Laurie: ‘Ik ben verliefd op de zoon van mijn man’

11 september 2023

Laurie (35) is al een tijd gelukkig met Willem (48). Maar als zijn zoon Josh (23) bij hen intrekt, krijgt ze vlinders in haar buik van hem. “Het is een jongere versie van Willem, en ook nog eens bijzonder goed gelukt.”

Laurie: “Josh belde op een zaterdagavond, aan het begin van de eerste lockdown. Ik nam op en gaf hem zoals gebruikelijk direct door aan zijn vader. Toen ik Willem hoorde zeggen: ‘Wat verschrikkelijk, natuurlijk staat onze deur voor je open’, spitste ik mijn oren. Daar gaat ons weekend, dacht ik meteen. Het bleek nog veel erger. Toen Willem had opgehangen, vertelde hij dat zijn zoon had gevraagd of hij tijdelijk bij ons kon komen wonen. Hij zat er helemaal doorheen, want op dezelfde dag dat hij zijn baan was verloren, had ook zijn vriendin hem gedumpt. ‘Je snapt toch dat ik er voor hem moet zijn?’ vroeg Willem smekend. Ja, dat snapte ik natuurlijk – maar ik voorzag wel grote problemen met die jongen op onze lip. Nou, problemen zijn er gekomen. Maar wel op een heel andere manier dan ik toen vermoedde.”

Magere jongen met pukkels

”Willem en ik kennen elkaar zeven jaar. We waren een halfjaar samen toen ik zijn enige zoon voor het eerst ontmoette. Josh was dat moment zestien jaar. Een magere jongen met pukkels, die onderuitgezakt op de bank hing en amper van zijn mobiel opkeek als ik iets tegen hem zei. ‘Geef hem de tijd, hij is wat verlegen’, zei Willem, maar ik dacht stiekem: ik noem dat ongeïnteresseerd.
Toen ik enige tijd later bij Willem introk, zag ik altijd een beetje op tegen de weekenden dat Josh kwam. Ik deed echt mijn best om het gezellig te maken, maar het kwam niet van de grond. Ik worstelde me door de gezamenlijke maaltijden heen en vluchtte dan weg, naar mijn werkkamer of vriendinnen, om vader en zoon qualitytime te gunnen. Ik was eerlijk gezegd opgelucht dat Josh, vanaf het moment dat hij ging studeren, minder vaak kwam. Ik had gewoon niet zoveel met die jongen. Al zag ik wel een andere kant van hem toen hij een vriendin kreeg, een superleuke meid. Als we met z’n vieren uit eten gingen, was het echt gezellig.
Die relatie was nu dus uit. Ze was eigenlijk ook veel te leuk voor Josh, dacht ik gemeen. Josh moest hun gezamenlijke huis uit. ‘Kan hij niet bij zijn moeder?’ probeerde ik nog, maar Josh bleek bij dit liefdesverdriet juist behoefte aan zijn vader te hebben. Dat vond ik wel ontroerend en ik wilde vader en zoon niet in de weg staan. Maar voor mezelf baalde ik er behoorlijk van. Door corona hadden we al stress genoeg. De zaak van Willem stond onder druk, en ik vond het thuiswerken verschrikkelijk. Het was onder deze omstandigheden al een hele klus om onze relatie goed te houden. En dan kwam er ook nog een jongen van 22 voor onze voeten lopen.”

Vreemde in eigen huis

“De eerste maand was inderdaad rampzalig. Josh was in zijn vertrouwde zwijgmodus gezakt en ook Willem was verre vrolijk. Zaten we daar met z’n drieën te zwijgen aan tafel. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen huis. Verder zat Josh continu op ‘zijn’ kamer – de logeerkamer naast onze slaapkamer. Dat maakte het onmogelijk om eens een lekker een potje ruzie te maken om de lucht te klaren en ook de seks moest zachtjes. Ik hoopte maar dat deze ‘logeerpartij’ niet te lang zou duren.
Ik was dan ook opgelucht toen ik Josh zag opveren en hij plannen begon te maken voor een eigen bedrijfje. Hoera, de eerste stap naar het moment dat hij weer zou vertrekken. Maar moest hij nou echt bij mij aan de eettafel gaan zitten? Met kramp in mijn kaken van ergernis zat ik de eerste dag schuin tegenover hem achter mijn laptop.
Tot ik merkte dat zijn driftige getik aan de andere kant van de tafel motiverend werkte. De woonkamer begon zo een beetje als kantoor te voelen, en dat miste ik juist zo. Langzaam werden onze beleefdheidspraatjes echte gesprekken. Het viel me op dat Josh erg slim was. Ik vond het boeiend om over zijn werkplannen te horen. Hij wilde ook van alles weten over waar ik mee bezig was. Ik besefte met terugwerkende kracht: het klopt tóch, dat Josh altijd verlegen was. Want nu hij loskwam, was hij juist ontzettend geïnteresseerd. En grappig, ook dat.”

Steeds gezelliger

“Op vrijdagmiddag trokken we zelfs een fles wijn open met z’n tweeën. Willem was verbaasd als hij ons zo aantrof maar schoof meteen opgetogen aan, blij dat zijn zoon en ik had het leuk hadden samen. Zo gleden de weken voorbij en het werd steeds gezelliger in huis. Ik raakte echt op Josh gesteld. En hij bleek een goede bliksemafleider als Willem gestresst uit zijn werk kwam, we waren een goed team om Willem zo snel mogelijk weer aan het lachen te krijgen.
Ik besefte pas dat ik gevoelens voor hem had toen Willem op een avond aanstuurde op seks. Ik reageerde enthousiast, want het was alweer weken geleden. Maar ik moest steeds aan Josh denken, in de kamer naast ons. Niet omdat ik bang was dat hij ons zou horen. Nee, omdat die gedachte me juist wel opwond. Ik schrok daar zo van dat ik de vrijpartij heb afgekapt. In de badkamer trok ik gekke bekken naar mezelf in de spiegel. Wat waren dit voor erotische gedachten over mijn stiefzoon? Belachelijk, ik hield zielsveel van Willem, had gedurende onze relatie nooit naar een ander verlangd. En nu opeens dit! Verward ging ik slapen, in de hoop, en eigenlijk ook in de overtuiging dat ik de volgende dag hard om mezelf zou moeten lachen.”

Die lach! Die ogen!

”Maar toen Josh die ochtend binnenstapte voor het ontbijt, zakte mijn hart naar mijn maag. Die lach! Die ogen! Hoe kon het dat ik hem vroeger saai had gevonden? Dit was een hartstikke leuke jongen. Een jongere versie van Willem, en ook nog eens bijzonder goed gelukt. Ik voelde me echt tot hem aangetrokken, wat erg.
Vanaf dat moment kregen de werkdagen met Josh een andere lading. Ik genoot nog meer van onze gesprekken. En ik zat hem vaak stiekem te observeren. Dan keek ik naar zijn handen, met die kleine blonde haartjes erop. In mijn fantasie verdwenen die handen onder mijn jurk. Zo mijn slipje in. Ik voelde me erg schuldig over al deze gedachtes. Josh was de zoon van mijn geliefde, dit kon toch niet? En hij was nota bene twaalf jaar jonger dan ik. Maar ja, dat is precies zoveel als ik met Willem scheel, en daar had ik nooit een punt van gemaakt”

Vlinders

”Ondanks mijn schuldgevoel genoot ik van de vlinders in mijn buik. Ik zou er toch niets mee doen, wist ik, dus deze stille verliefdheid was niet meer dan een guilty pleasure. Leuk om de coronatijd mee door te komen. Verder stelde het echt niets voor, Willem was mijn grote liefde. Ik moest maar gewoon genieten van de energieke, levendige stemming die de verliefdheid me gaf en me er verder niet al te druk over maken.
Een tijdje lukte dat. De werkdagen met Josh vlogen voorbij en ’s avonds als Willem thuiskwam hadden we het ook met z’n drieën heel gezellig. De seks met Willem hield ik niet meer af, integendeel, ik besprong hem vaker dan ooit en mijn enthousiasme werkte aanstekelijk bij hem. Dat ik tijdens onze vrijpartijen Josh op mijn netvlies had, ach, dat maakte het nog intenser.”

Stikjaloers

”Maar in de zomer werd het moeilijker. Er kon weer meer, onze coronabubbel raakte verstoord. Josh sprak steeds vaker af met vrienden en hij begon te daten. Hij bleef zelfs weleens een nacht weg. Dat raakte me, ik was stikjaloers. Want wat ik mezelf ook wijsmaakte over die ‘onschuldige quilty pleasure’, diep in mijn hart verlangde ik natuurlijk naar meer. Ergens wilde ik toch bevestigd zien dat hij mij ook leuk vond. En ik snakte naar een aanraking. Zijn lippen op de mijne.
Mijn vrolijkheid begon om te slaan in frustratie. Want het was natuurlijk totaal onmogelijk tussen ons. Hij was mijn stiefzoon, dit mocht ik Willem nooit aandoen. Echt nooit, nooit, NOOIT. Bovendien merkte ik aan alles dat Josh mij weliswaar heel graag mocht, maar absoluut niet meer dan dat. Anders zou hij me toch niet zo enthousiast over leuke dates vertellen en me plagende ‘mijn stiefmama’ noemen? En gelukkig maar hoor, want ik vraag me af of ik me anders, ondanks al mijn keurige voornemens, wel had kunnen beheersen. Tegelijk was het zo pijnlijk allemaal. Ik voelde me er met de dag ellendiger door.
Ik begon zelfs slecht te slapen en werd steeds chagrijniger. Dat reageerde ik tot mijn schaamte af op Willem. Als Josh er niet was lokte ik steeds vaker ruzies uit, over van alles en nog wat. Op een avond botste het weer, ik ging echt vreselijk tekeer. Daarna moest ik huilen van de spijt. Dat het óók tranen waren omdat Josh nu al voor de vierde keer met hetzelfde meisje had afgesproken, kon ik natuurlijk niet zeggen.”

Te grote inbreuk

”Wat een puinhoop was dit. Er moest echt iets gebeuren. Daarom heb ik in tranen gezegd dat ik het, ondanks de gezelligheid, toch een te grote inbreuk op onze privacy vond dat Josh bij ons woonde. Kon Willem misschien met hem gaan praten over een andere oplossing? Ik zag de pijn in Willems ogen: ik vroeg hem zijn eigen zoon de deur te wijzen. Afschuwelijk natuurlijk. Vooral omdat het in hun beleving allemaal heel goed ging. Maar ik voelde dat ik het echt niet langer volhield. Er was al genoeg schade aangericht, als dit zo doorging zou de fijne relatie van Willem en mij het niet overleven.
  Ik zal nooit weten of Josh heeft vermoed hoe het zat. Feit is dat hij zonder klagen naar zijn moeder is vertrokken. Na nog een supergezellige afscheidsavond bij ons. Die nacht heb ik stilletjes zitten huilen in de badkamer. Ik miste Josh al zo. Toch wist ik dat het zo echt beter was. Nu kon ik hem uit mijn hoofd gaan bannen. Kwam er ruimte om de relatie van Willem en mij te redden. Ondanks alles wist ik zeker dat ik die niet kwijt wilde.”

Nog niet perfect

“En gelukkig, het gaat nu, bijna een jaar later, weer stukken beter tussen Willem en mij. Onze felle ruzies zijn verleden tijd. Toch is ons leven nog steeds niet zo perfect als dat het was. Want mijn gevoelens voor Josh zijn nog altijd niet over. Niet helemaal. Want ik zie hem nog regelmatig, dat ontkom ik gewoon niet aan. De band tussen Willem en hem is zo verbeterd door de tijd dat hij hier woonde, dat hij om de paar weken komt eten. Ik kan het niet maken om dan altijd weg zijn. Als ik Josh zie, doe ik hartelijk. Op zulke momenten ben ik ook oprecht blij dat ik hem zie. Alleen is het zo lastig dat ik daarna altijd weer dagen in verwarring ben. Een stuk van mijn hart ligt nog steeds bij hem. Ik hoop oprecht dat dat op een dag over zal zijn.”

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.