Gek op thrillers? Lees nu dit gratis spannende verhaal van Nadine Barroso

Tekst: Redactie Vriendin

7 juni 2022

Leuk nieuws voor wie gek is op thrillers: binnenkort komt Vriendin met een gloednieuwe thrillergids. Vol met de beste thrillers van het afgelopen jaar, interviews en tips.

Om alvast in de stemming te komen, delen we een spannend verhaal van Nadine Barroso. Ze schreef deze voor het jubileumboek van De Crime Compagnie. Benieuwd naar nog meer korte verhalen van andere thrillerschrijfsters? Je vindt het gratis boek hier.

Je krijgt tien jaar
Nadine Barroso

Het was de eerste dag dat ze weer op school was. In haar locker lag een briefje waarop in zwarte blokletters stond: JE KRIJGT TIEN JAAR. Schuchter keek Amanda om zich heen. Ze had geen idee wat het betekende, maar ze wist meteen dat het te maken had met die noodlottige avond, precies een week geleden.

Je hebt nog 9 jaar. Jij weet wat er gebeurd is.

Amanda slikte. Met het briefje in haar handen liep ze naar de kalender, maar eigenlijk wist ze het al: het was vandaag een jaar geleden dat de baby op wie ze paste uit zijn bedje verdween.

Je hebt nog 8 jaar. Het was jouw schuld.

‘Lieverd… Ik denk dat dit gewoon een plaaggeest is. Iedereen op school weet tenslotte dat jij oppaste toen…’ Haar moeder scheurde resoluut het briefje doormidden. ‘Wij weten dat je er niets aan kon doen, net als Lisanne en Ton.’
Zo voelde het anders niet, dacht Amanda. Ze had beter opgelet als ze niet…
Haar moeder onderbrak haar gedachten. ‘Die pestkop wil een reactie aan je ontlokken. Gewoon negeren.’
Amanda zuchtte. Ze had het voor zichzelf moeten houden, net als de twee voorgaande jaren, en diep weg moeten stoppen bij alle herinneringen aan die avond.

Je hebt nog 7 jaar. Jij hebt niet goed opgelet.

Amanda slaakte een kreet van frustratie. Ze had alles toentertijd aan de politie verteld. Bijna alles.
Haar vriendje Stan was onverwacht langsgekomen. Het zou een latertje worden, had Lisanne gezegd. Stan en zij hadden zich daardoor vrij gevoeld om wat te flikflooien op de bank en waren vervolgens in slaap gevallen. Stom natuurlijk. Toen ze wakker werden, trok er een kou vanuit de gang. Ze ontdekten dat de buitendeur wagenwijd openstond. Had ze die wel goed dichtgedaan toen ze Stan binnenliet?

Je hebt nog 6 jaar. Je weet meer dan je zegt.

‘Stan, dit is toch raar? Precies vandaag!’
‘Toen je me vroeg iets te gaan drinken, had ik toch iets anders in gedachten.’ Hij grinnikte ongemakkelijk. Stan was nog net zo knap als toen. Hij was net terug uit Zuid-Amerika, zijn haar opgelicht en zijn huid zongebruind. Ze had het toen ook niet uitgemaakt omdat ze hem niet leuk meer vond. Ze kon hem, vlak na de vermissing, gewoonweg niet verdragen. Hoe hij haar kuste, hoe hij rook: alles deed haar denken aan wat er was gebeurd.
‘Ieder jaar weer. Geen afzender, geen postzegel. Ik had echt gedacht dat het niet meer zou gebeuren nu ik op kamers woon.’
Stan pakte haar hand. ‘Iemand zit je gewoon te dollen. Iemand die er overduidelijk niets van afweet.’

Je hebt nog 5 jaar. Graaf eens dieper.

‘Is er nog iets anders wat je je kunt herinneren van die avond?’ vroeg Renza, Amanda’s therapeut. Amanda keek naar haar nagels. Bij tijd en wijle zag ze op onverklaarbare manier vieze nagels voor zich, met donkere randjes, alsof ze in de aarde had gewroet.
‘Is er iets wat je me niet vertelt?’ vroeg Renza.
Amanda dacht aan de fles rode wijn die ze die avond samen soldaat hadden gemaakt. Het was de reden dat ze zo diep in slaap was gevallen.
‘Misschien moet je eens proberen je excuses aan te bieden aan de familie,’ opperde Renza voorzichtig.
‘Maar dat héb ik gedaan! Tig keer vlak nadat het gebeurd was!’

Je hebt nog 4 jaar. Je kunt niet vluchten.

‘Zie je wel? Ook hier weten ze me te vinden!’
Amanda was met Stan naar het noorden van het land verhuisd voor een leuke baan.
Stan wreef over haar schouders. ‘Lieverd, als het jou een beter gevoel geeft, gaan we samen langs de politie.’

Je hebt nog 3 jaar. Het is nog niet te laat.

Ze was toen niet gegaan, maar nu kon ze het niet langer negeren.
De vriendelijke agent schudde zijn hoofd. ‘Mevrouw, er gaat niet per se dreiging uit van deze boodschap. Dit is heel vervelend voor u, dat begrijp ik. Maar dit is geen misdrijf.’

Je hebt nog 2 jaar. Je maakte een domme fout.

Amanda verfrommelde het papiertje.
‘Hier, neem een glaasje wijn.’ Stan kneep zachtjes in haar hand. Wijn. Net als toen. Na een toetsweek waren ze daardoor extra slaperig geweest. Stan had de fles gelukkig laten verdwijnen, zodat ze niet in de problemen zouden komen. Het was onverantwoord, dat zeker. Maar niet meer dan een domme fout. Toch?

Je hebt nog 1 jaar. Tijd voor vergiffenis?

Amanda haalde diep adem en wreef zenuwachtig over haar bolle buik voordat ze aanbelde. De uitdrukking op Lisannes gezicht veranderde van verbaasd naar blij. ‘Amanda! Wat goed om jou te zien!’ Het geluid van spelende kinderen klonk vanuit de woonkamer.
Op de bank gaf Lisanne haar hoofdschuddend het briefje terug. ‘Ik heb echt geen idee wie hier achter kan zitten. Ik heb jou nooit iets kwalijk genomen.’

Je tijd is om.

Met een ruk zat Amanda rechtop in bed. Haar borsten voelden vol en pijnlijk; de baby was vannacht niet wakker geworden voor een voeding. Meteen liep ze naar de kamer van haar dochtertje. Ze hoorde haar ijzige gil alsof haar stem van iemand anders was. Het wiegje was leeg – op een wit briefje na.
‘Ik heb de politie gebeld!’ zei een gealarmeerde Stan achter haar. Beschermend sloeg hij zijn armen om haar heen. Zijn luchtje verwarde haar. Het was zo bekend.
‘Misschien staat er wel een losgeldeis op het briefje,’ hoorde Amanda hem zeggen. Ze keek trillend naar zijn handen terwijl hij het briefje openvouwde.
Terwijl ze naar de tekst staarde die voor haar ondersteboven stond, zag ze de donkere randen onder zijn nagels.

Jij liet hem binnen.

Nadine Barroso

Nadine Barroso debuteerde in 2016 met een roman, maar kon zichzelf niet weghouden van de fascinerende duistere kant van de mens. Onlangs verscheen bij De Crime Compagnie haar thriller Verraderlijk spel.