Eveline: ”Ik denk dat opa supertrots op jullie is,’ oordeelt ze’

6 juni 2023

Eveline (52) en haar partner Emiel raken op vakantie betoverd door een veel te vervallen villa. Na lang twijfelen besluiten ze dat hun toekomst in Frankrijk ligt. Dat betekent wel dat er enorm veel op ze afkomt.

In Vriendin deelt ze elke week hoe het ervoor staat met hun paleisje.

‘Raar’

Het is rond zessen. Emiel ruimt zijn tuingereedschap op en ik controleer in de koelkast wat er nog aan lekkers te vinden is, als er een auto traag voor ons hek langsrijdt. En terug steekt. En opnieuw langsrijdt. We zijn uitgeput van het klussen, misschien zelfs een beetje ‘dipperig’ omdat het enige wat wij nog zien aan Villa Verte het werk is dat nog niet aangepakt is of afgerond.

‘Raar’, wijst Emiel naar de auto die wéér langzaam voorbijkomt. Terwijl hij het zegt, zwaait de dame naar ons en herkennen we haar. Het is Muriel, een van de drie erfgenamen van de oude familie Coquillaud. Destijds maakte zij zich sterk dat het huis naar ons ging en niet naar het andere stel dat interesse had. Haar opa heette immers ook Emiel en haar oma had lang blond haar én was dol op Nederland. Dit familiehuis móest gewoon ons huis worden. Voor Muriel voelde dat zo intens dat ze haar broer en zus overtuigde ons iets te lage bod te accepteren.

‘Ik zet na het tekenen geen stap meer in het huis.’ Met tranen in haar ogen beloofde ze het plechtig. ‘De herinneringen aan mijn lieve opa en oma zijn te zoet. Ik kan het niet verdragen om hun huis te zien veranderen in een modern trendpaleis. Al mijn liefde zit hier.’ Ze klopte op haar borst.

Stukje geschiedenis

‘Bonjour’, riep Emiel door het opengeschoven autoraampje. ‘We hebben alles opnieuw geschilderd. En de dakgoten hersteld. En dode bomen gekapt.’ Muriel knikte. En stapte uit. Voorzichtig schuifelde ze ons tuinpad op en streelde een rozenstruik. ‘Daar was oma dol op.’ Ze wees naar een pas nog verwilderde maar nu gesnoeide gele roos. ‘Jullie hebben veel gedaan zie ik. Dat was ook wel nodig. Ik wil het gewoon niet toegeven. Dans ma tète, hé.. in mijn hoofd wil ik dat het blijft hoe het was.’

Emiel knikt eerst met zijn hoofd naar mij en vervolgens naar de eetkamer. Daar staat alles nog steeds: de eettafel, vitrinekast, buffet en de stoelen die de familie Cocquillaud voor hun trouwen in 1933 liet maken. We lieten de stoelen opnieuw stofferen en poetsten en polijstten het verweerde fineer tot het weer toonbaar was. De tijd blijf je zien. Maar is dat niet een beetje de charme van het verhaal? Een stukje geschiedenis?

Supertrots

‘Wil je het zien?’ vraag ik Muriel als ik heb verteld wat Emiel bedoelt. Ze knijpt haar handen tot balletjes en glimlacht dan.
Binnen blijft de glimlach op haar gezicht zitten. Alles is nieuw. En er zijn waterleidingen en stroom en afvoeren aangelegd. Plafonds gedicht. Muren geïsoleerd. Dubbel glas geplaatst. Maar Villa Verte is in zijn waarde gelaten en nog bijna in ‘originele staat’.
Muriel wil alle kamers zien. Ze glundert. ‘Ik denk dat opa supertrots op jullie is,’ oordeelt ze tenslotte. ‘En vanuit de hemel lacht oma dat het goed is zo. Wat ben ik blij met jullie. Het huis leeft weer. En mijn grootouders zijn niet vergeten.’

Foto

De volgende dag arriveert de foto die we al besteld hadden. Voor ons horen meneer en mevrouw bij het huis en blijven bij het huis.
Respect. Of nostalgie? Als Muriel een half uur later de hoek omrijdt, knijpen Emiel en ik elkaar. Opa is trots. Oma is blij. Hun fijne huis wordt ons fijne huis. Onze vermoeidheid is op slag verdwenen!

Meer lezen van Eveline? Je leest haar columns elke week in Vriendin. Volg haar ook op Instagram @villaverte87.