden.
Daar zitten we dan, met een koelkast vol kaasjes en crackertjes en voor de volgende ochtend fruit en yoghurt, want je weet maar nooit of er nog iemand komt. ‘Misschien wil er gewoon niemand naar Saint-Mathieu’, piep ik. ‘Gekkie,’ troost Emiel me. Hij zet een kop thee voor me neer en checkt opnieuw ons reserveringsoverzicht. Wéér niets.
‘Jij moet er even uit, madame Stresskip’, roept Joan. Mijn vriendin kan ook wel een verzetje gebruiken en dus stelt ze voor even te gaan borrelen. We hebben net een colaatje besteld als mijn telefoon piept. Kom naar huis. We hebben gasten!

Eerste gasten

Fordy, mijn auto, slipt bijna in de bocht op weg naar huis. En ja hoor! Er staat een vreemde wagen op het grind. ‘We hebben échte gasten!’ Emiel blijft springen als hij vertelt over een andere locatie die een dubbele boeking had. De eigenaar daarvan reed voor hen uit naar Villa Verte om te vragen of wij nog een plekje vrij hadden. En dat hebben we!
‘We willen graag twee extra nachten blijven logeren.’ Onze eerste gasten schuiven de volgende ochtend fris gedoucht aan de ontbijttafel. ‘Wat leuk’, zegt Emiel. Ik ken hem langer. Als hij een staart had, zou hij kwispelen.

Nieuwe reservering

De dag dat onze gasten uitchecken zijn we zo druk met het afhalen van de bedden en het stofzuigen, dat we het piepje op Emiels telefoon missen. Pas als de was hangt, zien we het bericht: een nieuwe reservering. Twee nachten blijven ze, onze gasten uit Slagharen. En kunnen ze mee-eten vanavond?
We schieten in de actie-modus. Er moet een menu verzonnen worden. Boodschappen gedaan. En het hek! Het hek moet open! Ik stamp over de trap, pluk met mijn wijsvinger nog een ieniemienie-pluisje uit de traploper. ‘Woeiiii’, krijs ik veel te hard, want nu het huis nog leeg is, mag ik lekker lawaai maken. Een laatste controle. Toch maar snel schoon water in de vaas. Liggen onze visitekaartjes klaar? Gespannen tuur ik voor het keukenraam en wacht.

‘De mensen vinden ons!’

In de kamer hoor ik Emiel zacht praten. ‘Natuurlijk mevrouw. Dan zien we u vanavond.’ Ik open vlug de koelkast en tel de kaas. Ik tel de boter en de theezakjes. Is er voldoende koffiemelk? Ruiken de handdoeken nog naar zeep? In mijn hoofd lijkt alles te rammelen, maar alles is gelukkig in orde. ‘Rij veilig’, zegt Emiel tenslotte in de hoorn. Hij balt zijn vuist in de lucht. Een boeking! In zijn armen draai ik rond. Wickie de poes staart verbaasd naar ons. ‘Nieuwe gasten!’ roept Emiel. Hij geeft me wel twintig kleine zoentjes. ‘De mensen vinden ons!’ Een flink pak zorgen valt van me af. Ik glimlach tot ik kramp in mijn kaken krijg. Rondkomen kunnen we nog lang niet van ons prachtige huis, maar het begin is er!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.