Saar heeft een langeafstandsrelatie met de twee keer zo oude, Zweedse Hanson

Tekst: Natascha de Vries

18 juni 2025

Saar (27) heeft een langeafstandsrelatie met de Zweedse Hanson. Ze hoopt binnenkort naar hem te emigreren. Dan zal Saar ook haar ouders op de hoogte moeten brengen van het feit dat Hanson twee keer zo oud is als zijzelf en bovendien in the middle of nowhere in het noorden van Zweden woont.

Net als Vriendin brengt ook Mijn Geheim de allermooiste persoonlijke verhalen, die we hier graag elke week met je willen delen.

Meer verhalen die raken? Abonneer je op Mijn Geheim!

‘‘Het is al zo ver gekomen dat ik mijn ouders nep-foto’s heb laten zien van Hanson. Ze zijn van internet geplukt, ik weet niet eens wie de man is die als mijn grote liefde figureert. Hij heeft hetzelfde blonde, korte kapsel, een baardje, is niet al te groot van stuk en draagt dezelfde outdoor-kledingstijl. Het belangrijkste: de man op de foto is een jaar of twintig jonger dan Hanson.

Leeftijdsverschil

Ons leeftijdsverschil is precies de reden dat ik mijn ouders geen echte foto van hem durf te laten zien. Hanson is 53 en dus 26 jaar ouder dan ik. Mijn  ouders zouden een rolberoerte krijgen. Een schoonzoon die maar een paar jaar jonger is dan zijzelf zou een reden voor ruzie kunnen zijn, vrees ik. Ik sluit niet uit dat ze mij voor een keuze zouden stellen: hij eruit of zij uit mijn leven.

Ik ontmoette hem toen ik anderhalf jaar terug voor mijn studie stage liep bij een architectenbureau in het Zweedse Göteborg. Na afloop huurde ik een camperbusje om nog een paar weken door de prachtige natuur te trekken. Een avontuurlijke stap voor mij, maar het leek me zonde om níet van de kans gebruik te maken het land te verkennen. Op een van de plekken waar ik pauzeerde, stopte nog een campertje. Daaruit stapte Hanson, die me joviaal begroette.”

Instant familie

“Ik was het al gewend geraakt tijdens mijn rondreis: camperaars onder elkaar zijn als instant familie. Ik bood hem een kop koffie aan en uitkijkend over een prachtig meer raakten we aan de praat. Toen de duisternis viel, hadden we pas door hoe lang we daar al zaten. Hanson was een goede verteller en had een boeiend leven gehad. Ik had al die uren aan zijn lippen gehangen. Een echt buitenmens was hij. Vrij van geest en onconventioneel. Hij woonde in klein huisje in het noorden van Zweden, middenin de natuur, waar hij de kost verdiende als manusje van alles.

Vooral zijn vaardigheden als monteur maakte hem een graag geziene hulp bij pech met auto’s of sneeuwscooters in de regio. Dat leverde hem genoeg op om in zijn dagelijkse onderhoud te voorzien én om een paar maanden per jaar met zijn camper te reizen. Onderweg verdiende hij soms een zakcentje als camper-monteur. Hij liet het van de gestrande camperaars afhangen of ze hem daarvoor een financiële vergoeding wilde geven of bijvoorbeeld een maaltijd. ‘Of een mooi gesprek.’ Ik was gefascineerd door zijn menslievendheid.

Hij leek niet te oordelen. Hij was geïnteresseerd in mijn leven, wat in feite nog maar net was begonnen. Ik had lang op de automatische piloot geleefd, vertelde ik hem. In mijn milieu deed je normaal, want dat was al gek genoeg. Na school een baantje en je dan netjes opwerken tot je je een hypotheek op een huis kon veroorloven. Vervolgens boompje en een beestje daarbij – dat was hoe het leven liep.

Keerpunt

Lange tijd vond ik dat een prima plan. Ik was al gekomen tot het punt dat ik, vanuit het ouderlijk huis naar mijn eerste koophuisje zou verhuizen, een flat twee straten verderop in het dorp. De verkopers trokken zich echter op het allerlaatste moment terug en dat bleek een blessing in disguise. Plots lag alles weer open en toen ik merkte hoezeer mij dat opluchtte, besloot ik dat dit een keerpunt was. Ik ging naar mijn innerlijke stem luisteren, die zei: ‘Volg je droom.’

Van jongs af aan wilde ik huizen bedenken en bouwen. Het begon met lego-steentjes en eindigde in mijn puberteit met een schetsboek vol ontwerpen. Mijn tekenleraar had mij eens gevraagd: ‘Moet jij geen architect worden?’ Toen ik dat thuis vertelde, zei mijn vader: ‘Dat is toch geen haalbare kaart voor een meisje als jij.’ Dus deed ik zonder morren wat er van mij werd verwacht. Ik stroomde na het vmbo door naar een administratieve mbo-opleiding, vond daarna een degelijke baan en vergat te dromen. Totdat die aankoop van de flat dus niet doorging. Natuurlijk, er zou heus wel weer een andere koop-optie komen, maar er was iets in me losgemaakt dat niet te stoppen leek.

Niet veel later deed ik toelatingsexamen en werd ik geaccepteerd voor de opleiding tot architect. Het was een schok voor mijn ouders, maar ze zagen ook dat ik vastberaden was. ‘Nou, vooruit dan maar,’ zei mijn vader. ‘Je kunt altijd weer gewoon terug,’ voegde mijn moeder daaraan toe.

Zweden

Deze stap had mij uiteindelijk in Zweden gebracht, aan dat meer, met Hanson. Toen we de volgende dag ieder uit onze camper stapten en ons samen uitrekten aan dat spiegelende meer, zei hij: ‘Zullen we?’
En lachend plonsden we in het ijskoude water. Ik gilde het uit van de kou en van plezier en omdat ik deze duik had aangedurfd. Voor Hanson niets bijzonders, maar voor mij een symbolische sprong in het diepe.

We voelden allebei dat we geen afscheid wilden nemen en besloten samen verder te rijden. We zouden wel zien wanneer onze wegen zich weer zouden scheiden. Uiteindelijk kwam dat moment pas toen mijn vakantietijd eropzat. Ruim twee weken waren we samen onderweg geweest. Hanson voorop, omdat hij de allermooiste plekken wist, ik erachteraan.

We ontwikkelden een soort morsecode-communicatie met onze autolichten. We hadden gewoon mobieltjes, maar dit was vele malen hilarischer. Daar genoot ik zo van: je mag dingen anders doen, simpelweg omdat dat grappiger of leuker is.”

Smoesjes

“Toen we na twee weken afscheid namen, was duidelijk dat we verliefd waren. Het rare is dat ons leeftijdsverschil op geen enkel moment een onderwerp van gesprek was geweest. Het speelde geen enkele rol, het zat ons niet in de weg, we zagen en voelden het niet eens.

Toen ik eenmaal thuis was en een vriendin over Hanson vertelde, realiseerde ik mij eigenlijk pas hoe ongebruikelijk onze relatie was. Niet eens omdat hij in Zweden woont en ik in Nederland, maar omdat hij ‘net zo goed je vader had kunnen zijn’. Mijn vriendin staarde me verbijsterd aan toen ik haar een foto van Hanson en mij samen liet zien. Ik zag de afkeer in haar ogen en met een noodvaart donderde ik ineens van mijn roze wolk af.

Op dat moment besloot ik twee dingen: ik ga door met Hanson. Maar ook: ik verzwijg voorlopig zijn leeftijd. Dat ‘voorlopig’ duurt tot op heden. Ik heb Hanson een paar keer opgezocht in Zweden en zodra dit jaar mijn studie is afgerond, ga ik voor vier maanden naar hem toe. Als dat bevalt, zal ik permanent bij hem gaan wonen. Hanson weet dat ik mijn ouders nog niet heb verteld over zijn leeftijd. Hij vindt het rot dat dat moet, maar begrijpt het vanuit mij ook. Zij zijn nog maar net bekomen van het feit dat ik waarschijnlijk uit Nederland vertrek. Ze hebben Hanson een paar keer aan de telefoon gesproken, op de speaker, waarbij ik tolkte van Nederlands naar Engels en andersom. Mijn vader zei na de eerste keer: ‘Heel geen kwaaie vent. Maar we zouden hem toch graag een keer in het echt zien, om te beoordelen of hij geschikt is voor jou.’
Ik heb een ontmoeting af weten te houden met allerlei smoesjes. Hanson is druk met zijn werk als automonteur, Hanson kan geen vrij krijgen, Hanson woont heel afgelegen en reizen is lastig.

‘Maar ik heb natuurlijk wel foto’s,’ zei ik. Peinzend hebben mijn ouders de vroeg-dertiger op mijn telefoon bekeken. Een lachende nep-Hanson in houthakkersblouse in een besneeuwd landschap, op de rug gezien op een sneeuwscooter, te midden van een groepje andere mannen proostend bij een kampvuur.

Ik weet natuurlijk goed dat dit een onhoudbare situatie is, maar ik wil er nu nog liever niet bij stilstaan. Eerst afstuderen en naar hem toe. Als we besluiten dat ik voorgoed bij hem intrek, is een ongetwijfeld moeilijke confrontatie met mijn ouders vroeg genoeg. Dan neem ik die sprong in het diepe.”

Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd
Foto: Getty Images

Geraakt door dit verhaal? Word abonnee van Mijn Geheim en ontvang nog meer échte verhalen in je brievenbus!