Eveline: ‘Soms zit ik in de tuin en denk: waarom zit ik in Frankrijk?’
20 juni 2023
Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.
In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.
Bubbel
De afgelopen twee jaar waren voor mij absurd. Ik leefde in een bubbel waarin ik een verbouwing begeleidde, een nieuwe taal leerde, fulltime werkte, diploma’s haalde voor mijn B&B, sociale contacten onderhield, drie miljoen dingen ontdekte en tegelijkertijd nadacht over de inrichting en welke spullen een mens nodig heeft voor een B&B.
Al die tijd heb ik gewoon gewerkt en mezelf opgeraapt. Ik probeerde rustmomenten te nemen, maar dat laatste is niet goed gelukt. Mijn hoofd was zo boordevol dat ik zelfs een keer mijn adres vergat. Ik reed rond en wist niet meer waar ik woonde. Allemaal stress, leerde ik.
Leuke dingen
Nu de zomer lonkt, de meeste verzekeringen zijn geregeld, mijn trouwe Fordje Franse kentekenplaten heeft en de kamers echt bijna klaar zijn om gasten te ontvangen, wordt de appelmoes in mijn hoofd weer een dikkere substantie. We gaan straks heus weleens de mist in. Maar onze gasten zien hopelijk ook dat we veel moeite en liefde hebben gestopt in Villa Verte.
Dat haasten en puffen en alle eindjes aan elkaar knopen op financieel maar ook emotioneel vlak, maakte me moe. Ik kijk uit naar leuke dingen.
Heel soms droom ik daarover. Dat een gast een lieve kaart achterlaat. Of dat er een fijne beoordeling komt waardoor een ander over de streep wordt getrokken en Villa Verte toch wil proberen. Af en toe probeer ik te ‘reflecteren’: terugkijken en bezinnen op wat er is gebeurd. Soms zit ik in de tuin en denk: leuke tuin hoor. Heel mooi. Maar waarom zit ik in Frankrijk?
Vrede
Ik denk aan verwaterde vriendschappen. Sophie die te verongelijkt was om me te steunen. Vrienden die de afstand toch ‘echt te ver’ vonden. Anderen die reuzegezellig zijn als ik in Nederland ben, maar die verder onverwacht op de achtergrond blijven. Wat was mijn rol? Heb ik in alle drukte ook gaten laten vallen in het breiwerk dat mijn leven geworden is? Stuurde ik te weinig kaarten? Belde ik niet vaak genoeg? Of verzandden gesprekken in geklaag over mijn tegenslagen en viel dat in de categorie ‘geen trek’?
Ik geef toe, ik heb minder gebeld en gelachen dan ik wilde. Ik kon geen dertig dingen tegelijk, domme ik. Dat voelt als falen. Toen ik onlangs onverwacht in Nederland was, verraste ik mijn moeder met een ‘knuffelbezoek’. Het was heerlijk om haar te zien. Ze blééf maar genieten. We namen nieuwe selfies omdat mijn bliksembezoekje zo onverwacht en daarom misschien wel zo bijzonder was. We kregen tijd samen cadeau. Met een plant in mijn kofferbak (‘ik heb hem zelf gestekt voor jou’), een zak lolly’s voor onderweg en een stapel tijdschriften zwaaide ik haar en mijn trotse stiefvader uit. En tijdens die lange weg terug naar Saint-Mathieu, overwon ik mijn onzekerheid en zag wat ik wél goed had gedaan. Het ‘thuisfront’ stond nog steeds achter me. Ik was geen klanten verloren. Mijn vriendin Lydia blééf kaartjes sturen met duizend kusjes erop getekend. Op Facebook en Instagram zag ik geen volgers maar grote lieverds die digitale schouderklopjes uitdeelden. Ik zag de zon ondergaan, net voor ik in mijn nieuwe ‘thuis’ was. Daar wachtte Emiel op me. En eindelijk had ik vrede met mezelf.
Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.
