Nadia deed altijd het traphekje dicht, behalve die ene keer

27 november 2024

Soms zou je willen dat je de klok terug kon draaien. Dat je een andere keuze had gemaakt, waardoor alles anders was gelopen. Nadia (36) deed altijd het traphekje dicht. Behalve die ene keer.

“Het was woensdag, mijn doordeweekse vrije dag. Ik was samen met mijn toen net driejarige zoontje Rens op zolder. We hadden dat jaar een dakkapel laten zetten en ik had de zolder ingericht als ateliertje, om na jaren mijn hobby schilderen weer op te pakken. Ik was net begonnen aan een nieuw aquarel, een landschap bij zonsopgang. Rens – toen nog een lieve, rustige jongen – zat aan zijn eigen tafeltje en was geconcentreerd bezig met een kleurplaat. Het was zo’n ochtend waarop alles eens heerlijk ging zoals gehoopt.

Op netvlies gebrand

De wasmachine stond ook op zolder en ik had ondertussen meteen een wasje gedraaid. Ik haalde de natte was uit de machine en liep vervolgens met de volle wasmand de trap af naar beneden, om die alvast in de badkamer bij het droogrek te zetten en meteen een nieuwe lading vuile was mee terug naar zolder te nemen. Wat er daarna gebeurde, staat nu, inmiddels drie jaar later, nog steeds op mijn netvlies gebrand. In mijn gedachten speelt het zich af in slowmotion. Rens mag straks helpen met de was ophangen, denk ik nog. In mijn herinnering frons ik dan mijn wenkbrauwen, alsof me iets te binnen schiet. Iets met een traphekje misschien. Op datzelfde moment hoor ik Rens roepen: ‘Mama? Ik moet plassen.’ Ik schiet overeind. ‘Rens, wacht!’ Nog voordat de eerste bonk klinkt, vlieg ik de badkamer al uit, de overloop op. Ik kijk naar boven en zie Rens zó van de trap vallen. Het is net alsof alle lucht uit me wordt gezogen en een moment lang sta ik als aan de grond genageld.

Traphekje

In het bochtje van de trap knalt Rens met een naargeestig holle bonk met zijn hoofdje tegen de muur, om vervolgens rollend de resterende tredes allemaal te raken. Pas op het moment dat Rens begint te brullen, kom ik met een schok in beweging. Ik raap mijn zoon op, neem hem in mijn armen en ga op de onderste trede zitten. Ik wieg Rens heen en weer en zeg wel honderd keer dat het me spijt en dat ik van hem hou. Mijn hart gaat wild tekeer en ik voel me letterlijk misselijk van de schrik. Waarom, waaróm had ik dat traphekje niet achter me dichtgedaan? Goed, ik had een volle wasmand vast, maar die had ik toch even op de bovenste trede kunnen zetten, om met mijn vrije hand het hekje dicht te kunnen doen? We hadden toch niet voor niks maar liefst vier traphekjes gemonteerd, boven én onder aan elke trap?

Huisarts

Nog trillend heb ik de huisarts gebeld. De assistente wist me enigszins gerust te stellen, maar we mochten wel even langskomen. Een lieve buurvrouw heeft ons naar de praktijk gebracht, want zelf was ik absoluut niet in staat om te rijden. Afgezien van een ei op zijn achterhoofd en wat blauwe plekken, mankeerde Rens gelukkig niets. Ik kreeg het advies om hem de komende achtenveertig uur goed in de gaten te houden, maar me vooral geen zorgen te maken. Die nacht stond ik elk uur aan Rens’ bedje. De dagen daarna heb ik vrij genomen en Rens thuis gehouden. Dat vond hij gezellig. Hij rende alweer vrolijk rond en had nergens last van. Rens is inmiddels zes, kan soms aardig doordraaien en wil graag zijn eigen mening ventileren, maar dat zal vast niet door die val komen, meer omdat hij nu in groep 3 zit. Hij voelt zich heel erg groot nu hij kleuter-af is.
Elke ouder maakt weleens een uitglijder, we letten allemaal weleens tien tellen niet goed op. Meestal kom je daarmee weg en gebeurt er niks, soms heb je pech. Dat maakt je nog geen slechte ouder. Maar hoe vaak ik dit ook tegen mezelf heb gezegd, het schuldgevoel is nooit helemaal weggegaan en als ik terugdenk aan dat ene afgrijselijke moment, krijg ik het weer ijskoud vanbinnen.”
Tekst: Lizet Jonkers – Uit privacy-overwegingen zijn de namen in dit verhaal gewijzigd.
Foto: Getty Images

Meer Mijn Geheim? Neem nu een digitaal abonnement of bekijk de Facebook-pagina.

LEES OOK