Eveline: ‘Ik schrik. Op alle sites staat duidelijk dat we geen honden accepteren’

17 oktober 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Proefavond

Wij zijn klaar met verbouwen! Drie maanden na de opening van bar en terras schrijft het enige avondcafé in Saint-Mathieu dat hun keuken klaar is en dat er drie keer per week zal worden gekookt. Er is in Saint-Mathieu ook nog een leuk lunchcafé, en dat werkt prima naast elkaar. Om het klustijdperk af te sluiten en te vieren dat alles operationeel is, organiseert Le Nichoir die vrijdag een proefavond. Er is één hoofdgerecht en één toetje en vol is vol. Ik like het bericht en schrijf Emiel en mij in. Wij zijn erbij!

Garage

‘Heb je zin in morgen?’ Ik knor naar Emiel. Wat mij betreft kan de runderstoofpot alvast opgeschept worden!
De volgende dag is het eindelijk vrijdag. Omdat het een paar dagen droog blijft, ruimen Emiel en ik onze garage uit. Die staat vol met blikken verf, oude kwasten, smerige klusdoeken en andere troep. Ook de muren lijken meer op die van een paardenstal dan van een woonhuis. Daar kan best een verfje tegenaan! We rommelen vrolijk in onze korte broeken.
PING. Een piepje op Emiels telefoon. Een nieuwe reservering. En ja hoor, onze nieuwe gasten arriveren… vanavond tussen zeven en tien… En om acht uur begint het dorpsfeest!
Dat is een probleem. ‘Zie je het al voor je,’ gniffel ik een beetje verdrietig. ‘Hier is uw kamersleutel, monsieur. U vindt het wel, want wij zijn weg. Tot morgenvroeg bij het ontbijt!’ Emiel trekt een grumpy-face. Hij is net zo droevig als ik. Geen stoofvlees. Geen support aan dit leuke initiatief. We spreken met hangende schouders af dat als de gasten gearriveerd zijn, één van ons iets gaat drinken en het cadeautje zal afgeven.

Puppy

Om half acht knerpt het grint. Daar zijn onze gasten! Ik kocht nog snel wat vers broodbeleg. Alles is klaar voor ze.
‘Bonjour.’ De man met de smoezelige krulsnor twijfelt of hij Emiels hand accepteert. Het haar van zijn vrouw is korter dan dat van Wickie en minstens even zwart. Haar jurk hangt scheef om haar roomboterbabbelaarlijf. Oogcontact maakt ze niet. Ze is totaal gefocust op een puppy die apathisch naar mij kijkt.
Ik schrik. Op alle websites staat duidelijk dat we geen honden accepteren. Het kan gewoon niet met het antiek, de allergieën van andere gasten en een kat die beneden achter speelgoedmuizen aanrent. Wickie is kwetsbaar en ons antiek te kostbaar.

Geen nee

‘Desolée’. Ik wijs verdrietig naar de hond en schud mijn hoofd. ‘Kan er wel staan, maar we hebben vier uur gereden, zegt de man geïrriteerd. ‘Dus we blijven toch.’ Nu is Emiel nog meer grumpy dan gisteren, maar de Fransman accepteert geen nee en probeert Emiel opzij te duwen. De puppy plast op de trap. De man schreeuwt dat hij zijn geld terug wil, maar dat kan niet. Zijn geld staat nog geparkeerd bij de reserveringssite. Hij gilt dat hij anders niet vertrekt. Madame schuift met haar schoenen de pies van de treden. Pas een half uur later vertrekken ze. Emiel en ik zijn overstuur. Het enige wat nu nog helpt, is snel het hek op slot en dit avontuur delen met onze vrienden in het dorp. Als we snel zijn, halen we het nog net!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.