Eveline: ”Ik kon wéér niet douchen’, zei ze’

22 augustus 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

Het is de dag na het eerste weekend dat we zijn volgeboekt. Emiel en ik waggelen als pauwen rond nu onze gasten met vrolijke gezichten zijn vertrokken. “We did it”, juicht Emiel, als we samen de bergen was in de kelder sorteren. Kookwas, bonte was, poetsdoeken en servetten. “Vanavond wordt een makkie”, zeggen we tegen elkaar. Vandaag arriveert een zogenaamde ‘éénnachter’, een single dame die één nachtje blijft.

Geen water

“Ik heb geen water.” Ze zegt het als ze die avond met ons mee-eet. “Douchen lukt niet. Is dat morgen opgelost?” Emiel en ik knikken. We zitten in het buitengebied van Saint-Mathieu. De waterdruk is hier laag en soms zelfs bedroevend. Morgen zal het vast beter zijn.

Onze lieve gaste smeert de volgende ochtend een boterham. “Heeft u lekker geslapen?” vraag ik. Zelf ben ik alle ellende alweer vergeten, maar de dame helpt me koeltjes uit de droom. “Ik kon wéér niet douchen. Ik voel me een beetje vies.” Mijn wangen kleuren. Ik schaam me. Wat is er aan de hand? “Ik loop naar buurman Claude”, beslist Emiel. Maar onze directe buurman van zestig meter verderop heeft wél water.

Ook in onze badkamer blijft het droog. Emiel en ik douchen meestal pas als onze gasten hebben ontbeten en een dagtrip maken. Als we onszelf voorrang geven, verlagen we de waterdruk ’s ochtends enkel meer. “Wat nu?” Ik piep als een hondenspeeltje. Emiel zucht diep. “En we hebben nét vandaag een afspraak bij de kapper!”

Alarmnummer

Ik bel het alarmnummer. Een mevrouw legt uit dat er op onze postcode tijdens de storm twee dagen eerder een waterleiding is geknapt. “We hebben vanavond drie kamers vol gasten en zijn pas net open!” Het hondenspeeltje zit terug in mijn keel en laat me nu snikkend piepen. De aardige dame maakt voor ons een ‘spoed-ticket’. “U hoeft niet thuis te blijven, hoor. De monteur checkt de leiding voor uw huis.”

Monteur

Twintig minuten later gaat de telefoon. “Bonjour.” De vrolijke monteur is razendsnel gearriveerd en verrast me. “Ik kan uw meter niet vinden. Waar heeft u hem verstopt?” Vanuit de kappersstoel hakketak ik hem de goede richting uit. Na vijf minuten tuinwandelen vindt hij de hoofdkraan. “Hier is niets mis mee. Ik zal alles even afpersen. En ik wil binnen een controle doen. Kan dat?” Veel keuze heb ik niet. Bevreesd vertel ik deze wildvreemde Franse meneer waar de reservesleutel ligt. Ik zit twee dorpen verderop, en een onbekende vent wandelt door mijn huis! Snuffelt in mijn kelder. Test de kranen boven in de gastenkamers. Ik vind het maar griezelig. “Mevrouw?” De monteur giechelt. “Heeft u een zwarte kat? Ze knuffelt mijn schoen.” Ik laat mijn angst los. Ik wil water. Ik moet deze meneer vertrouwen.

Een uur later ben ik weer thuis. De deur zit keurig op slot. Het water werkt perfect. In de brievenbus ligt een briefje. Nieuwe meter geïnstalleerd. Kat geaaid. Modder van mijn schoenen weer opgeveegd. Groeten van Collis.

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.